به گزارش شرق، در مراسم اخیر که مطابق با تصاویر منتشره، با حضور خانوادهها برگزار شد، بدون سختگیریهای رایج برای حضور تماشاگران فوتبالی، زن و مرد در کنار یکدیگر روی صندلی و سکوهای ورزشگاه آزادی نشسته و برنامهای را که بیش از سه ساعت به طول کشید، نظاره کرده و در آن شرکت کردند. برگزاری چنین همایشی با توجه به خیل علاقهمندان به آن در نوع خود میتواند ترویجکننده مقاصد مدنظر باشد؛ ولی دراینبین «دوگانگی» صورتگرفته در رفتار با افرادی که خودشان را به ورزشگاه آزادی میرسانند، ذهن مخاطب را درگیر کرده و این پرسش را متبادر میکند که آیا این ورزشگاه هم قرار است درگیر پدیده «خودی» و «غیرخودی» شود؟
این روزنامه نوشته است: ابتدا بسیاری از مسئولان ورزشی و سیاسی ابراز نگرانی کردند که «زیرساخت» ورود زنان به ورزشگاه مهیا نیست. آنها در ادامه ابراز نگرانی کردند که وضعیت سرویسهای بهداشتی این ورزشگاه و محل ورود زنان به پارکینگ آزادی هم در شأن و منزلت زنان نخواهد بود. ضمن اینکه نگرانی سنتی از حضور همزمان خانوادهها اعم از زن و مرد در کنار یکدیگر هم خودنمایی میکرد. بهاینترتیب پس از سختگیریهای فیفا، فدراسیون فوتبال در رایزنی با مسئولان توانست شرایط «حداقلی» برای ورود زنان به ورزشگاه را فراهم کند؛ اگرچه انتظار میرفت زنان در ایران هم بتوانند بازیها را در کنار افراد خانواده خود تماشا کنند؛ ولی چنین نظریهای مخالفان جدی داشت. چنین شد که جایگاهی مجزا، با ورودی پارکینگ جداگانه برای زنان در نظر گرفته شد. از آن مهمتر اینکه اجازه حضور زنان در ورزشگاه برای تماشای بازیهای لیگ و تیم ملی هم بسیار محدود است و کم پیش میآید که عدد آن از چهار یا پنج هزار (در خوشبینانهترین حالت ممکن) تجاوز کند.
شرق افزوده است: حالا باید جواب قانعکنندهای پیدا شود که چرا در ایران تعدادی از خانوادهها میتوانند بدون دغدغه و محدودیت در ورزشگاه آزادی کنار یکدیگر بنشینند؛ ولی عدهای دیگر آنهم در شرایط حداقلی، باید در بدترین جایگاه ممکن استقرار پیدا کنند؟ آیا این موضوع ترویج پدیده نگرانکننده «خودی» و «غیرخودی» نخواهد بود؟ همان پدیده خطرناکی که تفکرات نزدیک به چنین جریانی را بر آن میدارد تا در تلویزیون از این بگوید که «هرکس ناراضی است، جمع کند و برود».