گرانی دلار و مربی ایرانی

به شدت حضور یک مربی صاحب سبک خارجی در تیم ملی را می‌پسندم اما در شرایط فعلی بهتر است که یک مربی ایرانی روی نیمکت تیم ملی بنشیند.

عصرایران؛ مصطفی داننده- همیشه یکی از طرفداران پروپاقرص حضور مربی‌های خارجی در فوتبال ایران بوده‌ام. مربیانی که بتوانند کمی زیبایی به فوتبال کشور تزریق کنند.

کاری که استراماچونی ایتالیایی طی مدت کوتاه با استقلال کرد. حالا اما داستان کمی فرق دارد و با توجه به وضعیت ارزی کشور نمی‌توان به همین راحتی به سراغ مربیان خارجی رفت.

همین الان همگان منتظر هستند تا ببیند قرعه فال به نام کدام مربی می‌خورد تا او جانشین کارلوس کی‌روشی شود که راهی قطر شده است.

همانطور که در بالا گفتم، به شدت حضور یک مربی صاحب سبک خارجی در تیم ملی را می‌پسندم اما در شرایط فعلی بهتر است که یک مربی ایرانی روی نیمکت تیم ملی بنشیند.

دلیل اول، قیمت دلار است. هیچ مربی با کمتر 500 هزار دلار به ایران نمی‌آید. تازه پانصد هزار دلار، مربی ارزان است و اگر سراغ مربی‌های گران‌تر برویم باید با حقوق سالی یک و یک و نیم میلیون دلار با او به توافق برسیم.

با توجه به بالارفتن قیمت دلار طی سالیان اخیر و احتمالا آینده، هر روز این مربی گران‌تر می‌شود و به این واسطه پول بیشتری از کیسه فدراسیون خارج می‌شود. بهتر است فدراسیون با یک انتخاب درست داخلی، اجازه دهد پولی که قرار است خرج مربی شود، هزینه تیم‌های پایه و حتی حرفه‌ای کردن فوتبال ایران شود.

دلیل دوم هم این است که حضور مربی ایران، طرفداران زیادی در فدراسیون و خارج از آن دارد. بد نیست حالا که سال‌ها سرمربی تیم ملی یک خارجی بوده، مربی ایرانی را هم امتحان کنیم.

اگر به موفقیت رسیدیم که چه بهتر و اگر نه حداقل برای همیشه تکلیف تیم ملی با مربی داخلی روشن می‌شود. البته می‌دانیم که بسیاری از مربیان مطرح ما، فاصله بسیاری با علم روز دنیا دارند و همین عقب ماندگی وشرکت نکردن در کلاس‌های بین‌المللی باعث شده است تا از فوتبال روز دنیا جا بمانیم.

نکته بعدی هم این است که ما از نظر امکانات ورزشی به شدت کشور فقیری هستیم. مهم‌ترین باشگاه‌های فوتبال ایران حتی یک زمین تمرین مناسب ندارند. لیگ برتر سه فصل است که از یک توپ استفاده می‌کند و در بسیاری از زمین‌های چمن ما، بازیکنان نمی‌توانند سه پاس سالم به یکدیگر بدهند.

بهتر است ابتدا امکانات ورزشی مان را به حد دیگر کشورها برسانیم و بعد به دنبال آوردن مربی‌های درجه یک دنیا باشیم. همین الان کشورهای همسایه ما از نظر امکانات با فوتبال روز دنیا برابری می‌کنند.

آوردن مربی مشهور مثل آن ضرب المثل قدیمی است که «آفتابه لگن صد دست ولی شام، ناهار هیچی».