ارزان زندگی نمی‌کنیم؛ چون خودمان خواستیم؟

عصر ایران؛ سجاد بهزادی - روزنامه اطلاعات به تازگی در مطلبی با اشاره به گرانی ها، خطاب به دولت مردان نوشت: «یک بار برای همیشه پاسخ دهید! چرا ایرانی نباید ارزان و باکیفیت زندگی کند؟»

این پرسش تلخ در حالی مطرح می شود که محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه دولت روحانی، قبل تر یک بار برای همیشه پاسخ این سوال را داده بود؛ "چون ما خودمان انتخاب کردیم که جور دیگری زندگی کنیم."

این عبارت که "چون ما خودمان انتخاب کردیم"، تنها به جریان و اندیشه ای که ظریف آن را نمایندگی می کند تعلق ندارد، بلکه در جبهه مقابل نیز اعتقادی مشابه وجود دارد. به عنوان نمونه به تازگی یکی از روحانیون بانفوذ در هسته قدرت گفته است که "یک اصل را باید قبول کنیم و آن این است که ما در جنگ هستیم و اگرچه جنگ سخت تمام شده اما جنگ نرم فرهنگی با توطئه‌های خباثت آلود بیشتر از ناحیه دشمن در جریان است."

معنای این عبارت نیز خیلی روشن است. مگر می شود یک حکومت در جنگ سخت با دشمن باشد و جامعه نیز هم زمان ارزان زندگی کند؟ اگر شما سراغ دارید یک مثال بیاورید.

پس به همین سادگی می توان نتیجه گرفت که ارزان و با کیفیت زندگی نکردن یک ایرانی، خودش معلول یک علت دیگری است که آن علت نیز بسیار روشن است. لذا من اگر به جای نویسنده روزنامه اطلاعات بودم، پرسش را به گونه ای دیگر بیان می داشتم: «چرا ما می بایست مدام در جنگ باشیم واین جنگ کی قرار هست پایان پذیرد؟»

روزنامه اطلاعات در همین مطلب ادامه داده است "مگر مردم ما از کشورهای همسایه چه کم دارند که با این همه امکانات خدادادی نفت وگاز و معدن و کشاورزی و تاریخ و فرهنگ و سرزمین چهار فصل و نیروی انسانی تحصیلکرده باید حسرت امکانات ورفاه و آسایش موجود در آنها را بخورند؟"

باز پاسخ روشن است. زیرا که کشورهای همسایه مدنظر نویسنده در جنگ وتحریم به سر نمی برند و حکم‌رانی آرامی آن جا حاکم است و درآمدها و منابع ای که در اختیار دارند دست یافتنی است و در خدمت توسعه است.

به عنوان مثال گفته می شود دارایی‌های ذخیره عربستان به بیش از  ۴۶۵ میلیارد دلار رسیده است. اما ما در یک مورد و به خاطر جنگ، تحریم و پس از سالها توانسته ایم تنها ۲ میلیارد دلار طلب خود را آن هم به صورت غیر نقدی از کشور همسایه دریافت کنیم. در این وضعیت چگونه می توان ارزان و با کیفیت زندگی کرد؟

زندگی ارزان و با کیفیت سخت است اما دور از دسترس نیست. باید منافع ملی را باز تعریف کرد و تنازع را به حداقل رساند. همین صلح وآشتی که با کشورهای عربی در این روزها شاهد هستیم، نمونه روشنی از این کارکرد است. باید صدای مردم را بیش تر شنید و به مطالبات مدنی بیش تر پاسخگو بود تا نظام حکم رانی در انزوای جهانی اسیر نباشد. 

اجازه ندهیم شایستگان این ملک مهاجرت کنند. در تازه ترین آماری که دبیرکل خانه پرستار اعلام کرده  است "آمار مهاجرت پرستاران در پایان سال به ۲ تا ۳ هزار نفر می‌رسد." تنها پرستاران نیستند که مهاجرت می کنند. مهاجرت به طبقه متوسط و پایین تر هم رسیده است و سودای رفتن زمزمه بسیاری از طبقات جامعه شده است. 

برای رسیدن به حکم رانی مطلوب و زندگی با کیفیت، توانمندی و شایستگی تعیین کننده است. ای کاش کارکردمان به گونه ای باشد که تنها شایستگان و توانمندان برای حل مسئله ها بکار گرفته شوند و گرنه کشور بدون آنها نه ارزان اداره خواهد شد و نه با کیفیت.

بیشتر بخوانید:

فعال سیاسی اصولگرا: هر کره‌ای معادل ۲۴ ایرانی کار می‌کند، بسیار هم کم توقع هستند/ وضع زندگی را با پاکستان و بنگلادش مقایسه کنید نه ژاپن و آلمان

اعتراف به اشتباه کافی نیست باید از آن درس بیاموزیم

اندکی سکوت؛ بگذارید گفت‌وگو شکل بگیرد

مظنون به طبقه متوسط

جامعه ایران و حسرت توسعه 

زمینه‌های انسداد توسعه در ایران

کشف حجاب و تجهیزات پیشرفته

«دیپلماسی راه» در وقت اضافه 

آتش به جان سرمایه ملی 

عبور از رنج ها

ایران گرفتار در تله محیط زیست؛ روایت هایی هولناک از وضعیت محیط زیست کشور

تماشاخانه

ادعای تازه روزنامه‌نگار ترکی : آخرین خیانت اسد / فروش اسرار نظامی به اسراییل (فیلم)

جز من به هیچ خری فکر نکن! نویسنده‌ای که از دل جنگ به صلح رسید (فیلم)

فیلم های دیگر