عملیاتی برای آرامش و پایان التهاب

اگر اسراییل پاسخ ندهد و آمریکا هم دخالت نکند به التهاب 13 روزه پایان می دهد و چه بسا جوّ روانی دلار و بورس هم از آن تأثیر پذیرد هر چند شمشیری دو لبه است...

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- عملیات بامداد 26 فروردین اگر از جانب اسراییل پاسخ داده نشود و آمریکا هم دخالت نکند به التهاب 13 روزه بعد از حملۀ اسراییل به کنسول گری ایران در دمشق پایان می دهد و فضا را آرام می کند و چه بسا جوّ روانی دلار و بورس هم از آن تأثیر پذیرد هر چند شمشیری دو لبه است و به ادامه یافتن و نیافتن بستگی دارد و می دانیم اسراییل استراتژی تکثیر جنگ را دستور کار دارد.

دخالت آمریکا به 3 دلیل منتفی است: اولا چون به آمریکایی ها آسیبی نرسیده است. ثانیا فضا در آمریکا انتخاباتی شده و بایدن هم با نتانیاهو اختلافاتی دارد و اگر خطایی سر بزند و کاری کند که مایۀ آبروریزی شود ترامپ از آن بهره برداری انتخاباتی خواهد کرد. کارتر هنوز زنده است و همه به یاد دارند که عملیات صحرای طبس در شکست انتخاباتی او بی تأثیر نبود.

سوم این که درگیر شدن ایالات متحده در خاورمیانه به سود روسیه است و توجه ها را از اوکراین به این طرف معطوف می کند. اتفاقی که بعد از هفتم اکتبر و درگیری های اسراییل و حماس هم عملا رخ داده است.

با این حال آیا آمریکا دست روی دست می‌گذارد؟ نه! احتمال دارد بخواهد قطعنامه‌ای در محکومیت حملات پهپادی و موشکی ایران به شورای امنیت سازمان ملل پیشنهاد کند ولی نتیجۀ آن پیشاپیش مشخص است. چرا که روسیه قطعا و چین احتمالا چنین قطعنامه هایی را وتو خواهند کرد. بنا بر این از شورای امنیت سازمان ملل آبی برای آمریکا گرم نمی شود و تنها جایی که با آمریکا هم سویی نشان می دهد گروه هفت است و موضع آنها ولی ایران هم اعلام کرده قصد ادامۀ درگیری را ندارد و به مراکز جمعیتی و اقتصادی هم حمله نکرده در حالی که می‌دانیم در این 6 ماه اسراییل با زیرساخت ها و مردم غزه چه کرده است و اروپایی ها به قدر کافی به خاطر اوکراین صنم دارند که فکر یاسمنی برای خود نباشند.

با این حساب اگر آمریکا واکنش غیر سیاسی نشان ندهد و دخالت نکند و اسراییل هم ادامه ندهد التهاب 13 روزه را باید خاتمه یافته دانست و می توان انتظار داشت بر بازارها هم اثر بگذارد.

از حیث افکار عمومی هم غرور ایرانیان جریحه دار شده بود و التیام می یابد و چون بحث ملی و منطقه ای پیش آمده موضوعاتی چون پوشش دختران و زنان که از 25 فروردین وارد دور تازه شده بود معقولانه تر دنبال خواهد شد.

جملاتی که سردار سرلشگر باقری رییس ستاد کل نیروهای مسلح به کار برد کاملا دقیق و فنی بود و از موضع عالی ترین مقام نظامی و حتی بالاتر و قبل از فرماندهی کل سپاه اعلام کرد عملیات خاتمه یافته و موضوع را به غزه هم گره نزد و پاسخ به سبعیت های اسراییل در باریکه ندانست. بلکه واکنش به حمله به کنسول‌گری بود.

(البته به لحاظ شکلی اگر مقامی در جایگاه سردار باقری پشت تریبون بایستد و یک بیانیه کوتاه را قرائت کند بهتر از آن است که در مقابل خبرنگار صدا و سیما پاسخ دهد چون این گونه خبرنگاران به جز طرح سؤالات از پیش طراحی شده اختیاری ندارند و جنبه اعلام رسمی دارد و فاقد ارزش مصاحبه است.)

این یادآوری تاریخی هم برای نسل جدید خالی از لطف نیست که اوایل جنگ ایران و عراق (سال 1359) وقتی شهر دزفول آماج حملات موشکی دشمن قرار می گرفت و در یکی از تجمعات مردم از فرمانده وقت کل قوا - اولین رییس جمهوری - می‌خواستند ایران هم متقابلا واکنش نشان دهد و شعار سر می دادند: موشک، جواب موشک.

در آن زمان ابوالحسن بنی‌صدر گزارش برنامۀ روزانۀ خود را در روزنامۀ انقلاب اسلامی و زیر عنوان «کارنامه رییس جمهور» می نوشت و اشاره کرد: وقتی جمعیت از من خواست با موشک جواب موشک های صدام حسین را بدهیم سکوت کردم.

در تبلیغات رسمی البته گفته می شد ما نمی توانیم مثل صدام مردم را هدف قرار دهیم ولی واقعیت این بود که اصلا موشکی در کار نبود و دست ایران از این نظر خالی بود.

نیروی هوایی به خاطر کودتای نوژه دو ماه قبل از جنگ آسیب دیده و اعتماد به فرماندهان آن کاهش یافته بود و از موشک هم هیچ خبری نبود و دست ایران در آسمان باز نبود و تنها اتکا به هواپیماهایی بود که باید برای عملیات مهم استفاده می شد و هلی کوپترهای هوانیروز.

بعدها البته محسن رفیق‌دوست وزیر سپاه و مسؤول تدارکات جنگ از لیبی موشک گرفت و در پی آن با یاری کره شمالی ایران به موشک هم دست یافت. منتها باز هم وقتی شلیک می‌شد می‌گفتند هدف بانک رافدین بوده است و مانند اینها. به مرور اما و طی سالیان با مدیریت علی شمخانی و شهید طهرانی مقدم صنعت موشکی ایران به یک صنعت بومی بدل شد.

بعد از جنگ هم آن قدر سر غرب به برنامه هسته ای گرم بود که مجال توسعه دو صنعت موشکی و پهپادی را فراهم ساخت و چون دومی تنها مصارف نظامی ندارد حساسیت بر سر آن هم به مراتب کمتر است.

غرض این که اگر در آغاز جنگ ایران و عراق و در سال های 59 و 60 برای دفاع از شهرهای ایران موشکی در اختیار نبود تا حتی به کمی آن سو تر در خاک عراق شلیک شود و قرمانده وقت جنگ در قبال «موشک جواب موشک» نمی دانست چه پاسخی بدهد که روحیه رزمندگان و مردم هم تضعیف نشود در بامداد 26 فروردین 1403 موشک‌ها و پهپادهایی از ایران به قصد اهدافی در خاک یا مرز اسراییل با سوریه و لبنان شلیک شد. موشک‌هایی در پاسخ به موشک های اسراییل و این بار با فاصله 13 روز. فقط باید مراقب بود و در دام «جنگ تکثیر شونده» نیفتاد.