عصر ایران؛ احسان محمدی - دیداری که ضربان قلب هوادارانش را بالا بُرد توانست با تک گل مهدی طارمی در تهران نفت آبادان را شکست دهد و به تنهایی در صدر جدول بنشیند اما این تمام قصه نیست.
سال‌هاست که پرسپولیسی ها هر مهاجم تازه از راه رسیده‌ای را با فرشاد پیوس گلزن اسطوره ای شان مقایسه می کنند. از بهنام سراج و کورش برمک گرفته تا علی باغمیشه و سهراب انتظاری و محسن خلیلی و ده‌ها بازیکن دیگر این بخت را داشته اند که از سوی هواداران با تحسین‌های فراوان روبرو شوند اما این روزها هیچ کس مثل مهدی طارمی خودش را به یک سوپراستار تبدیل نکرده است. اما آیا طارمی شایسته این ستایش هاست؟
یک مهاجم بوشهری که به سبک نیکلاس آنلکلای فرانسوی معمولاً با حرکات بدن و گام های بلند خود را از مدافعان می کَنَد و به دروازه حریفان نزدیک می کند. در فوتبالی که بازیکنانشان خیلی سخت گل می زنند او این بخت را یافته است که یک گزینه دائمی برای آقای گل شدن باشد.
طارمی با پاهای بلند، قدرت سرزنی، زدن ضربه های نرم با هر دوپا و البته توانایی نجات دادن توپ از میان ازدحام مدافعان یکی از بهترین مهاجمان ایران به شمار می رود که هر تیمی آرزو می کند او را در ترکیبش داشته باشد. اما اگر کسی آمار توپ های هدر داده او را در دو سه فصل اخیر بررسی کند شاید یکی از بدترین مهاجمان ایران کسی جز مهدی طارمی نباشد!
در فصل گذشته که پرسپولیس با 50 گل زده بهترین خط حمله را از آن خود کرد طارمی به تنهایی16گل به ثمر رساند اما در نهایت این تیم تنها با تفاضل دو گل قهرمانی را تقدیم اهوازی ها کرد. کافی است چشمهایتان را ببندید و فرصت ها و پنالتی هایی را که پسر آرام فوتبال ایران هدر داد از نظر بگذرانید. کار به جایی رسید که فریاد برانکو هم از دست او بلند شد و گفت نمی تواند جای طارمی به زمین بیاید و گل بزند!
درک این نکته که یک مهاجم حتی در ابعاد لیونل مسی هم همه فرصت ها را نمی تواند به گل تبدیل کند دشوار نیست اما تعداد فرصت هایی که طارمی هدر می دهد از شماره خارج است.
بسیاری از این توپ ها را یک مهاجم معمولی خارجی به گل تبدیل می کند. به نحوه ضربه زدن بازیکنی مثل ادینهو در تراکتورسازی دقت کنید. او نمونه ای از مهاجمان تمام کننده است که از اندک فرصت ها به بهترین شکل بهره می گیرد. شاید به واسطه همین عملکرد باشد که کارلوس کی روش در تیم ملی طارمی را نه در خط حمله که گاهی در خط میانی و دور از محوطه جریمه بازی می دهد.
او در پرسپولیس جای ثابتی دارد. علی علیپور بیشتر یک بازیکن تخریبی در خط حمله است که در پرس کردن خط دفاع تبحر دارد، امید عالیشاه به صورت ذاتی به کناره ها تمایل دارد، وحید امیری هم گلزن مادرزاد نیست و بازیکن اوکراینی این تیم هم به نظر جایش همانجاست که برانکو تشخیص می دهد؛ دقیقاً روی نیمکت ذخیره! شاید همین فشار خردکننده و انتظارات فوق العاده باعث می شود طارمی با استرس به توپ ضربه بزند و توپ هایی را به گل تبدیل نکند که انتظار نمی رود. خست پرسپولیس در گل زدن باعث می شود دقایق پایانی این تیم هواداران را تا مرز سکته نزدیک کند و آنها به پیروزی هایی با حداقل گل عادت کنند.
با این همه او
کماکان بهترین گلزین پرسپولیس است. یک مهاجم که حضورش ترس به جان مدافعان حریف می
اندازد. طارمی در هر بازی و علیرغم همه یارگیری های فشرده هر بار ضربه هایش را
شلیک می کند اما او اگر می خواهد به یک گلزن ماندگار تبدیل شود باید این همه فرصت
هایش را به سخاوتمندی به حراج نگذارد.
در فوتبال گرچه بازی زیبا تحسین می شود اما به ساخت موقعیت امتیازی داده نمی شود. کار هافبک های پرسپولیس این روزها ساخت موقعیت های متعدد است و کار طارمی... پایان باز به سبک فیلم های اصغر فرهادی!