عصرایران_ در یک جلسه کاری در مورد یکی از همکاران حرف پیش آمد. از همین گپ و گفت های معمولی که شروع می کنیم به عیب جویی. وقتی نوبت به دوستی رسید که نظرش را بگوید شروع کرد به گفتن خوبی های آن فرد.
آخر بحث هم گفت: من عادت دارم پشت سر آدم ها فقط از خوبی هایشان می گویم.
این جمله کوتاه درس بزرگی بود. اینکه وقتی کسی نیست تا از خودش دفاع کند انصاف داشته باشیم و خوبی هایش را بگویم. عیب جویی از دیگران هنر نیست.