تنها سینمای وقفی پایتخت؛ یادگار مهاجر قفقاز

در زمان وقف، یک طبقه از این بنا گالری بود و ۹ باب مغازه کوچک و بزرگ هم در آن فعالیت داشت و طبقه سوم آن هم‌ محل سینما رویال بود و در طبقه چهارم یک سالن سینمای دیگر در حال ساخت بود. بر اساس وقف‌نامه، باید درآمد حاصل از نمایش فیلم و گالری‌های عمارت در حسابی در بانک ملی متعلق به موقوفات خیریه باتمان‌قلیچ جمع و ابتدا از این مبلغ جمع‌آوری شده دستمزد کارگران پرداخت می‌شد.

سینما فردوسی، دور میدان فردوسی و در همسایگی خیابان لاله‌زار، یکی از نوستالژی‌های تهران است؛ سینمایی که میان اهالی تهران قدیم به رویال معروف بود. مالک یا واقف سینما رویال مهدی باتمان‌قلیچ، سرمایه‌دار معروف و از ملاکان بزرگ ایران بود که این سینما را برای انجام امور عام‌المنفعه وقف کرد.

به گزارش همشهری آنلاین، مهدی باتمان‌قلیچ در نیمه دهه بیست خورشیدی سودای سیاست و کاندیداتوری مجلس به سرش زد و به حزب قوام‌السلطنه پیوست. در دوره پانزدهم انتخابات مجلس هم از نفوذ برادرش که در آن تاریخ فرمانده تیپ اردبیل بود استفاده کرد و راهی مجلس شورای ملی شد. به گفته مهرشاد کاظمی، این انتخاب حسابی میان مخالفانش سر و صدا کرد و به نحوی با اعتبارنامه‌اش مخالفت شد. البته این مخالفت‌ها برای گوش بریدن و باج سبیل گرفتن از این نماینده سفارش‌شده اصالتا قفقازی بود.

اما به قصه وقف سینما از سوی این مرد ثروتمند ایران می‌رسیم؛ کاظمی در این‌باره می‌گوید: «بنای سینما فردوسی فعلی در محل سابق استخر رامسر ساخته شد. مالک آن، مهدی باتمان‌قلیچ سه دانگ مشاع از این عمارت چهارطبقه را در خیابان شاهرضای سابق که این روزها به انقلاب معروف است با کاربری گالری و سینما (سینما فردوسی) وقف کارهای عام‌المنفعه کرد. هرچند که این روزها گرد و غبار فرسودگی و پیری بر چهره این سینمای ۶۹ ساله نشسته است.

بنا بر تعریف این تهران‌پژوه، اجداد مهدی باتمان‌قلیچ اصالتا قفقازی بودند و پس از اشغال قفقاز به دست روسیه از آنجا کوچ کردند. او پس از انقضای دوره نمایندگی، همچنان به فعالیت‌های تجاری‌اش در حوزه های حمل‌ونقل و هتل‌داری و شهرک‌سازی ادامه داد. در حال حاضر مالکیت سینما فردوسی به نام حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی است و این سینما با یک سالن گنجایش ۱۰۲۴ تماشاچی را دارد.