بوسۀ جنجالی؛ روبیالس چوب فمینیسم را می‌خورد

  عصر ایران؛ هومان دوراندیش - جنجالی که علیه لوییس روبیالس رییس فدراسیون فوتبال اسپانیا آغاز شده، قطعا به برکناری او از مقامش ختم خواهد شد. اگرچه روبیالس محکم ایستاده و قصد استعفا ندارد و حتی از جنیفر هرموسو نیز شکایت کرده، ولی او شانسی برای باقی ماندن در مقامش ندارد.

از منظری حقوقی و قانونی اگر به ماجرا نگاه کنیم، روبیالس شانس بقا دارد چراکه دولت اسپانیا نمی‌تواند رئیس فدراسیون را کنار بگذارد؛ ولی چیزی به نام فرهنگ هم وجود دارد که با استناد به آن می‌توان عمل رئیس فدراسیون فوتبال اسپانیا را ناقض روح قانون دانست.

 اینکه چنین تفسیری رواست یا ناروا، بحث دیگری است. احتمالا چنین تفسیری رواست، ولی مسألۀ اصلی این است که رفتار لوئیس روبیالس در پایان بازی فینال جام جهانی زنان، رفتاری مسؤولانه نبوده.

 او حتی اگر در خلوت هم جنیفر هرموسو را می‌بوسید و ویدیویی از بوسه‌اش منتشر می‌شد، ممکن بود تحت فشار افکار عمومی ناچار به استعفا شود؛ ولی او در برابر میلیون‌ها بینندۀ تلویزیونی، با عملش وضعیتی را پدید آورد که دون شأن یک رئیس فدراسیون و یک فوتبالیست حرفه‌ای بود.

مشکل اما به همین جا ختم نمی‌شود. رییس فدراسیون فوتبال اسپانیا، با عمل نابهنگام و نامتعارفش، جشن قهرمانی تیم ملی زنان اسپانیا را خراب کرد. اسپانیایی‌ها برای اولین بار به جمع چهار تیم پایانی جام جهانی زنان رسیده بودند و قهرمان هم شدند.

 دربارۀ این قهرمانی، کارشناسان و مردم اسپانیا تا مدت‌ها می‌توانستند حرف بزنند ولی روبیالس کاری کرده که الآن همه دربارۀ بوسۀ فینال حرف می‌زنند.

  مشکل بعدی روبیالس این است که از مقامش سوءاستفاده کرده. او اگر رئیس فدراسیون فوتبال اسپانیا نبود و مثلا یکی از مقامات فیفا بود، به خودش اجازه نمی‌داد هرموسو را ببوسد. او از یک سو رییس هرموسو بوده و طبیعتا از موضعی بالا با او تعامل داشته، از سوی دیگر چون رییس فدراسیون فوتبال اسپانیا بوده، در قیاس با مقامات فیفا، نوعی نزدیکی هم با هرموسو داشته. اما این نزدیکی، محصول رابطه‌ای بوده که بین یک رییس و مرئوس وجود دارد که کم و بیش هر روز یا هر چند وقت یکبار یکدیگر را می‌بینند و نسبت شان با هم، نسبت دو فرد غریبه نیست.

 اما این ماجرا جنبه‌های مهم‌تری هم دارد. اگر پنجاه سال قبل چنین اتفاقی رخ می‌داد، تقریبا همه آن را به حساب "جامعۀ آزاد" می‌گذاشتند. یعنی می‌گفتند جامعۀ لیبرال، جامعه‌ای آزاد است و این وقایع در آن چندان عجیب نیست و زیاد نباید سخت گرفت (البته اسپانیا پنجاه سال فاقد لیبرالیسم سیاسی بود ولی از آزادی‌های اجتماعی لیبرالیستی برخوردار بود).

  اما در سه چهار دهۀ اخیر، به ویژه در قرن بیست‌ویکم، فرهنگ فمینیستی رشد چشمگیری داشته و آزادی جنسی مردان را در غرب لیبرال تا کم و بیش محدود کرده است. فمینیست‌ها معتقدند جوامع لیبرال نیز هنوز گرفتار مردسالاری‌اند و آزادی جنسی در چنین جوامعی، بیشتر به سود مردان تمام می‌شود.

 فمینیست‌ها با مردسالاری حقوقی و فرهنگی مبارزه می‌کند و تاکید دارند مادام که از جوامع گوناگون، حتی جوامع لیبرال جهان غرب، مردسالاری‌زدایی نشود، خصلت تهاجمیِ بسیاری از رفتارهای جنسی مردان، زیر لوای "آزادی" پنهان می‌ماند و زنان جرأت نمی‌کنند علنا بگویند عملی که به آن تن داده‌اند، محصول رضایت و توافق طرفینِ عمل نبوده است.

  بنابراین فمینیسم در اکثر موارد به درستی مردان را مجبور به خودداری رفتاری متمدنانه‌تر می‌کند و نوعی کاستیِ اخلاقی را در جوامع لیبرال برطرف می‌کند و یا اجازۀ استفادۀ دلبخواهانه یا سوءاستفاده از لیبرالیسم را به مردان نمی‌دهد.

 با این حال این فقط مردان نیستند که تحت تاثیر فرهنگ فمینیستی، باید بیشتر ملاحظه کنند! زنان هم ناچارند خودشان را با این فرهنگ وفق دهند. مثلا در همین مورد روبیالس-هرموسو، به نظر می‌رسد ادعای رئیس فدراسیون فوتبال اسپانیا کاملا هم بیراه نیست. موقعی که روبیالس هرموسو را در آغوش می‌کشد و او را از زمین بلند می‌کند، فیزیک بدن هرموسو دال بر مقاومت او و نارضایتی‌اش از رفتار روبیالس نیست.

البته تلقی ناظر بیرونی همیشه ممکن است خطا باشد، ولی اگر ویدیوی آن صحنه را در یوتیوب ببینید، احتمالا بسیاری از ناظران چنین نظری پیدا می‌کنند.

حتی در رختکن اسپانیا، وقتی بازیکنان این تیم در حال تماشای در آغوش کشیده شدن جنیفر هرموسو و بوسیده شدنش از سوی لوئیس روبیالس هستند، هیچ کدام شان نمی‌گوید چه کار زشتی کرد و عجب غلطی! برعکس، همگی می‌خندند و هلهله می‌کنند.

خود هرموسو هم در حالی که مشغول غذا خوردن و تماشای آن صحنه است، می‌خندد و حین خنده، می‌گوید "من دوستش نداشتم". یعنی من آن کار را دوست نداشتم. ولی معلوم نیست چرا می‌خندد. شاید برایش دشوار بوده، احساس واقعی‌اش را بروز دهد چون هنوز زمان زیادی از واقعه نگذشته بوده و در ذهنش مشغول تجزیه و تحلیل آن واقعه بوده و احساسات متناقضی به عمل لویئس روبیالس داشته. شاید هم نخواسته جشن قهرمانی دوستانش را در ختکن خراب کند. الله اعلم.

ولی عجیب‌تر اینکه، فدراسیون فوتبال اسپانیا بیانیه‌ای را منتشر کرد دال بر اینکه بوسه با توافق طرفین بوده. بیانیه‌ای که هرموسو هم ابتدا آن را تایید کرد ولی کمی بعدتر، هرموسو صریحا و رسما اعلام کرد عمل لوئیس روبیالس با رضایت او انجام نشده.

  قطعا توافقی در کار نبوده؛ چون روبیالس به شکلی آنی و ناگهانی، هرموسو را بغل کرد و از زمین بلند کرد و سپس لب‌هایش را بوسید. ولی هرموسو نارضایتی‌اش را هم اعلام کرده تا روبیالس نتواند بگوید عملش بدون توافق قبلی بوده، ولی نارضایتی به بار نیاورده.

ولی مسأله این است که اگر فرهنگ فمینیستی فعلی بر جهان غرب حاکم نبود، آیا جنیفر هرموسو بیانیه منتشر می‌کرد و تصریح می‌کرد که بوسۀ رئیس فدراسیون بدون توافق و رضایت او بوده؟ و آیا هم‌تیمی‌های او که در رختکن با دیدن ویدیوی آن بوسه خندیدند و جیغ کشیدند، چند روز بعد، بیانیه می‌دادند که ما دیگر در تیم ملی اسپانیا بازی نمی‌کنیم مگر اینکه لوئیس روبیالس از ریاست فدراسیون فوتبال اسپانیا کنار برود؟ همچنین آیا بازیکنان لیگ فوتبال زنان اسپانیا اعلام می‌کردند مادامی که روبیاس رئیس فدراسیون باشد، ما در لالیگا بازی نخواهیم کرد؟ بعید است.

در واقع هرموسو و هم‌تیمی‌هایش پس از آن واقعه، با مشاهدۀ محکومیت فراگیر رفتار لوئیس روبیالس، از کنار واقعه به سادگی نگذشتند و واکنشی متناسب با فرهنگ فمینیستی‌ای بروز دادند که اینک یقۀ روبیالس را گرفته است.

در چنین فضایی، فیفا هم بیکار ننشسته و فعلا به مدت سه ماه، لوئیس روبیالس را تعلیق کرده. و این مهم‌ترین مقدمۀ بر عزل روبیالس است. قاعدتا فدراسیون فوتبال اسپانیا نهادی دارد که اعضایش روبیالس را به ریاست انتخاب کرده‌اند. اگر قرار باشد فدراسیون سه ماه بدون رئیس بماند، احتمالا این اعضا آستین بالا می‌زنند و روبیالس را عزل می‌کنند. حتی اگر قانونا چنین امکانی نداشته باشند، او را تحت فشار قرار می‌دهند که از خر شیطان پایین بیاید و استعفا بدهد و برود پی کارش.

در حال حاضر نخست‌وزیر اسپانیا و وزیر ورزش این کشور خواهان برکناری روبیالس هستند. وزیر ورزش اسپانیا که با قاطعیت گفته روبیالس بالاخره برکنار خواهد شد. فوتبالیست‌های زن تیم ملی و لالیگا هم که شمشیر را از رو بسته‌اند برای روبیالس. فیفا هم که سه ماه او را تعلیق کرده.

بنابراین معلوم نیست روبیالس تحت چنین فشاری، چطور می‌خواهد بماند و بر سر مقامش بجنگد. او پیشاپیش بازی را باخته. قطعا افکار عمومی اسپانیا نیز حامی او نیستند. روبیالس نگون‌بخت احتمالا زحمت زیادی هم کشیده بود تا تیم ملی زنان اسپانیا قهرمان جام جهانی شود. حالا باید بلافاصله پس از قهرمانی، جل و پلاسش را جمع کند و برود.        

ولی خودکرده را تدبیر نیست. او می‌توانست با یک لحظه خودداری، همۀ داشته‌هایش را حفظ کند. اما همه چیز را به باد داد زیرا به احتمال زیاد به جنیفر هرموسو نظر داشت! هرموسو در بازی فینال، ضربۀ پنالتی به آن مهمی را از دست داده بود. خطایی که می‌توانست به قیمت از دست رفتن قهرمانی اسپانیا تمام شود.

بنابراین او در زمین چندان درخشان هم نبود که رئیس فدراسیون بخواهد چنان در آغوشش گیرد و آن طور ببوسدش! ولی لوئیس روبیالس چنین کاری را انجام داد. شاید چون جنیفر هرموسو بلندبالایی زیبارو است!

اگر عکس‌های بازیکنان تیم ملی اسپانیا را نگاه کنید، هرموسو آشکارا از هم‌تیمی‌هایش زیباتر است. او با 174 سانتی‌متر، سومین بازیکن قدبلند اسپانیا در جام جهانی بود. الکساندر پوتیاس، بازیکن ذخیره در بازی فینال، 175 سانتی‌متر قد داشت و آیرین پاریدس، مدافع وسط اسپانیا، با 177 سانتی‌متر، بلندقدترین بازیکن این تیم بود. ولی این دو بازیکن، زیبایی و چهرۀ جذاب و سینماییِ جنیفر را نداشتند!

خلاصه اینکه، آن طرز در آغوش کشیدن و بوسۀ جناب رئیس جشن قهرمانی، چندان هم اتفاقی و بی‌مقدمه به نظر نمی‌رسد. او همۀ بازیکنان اسپانیا را بوسید ولی زیباترین بازیکن را دیگرگونه بوسید! در حالی که آن بازیکن، بازی خوبی هم ارائه نکرده بود. بازیکنی که در فینال جام جهانی ضربۀ پنالتی را هدر می‌دهد، از عهدۀ انجام "کار بزرگ" در "حساس‌ترین مسابقه" برنیامده است.    

بیشتر بخوانید:

بوسۀ جنجالی؛ فمینیسم و خشم زنانه

بوسۀ جنجالی؛ روبیالس عاقبت صدای زنان را شنید

جنجال لب بوسی در اسپانیا / اعتصاب بازیکنان تیم ملی فوتبال زنان

اسپانیا قهرمان جام جهانی فوتبال زنان شد

تماشاخانه

بحران آب در شمال شرقی سوریه: اتهامات سنگین علیه ترکیه / بی‌برقی و بی‌آبی برای یک میلیون سوری (فیلم)

تراژدی در یک دریاچه، از فریاد کمک تا حبس ابد / مادری که دو بچه‌اش را کشت حالا چه می‌خواهد؟ (فیلم)

فیلم های دیگر