گودال‌خواب‌های دامنۀ تهران: آسمون اردوگاه شفق، خدا نداشت!

اعتماد؛ بنفشه سام گیس-  بعد از آخرین چراغ ،هرچه نور و صدابود، همه رفت. انگار به غاری از تاریکی و سکوت پرت شده بودیم.

دامن تهران را سربالا می رفتیم و دانه های برف خشک، مثل صدها پولک سفید، می نشست روی زمین و صدا، فقط همین ترک خوردن های تن ترد برف زیر پای ما بود. هوا انگار رویه ای از یخ داشت. هر دم از هوا، انگار لایه ای از یخ بود که تیز و سرد، تا اعماق درونت را می خراشید.

چشم های مجید، ما را در تاریکی جوریده بود و از دور، تپ تپ تخت کفشش را شنیدیم که سرازیری را می آمد سمت ما. منتظر ما بود. به ساعد سپرده بود که «امشب مهمون دارم» ما، من و نیما، مهمان مجید و رضا بودیم. مهمان گودال خواب های دامن تهران.

رضا را قبلا دیده بودم. به اندازه چند دقیقه، وقتی با آخرین قطار مترو برمی گشت. تصویری که از رضا یادم بود، پلک هایی بود که بالای ماسک و پایین کلاه بافتنی اش، روی مردمک هایی گشاد و چشم هایی متورم، ورق می خورد. گفت: «خونه داریم. با رفقامون.»

گفتم: «میام بهتون سر می زنم.»... 

مجید جلوتر می رفت که جای قدم هایش، برف خشک سفید را چاله کند و پا جای پای مجید بگذاریم روی سربالایی سنگی سر از برف نو. تاریکی، غلیظ تر شده بود. هر سه، حل شده بودیم در شب. جلوتر؛ انتهای سربالایی، توده گل و توده سنگ، بیراهه ای ساخته بود. مجید رفت روی بیراهه. صدا زد: «رضا... رضا... وردار این پلاستیکو...»

ندیدیم رو به کجا و رو به کی صدا می زند. جلوی پای مان، نوار نوری از زمین تابید و تخته چوبی دراز، از جای خود کنار رفت و دستی ناپیدا، گوشه ورق پلاستیکی سفید زیر تخته چوبی را، انگار سقف خانه ای، به اندازه قطر یک آدم باز کرد. گودالی بود به ارتفاع یک متر، شاید یک مترونیم... نمی دانم. هر ارتفاعی بود، باید خمیده وارد می شدی و همین طور خمیده هم می ماندی.

از همان سوراخی که باز شده بود، رفتیم پایین. نوار نوری که از زمین تابیده بود، شعله نازک یک شمع بود که رضا روشن کرد وقتی صدای مجید را شنید. قبلش، شمع هم روشن نبود.

مجید، لبه ورق پلاستیک سفید را برگرداند روی سوراخ. مچاله و سرد، نشستیم کف گودال. دو نفر بودند، دو تا پتو داشتند، دو تا بالش، یک بطری شیشه ای پر از نمک و لباس های تن شان.

عرض گودال، اندازه ای بود که به دیواره تکیه بدهی و پاهایت را دراز کنی. طول گودال، به درازای قد یک آدم. مجید از ۵ سال قبل به این گودال پناه آورده بود. رضا از سال ۱۳۶۷ بیابان خواب شد. یک سال بعد از اینکه از جنگ برگشت و  به جرم حمل مواد، باتوم توی سرش کوبیدند و برای ساکت کردن درد شکستگی جمجمه، مرفین به تنش خوراندند.

رضا از بیمارستان که مرخص شد، مرفینی شده بود. رضا بچه محل ما بود؛ از پسرهای دبیرستان نراقی. مهر ۱۳۶۷، وقتی سال تحصیلی جدید شروع شد، صندلی رضا خالی مانده بود و کسی هم نپرسید والیبالیست «نراقی» کجاست.

وقتی پسرهای دبیرستان نراقی، فرمول های جبر را غرغره می کردند، رضا وسط بیابان های تهران، تنها و تزریقی، رو به تماشاگرانی از جنس هوا، نفس کش می خواست و با میانداری سنگ و خار، یقه پاره می کرد.

از جبهه دست پر برگشته بود؛ با خاطره خاکستر علی عرب؛ بسیجی ۱۶ساله ای که منور عراقی، کل جانش را سوزاند، با سردوشی های خیس از مغز رفیقش که وقتی ترکش سرش را ترکاند، رضا از بوی خون و باروت فهمید دیگر رفیق ندارد... سال۶۷، رضا مرده بود. برای یک خانواده، برای یک محله. رضا، بچه محل ما، شاگرد دبیرستان نراقی، عضو تیم والیبال نوجوانان، مرده بود...

«سال ۷۰، وقتی منو با سه گرم هرویین گرفتن، بردن پیش قاضی. بهم گفت اگه دو ماه زودتر اومده بودی، می فرستادمت جزیره که دیگه برنگردی...»  

مجید از خیابان های مشهد به گودال های تهران رسیده بود. بچه هایش دیگر نمی خواستند کسی به اسم «پدر» به یاد بیاورند. برقکار حرفه ای بود. نصاب آسانسور بود. دکورساز بود. مثل رضا، خاطره باز نبود. بعد از ۲۰ سال گودال خوابی و بیابان خوابی، چغر شده بود. روی حاشیه زندگی راه می رفت، کمرنگ و گم.

رضا که حرف می زد، سیگار لای انگشتان مجید، آب می شد و رضا از مرگ بچه های «جزیره» می گفت؛ از حسن و شاهپور و ده ها جوان تبعیدی به «فارور»، از کثافت و گرما و گرسنگی،  از سیامک می گفت که وقتی یکی از مسئولان  با هلی کوپتر راهی «فارور» شده بود، از تندی نم و گرمای هوا، جرات نکرده بود از هلی کوپتر پیاده شود و سیامک، پایین پای هلی کوپتر، رو به پره های رقصان هلی کوپتر، رو به چشم های ترسیده آن مدیر دولت ، نعره زده بود: «حاج آقا، ما داریم اینجا از بی غذایی و بی آبی می میریم.»

و آن مدیر دولت  هیچ وقت نعره سیامک را نشنید. نعره سیامک، لای غرش هلی کوپتری که فرود نیامده، خیز فرار برداشت، گم شد... .

از محمد می گفت که تا سه روز بعد از مرگ رفیقش، به سربند «فارور» خبر نداد و جیره صبحانه و ناهار و شام رفیق مرده را گرفت و خورد تا وقتی جنازه و پتو، باد کرد و بوی گند مرده، از درز پتو بیرون زد.

رضا از نجات یافته های «فارور» گفت که وقتی به تهران برگشتند، دنده های شان قابل شمردن بود... رضا دو هفته قبل، از اردوگاه ترک اجباری «فشافویه» مرخص شد. مثل بارهای قبل، مثل همه این ۳۴ سال، نه سقفی بود، نه شغلی، نه دل و چشم منتظری.

تا جاده حسن آباد پیاده آمد و هرویینش را خرید و دیوار خرابه ای همان نزدیک پیدا کرد و رفت و کشید و دوباره جان گرفت بعد از ۱۰ ماه بی تابی از خماری. مخش کار افتاد، سطل زباله ها را جست و هرچه به درد بخور پیدا کرد، ریخت کنج گونی پلاستیک و تا رسید میدان شوش، آسمان تهران، رنگ غروب گرفته بود. گوشه میدان، بساط پهن کرد و آشغال هایش را منظم چید و نشست به انتظار مشتری. 

«وقتی میری گرمخونه، با پای خودت افتادی توی دهن شیر. مامور گرمخونه با پلیس هماهنگه. تا میری، زنگ می زنه پلیس. ۶ صبح که در گرمخونه رو باز می کنن و باید بزنی بیرون، همون نزدیکا، مینی بوس پلیس منتظر وایساده؛ یه راست حرکت به سمت اردوگاه اجباری.

بچه ها تعریف می کردن چند وقت قبل، یه مینی بوس اومده وسط میدون شوش، پاتیل آش گذاشتن بیرون و اومدن توی پیاده رو که بیایین آش گرم براتون آوردیم. کارتن خوابا، اومدن سمت مینی بوس. صف بستن واسه آش. دستشونو دراز کردن کاسه آش رو بگیرن، همزمان دستبند به دستشون زدن و انداختنشون تو مینی بوس، همه رو بردن اردوگاه اجباری.»

تخم چشم هایم از سرما درد گرفته. به پلکم دست می زنم، انگار سال هاست مرده ام؛ یخ یخ. نیما که کلمه ای می گوید، با هر هجای واژه ها، بخار سرد سفید در فضای خالی آن سوراخ کم هوا منتشر می شود. استخوان هایم، کم آورده و از سوز سرد، در حال شکستن است. پاهایم را بیشتر به تنم می چسبانم. این سرمای لعنتی، مثل مته، تا مغز آدم نفوذ می کند.

تُن صدای رضا، مثل جریان باریک رودی در حال خشکیدن، روی شیب تند خماری افتاده بود و نخ بعضی جمله ها رها می شد. دیوار گودال، خیس و سرد بود. زمین گودال، خیس و سرد بود.

رضا می گفت بعضی شب ها، داخل گودال چوب می سوزانند که یخ نزنند. هیچ کدام نمی خواستند به اردوگاه اجباری برگردند. رضا را ۵ بار به زور فرستاده اند ترک اجباری، مجید را ۳ بار.

تجربه طولانی تزریق، رگ های شان را خشکانده بود. هر دو پیر شده بودند. یاد دو برادری افتادم که زیر پل زندگی می کردند، لابه لای موش ها و دود. بار آخر، برادر بزرگ تر، دل درد شدید داشت، حدس می زد موش به غذایش ناخنک زده باشد. چند ماه است که زیر پل، خالی است. آشغال ها هستند، هیچ آدمی نیست. شاید مرده باشند... 

اردوگاه های شفق و کمرد، مصداق مرگ تدریجی است

آبان سال ۱۳۸۹، حمیدرضا حسین آبادی؛ رییس پلیس وقت مبارزه با موادمخدر، خبر داد که فعالیت «شفق»؛ اولین اردوگاه کار اجباری برای مجرمان موادمخدر و معتادان خیابانی، در تهران آغاز شده است. 

حسین آبادی، اردوگاه «شفق» را نمونه ای موفق برای درمان و تنبیه و بازتوانی مجرمان موادمخدر و معتادان خیابانی معرفی کرد و در توضیح علت ایجاد این مرکز و ۱۰ مرکز مشابه در کل کشور گفت: «در این اردوگاه ها، خرده فروشان موادمخدر که توسط پلیس دستگیر شده اند، در سخت ترین شرایط ممکن به فعالیت و کار می پردازند تا در هنگام خروج از این اردوگاه ها دیگر سراغ فروش موادمخدر نروند.» 

سه سال بعد؛ ابتدای سال ۱۳۹۲، طه طاهری؛ قائم مقام وقت ستاد مبارزه با موادمخدر اعلام کرد: «طرح جمع آوری معتادان خیابانی و خرده فروشان موادمخدر تهران، در دو مرحله ۲۵اسفندماه سال ۱۳۹۱ و ۱۱ فروردین ماه ۱۳۹۲ اجرا شده و ۵۰۰ معتاد پرخطر به اردوگاه های شفق و کمرد (جاجرود) منتقل شده اند. اردوگاه شفق برای ۵۰۰ نفر و اردوگاه کمرد، برای ۱۰۰۰ نفر ظرفیت دارد.» 

درحالی که قرار بود امور بهداشتی، مددکاری و حمایتی در اردوگاه های درمان اجباری، زیرنظر وزارت بهداشت و سازمان بهزیستی کشور باشد، نیمه اول سال ۱۳۹۲، برخی معتادان آزادشده از اردوگاه های شفق و کمرد، به گوش خبرنگاران رساندند که آنچه در «شفق» و «کمرد» اتفاق می افتد، مصداق مرگ تدریجی است.

به گزارش عصر ایران، آنچه در ادامه می خوانید، گفت وگوی «اعتماد» با سه نفر از معتادان نجات یافته از اردوگاه های درمان اجباری «شفق» و «کمرد» در نیمه اول سال ۱۳۹۲ است؛  ۶ ماه بعد از این گفت وگوها «شفق» و «کمرد» با دستور قضایی، پلمب و تعطیل شدند.

  احمد؛ ۳۵ ساله؛ معتاد به شیشه و هرویین؛ دستگیری و انتقال به شفق زمستان ۱۳۹۱

«مامورای شهرداری من رو دستگیر کردن. ظرف یک شب، ۳۰۰ نفر دستگیر شده بودن. همه رو بردن کلانتری ۱۱۶. تا صبح، توی هوای سرد، توی حیاط کلانتری بودیم. همونجا، توی حیاط کلانتری، هر چی مواد همراهمون داشتیم کشیدیم. صبح ما رو بردن شفق.

۱۴ روز توی شفق بودیم. بعد از ۱۴ روز، ما رو فرستادن اردوگاه کمرد. ۵۳ روز توی کمرد بودیم.هر دو تا اردوگاه رو ، همیارا؛ بچه های بهبود یافته، اداره می کردن.  ۱۲۰۰ نفر توی اردوگاه بودن ولی فقط ۱۸ جفت دمپایی توی کل اردوگاه بود. از صبح که بیدار می شدیم، تا آخر شب، دایم توی صف بودیم؛ صف دستشویی، صف سیگار، صف غذا. برای ۱۲۰۰ نفر، فقط ۵ تا دستشویی بود.

خیلی وقتا دو نفری یا حتی سه نفری می رفتیم توی یه دستشویی. اون موقع که من زندانی بودم، چند  نفر از بچه ها به دلیل اسهال خونی مردن. فقط ۳۰۰ تا لیوان و ۳۰۰ تا کاسه برای غذا خوردن اونجا بود. موقع ناهار و شام، وقتی غذاتو می خوردی، کاسه خالی رو از دستت می گرفتن، توی همون کاسه شسته نشده، برای نفر بعدی غذا می ریختن.

به هر کدوم از ما، یه پتو دادن. پتوها انقدر کثیف بود که تا صبح از شپش نمی خوابیدیم. اعتصاب کردیم که چرا هیچ امکانات بهداشتی اینجا نیست. کتکمون زدن و ما رو فرستادن انفرادی. از پنجره های انفرادی، مواد می اومد و توی همون انفرادی هم مواد می کشیدیم.»

«من توی میدون شوش دستگیر شدم. ۳۰ نفر بودیم،  رفتیم شفق. ۸۰۰ نفر توی کمپ بودن. موقع ورود، سیگارامونو ازمون گرفتن و گفتن هر کی سیگار می خواد، نخی هزار تومن.  دوره نگهداری هر نفر، ۲۱ روزه بود. بابت هر نفر، دولت ۱۸۰ هزار تومن به پیمانکار شفق پول می داد. این پول باید برای صابون و شامپو و لباس و غذای بچه ها خرج می شد ولی کسی نمی دونست این پول کجا میره.

توی اردوگاه خبری از صابون نبود. نون کپک زده و جو و لوبیا، کل غذایی بود که به ما می دادن. از گوشت خبری نبود. بعد از ۶ ماه مسوول اتاق فیزیک (سم زدایی) شدم. اتاق فیزیک برای ۱۰۰ نفر جا داشت، ۵۰۰ نفر رو ریخته بودن اونجا. وقتی یه مسوول می خواست بیاد بازدید، از دو روز قبل، اونجا رو طوری تمیز می کردیم که فکر کنن اینجا بهشته.

به مددجو می گفتیم اعتراضی بشنویم طوری می زنیمت که اسمت رو فراموش کنی. اگه کسی با پول دستگیر می شد، پولشو می گرفتیم و فراریش می دادیم یا پرونده شو دستکاری می کردیم و مهر ترخیص می زدیم. اگه از مددجو خوشمون نمی اومد، یا به فلک می بستیمش، یا به تخت، فیکسش می کردیم و با لوله سبز می زدیمش، یا وادارش می کردیم ادرارشو بخوره.

هر دو هفته یه بار، اجازه می دادیم بچه ها برن حموم، با آب یخ، با آب شور. اونجا آب داغ نداشت. هیچ وسیله شست وشو اونجا نبود. گرسنگی و شپش و گال بیداد می کرد. آسمون شفق، خدا نداشت. سرزمین خیلی وحشتناکی بود. مواد توی شفق می اومد. وقتی وارد شفق شدم، مصرفم روزانه یه گرم کراک بود. وقتی از شفق آزاد شدم، مصرفم روزانه دو گرم هرویین و دو گرم شیشه شده بود.»

  حسین / ۳۳ ساله / معتاد به شیشه و هرویین / دستگیری و انتقال به شفق - اردیبهشت ۱۳۹۱

 «منو از پارک دروازه غار گرفتن. ۸ صبح، مامورای شهرداری ریختن توی پارک و ۲۰۰ نفر رو دستگیر کردن. همه رو فرستادن کلانتری ۱۱۶. غروب همون روز، از کلانتری اعزام شدیم شفق. سه روز ما رو توی حیاط شفق نگه داشتن. بعد از سه روز پذیرش شدیم. بعد از دو هفته اجازه دادن بریم حموم.

همه، همیشه گرسنه بودیم. جیره سیگار هر نفر، روزانه ۳ نخ بود. ما یه نخ سیگار رو با سه تا نون لواش عوض می کردیم. یه روز یکی از بچه ها از گرسنگی یه نون لواش دزدید. مسوول سالن که خودش هم از بهبود یافته ها بود،  با لوله سبز افتاد به جونش. سهمیه نون بچه ها رو بهشون نمی دادن. قایم می کردن و می فروختن به بازیافتی.

بعد از سه هفته ما رو فرستادن کمرد. نصف بچه ها اسهال خونی گرفته بودن. به کثیفی اردوگاه اعتراض کردیم، همیارای اردوگاه با لوله سبز ریختن سرمون. من بعد از ۵۰ روز آزاد شدم. صبح آزاد شدم، از جاجرود اومدم تهران، غروب رسیدم پارک دروازه غار، همون جا نیم گرم هرویین گرفتم و کشیدم.»

فعالیت غیرقانونی اردوگاه های شفق و کمرد

نیمه اول سال ۱۳۹۲، بعد از افشای وقایع شفق و کمرد، مسوولان وقت وزارت بهداشت اعلام کردند که این دو اردوگاه، بدون مجوز مشغول پذیرش و فعالیت هستند و وزارت بهداشت هم تا زمان اصلاح و تجهیز این دو مرکز، حاضر به نظارت و تایید فعالیت این دو مرکز نخواهد بود.

به دنبال این اعلام، مسوولان وقت ستاد مبارزه با موادمخدر، وارد ماجرا شدند. آنها باید به این سوال پاسخ می دادند که «شفق» و  «کمرد» با مجوز و تایید کدام نهاد، فعالیت می کنند.

گفت وگویی که در ادامه می خوانید، پاسخ های طه طاهری؛ قائم مقام وقت ستاد مبارزه با موادمخدر به سوالات «اعتماد» است.

این مصاحبه کوتاه، بعد از اظهارات مسوولان وقت وزارت بهداشت درباره فعالیت غیرقانونی اردوگاه های شفق و کمرد انجام شد. پاسخ های طه طاهری به خبرنگار «اعتماد» تاییدی بر فعالیت غیرقانونی اردوگاه درمان اجباری «شفق» بود. 

اردوگاه شفق مجوز دارد. 

چه کسی مجوز نداده؟ 

وزارت بهداشت کم کاری کرده و نتوانسته در اردوگاه پزشک مستقر کند. کم کاری مربوط به وزارت بهداشت و دانشگاه علوم پزشکی تهران و دانشگاه شهید بهشتی بود. 

ما برای حل مسائل، معطل هیچ کسی نمی مانیم. معتاد کف خیابانی را جمع می کنیم، باقی نهادها باید با ما هماهنگ شوند. وزارت بهداشت در مورد شفق کم کاری کرده. 

اگر قرار باشد جایی را درست کنیم و معتادان را جمع کنیم و منتظر باشیم دستگاهی بیاید و مجوز فعالیت بدهد... ما اقدامات مان را انجام می دهیم. درمان اعتیاد را هم با کمک بخش خصوصی آغاز کرده ایم. وزارت بهداشت از نظر قانونی مرتکب تخلف و کوتاهی شده چون باید پزشک در شفق مستقر می کرد. 

ما شفق را با بخش خصوصی اداره می کنیم ولی خودمان آنجا حاکم هستیم. 

مگر مجوز لازم دارد وقتی خودمان آنجا حاکم هستیم؟ 

خیر، غیرمجاز نیست. مگر در باقی کمپ های ترک اعتیاد، وزارت بهداشت مستقر شده؟ 

شرایطی که مد نظر وزارت بهداشت است، ما در کمپ شفق تامین کردیم. شفق، مرکز موضوع ماده ۱۶ قانون مبارزه با موادمخدر است و وزارت بهداشت باید در این مرکز پزشک مستقر می کرد اما ناتوان بوده و انگیزه لازم برای اجرای این تاکید قانون را نداشته. ما هم معطل بیکاری و کم کاری دیگران نمی مانیم و کارمان را انجام می دهیم. ۴ هزار معتاد کف خیابانی داشتیم. خودمان ساماندهی کردیم و خودمان هم به شفق مجوز دادیم. 

دیگر سوال نپرس. 

  روز ۹ دی ۱۳۹۲، «شفق» با حکم قضایی ، پلمب و «کمرد» برای همیشه تعطیل شد

۷ دی ۱۳۹۲ ؛  چند ماه بعد از ادعاهای قائم مقام وقت ستاد مبارزه با موادمخدر،   نمایندگان دولت (مسئولانی از وزارت کشور ، استانداری تهران ،  سازمان بهزیستی ،  دادگاه انقلاب ، وزارت بهداشت و دبیر شورای نمایندگان استان تهران)  عازم بازدید از «شفق» شدند . 

اردوگاه های شفق و کمرد ، متعلق به یک شرکت خصوصی بود و تیم بازدیدکننده از «شفق» پس از مشاهده شرایط غیر استاندارد این اردوگاه بدون مجوز ، دستور به تعطیلی هر دو اردوگاه داد ؛ روز ۹ دی، «شفق» با حکم قضایی ، پلمب و «کمرد» برای همیشه تعطیل شد.

احمد حاجبی؛ معاون سلامت روانی وزارت بهداشت،  پس از پلمب شفق  اعلام کرد: «کمپ شفق در بدترین شرایط بهداشتی بوده و ستاد مبارزه با موادمخدر باید بودجه هایش را صرف استانداردسازی محیط کند.

مرکز درمان اعتیاد شفق، استانداردهای بهداشتی و درمانی و پروتکل های مورد تایید وزارت بهداشت را ندارد در حالی که بارها و بارها از سوی وزارت بهداشت جهت استانداردسازی بهداشتی کمپ شفق تذکر داده شده و متاسفانه هیچ گونه ترتیب اثری برای رفع این مشکل صورت نگرفته است.

به صورت خاص، مرکز شفق در حال حاضر مجوز از وزارت بهداشت ندارد و معیارها و پروتکل های درمانی و ابلاغی وزارت بهداشت را رعایت نمی کند. تا زمانی که این مرکز استانداردهای بهداشتی لازم را فراهم نکند وزارت بهداشت نمی تواند مجوزی را صادر کند. کمپ شفق در بدترین شرایط بهداشتی به سر می برد و به هیچ وجه محل نگهداری انسان نیست.» 

هیچ مسئولی بابت فجایع «شفق» و «کمرد» بازخواست نشد

۸ سال از فاجعه «شفق» می گذرد. «شفق» و «کمرد»تعطیل شدند اما در طول این ۸ سال، هیچ مقصری بابت فجایع «شفق» و «کمرد» و مرگ انسان هایی که تنها جرم شان، «اعتیاد» بود، محاکمه و بازخواست نشد.

روز جمعه  هم خبر مرگ «محسن قاسمی» رسید؛ مدال آور ۳۱ ساله و معروف به «مو طلایی فرنگی ایران» که بعد از ضرب و شتم در کمپ بدون مجوز بروجرد (ضرب و شتمی  که منجر به شکستگی های شدید در جمجمه، دست، پا، دنده ها و ضربه مغزی و در نهایت، کما شد) ۲۴ ماه، پیش  چشم های گریان مادر و پدر، زندگی نباتی داشت تا اینکه ۲۳ دی ماه، آوازه قهرمانی هایش، خاطره شد.

مقصران سکوت ابدی محسن هم هیچ گاه جزای اعمال شان را دریافت نکردند. آن دمی که نفس محسن برای همیشه متوقف شد، مقصران، با وثیقه های ۳۰ میلیون تومانی (طبق حکم صادره سال ۱۳۹۸) از قید مجازات آزاد بودند. تا نیمه دهه جاری، حرف هایی مطرح و مصوب شد و امیدها به این سمت بود که ایده شوم «اردوگاه درمان اجباری» و اجیر کردن آدم ها به دلیل یک بیماری، برای همیشه در نطفه خفه شود اما ظاهرا، اقبال کسانی در این کشور، وابسته حاشیه های «اعتیاد» است.

از سال ۱۳۹۷،پیمانکارانی توسط برخی نهادها به کمیته صدور مجوز ایجاد اردوگاه های درمان اجباری معرفی شدند.

طبق اطلاعاتی که به خبرنگار «اعتماد» رسیده، در حال حاضر، سرانه روزانه برای نگهداری هر معتاد منتقل شده به اردوگاه های درمان اجباری که همگی هم متعلق به پیمانکاران و بخش خصوصی وابسته است، به ۳۵ هزار تومان افزایش یافته و طبق تاکید ستاد مبارزه با موادمخدر، حداقل از دو سال گذشته، هر معتاد دستگیرشده اعزامی به این اردوگاه ها، باید ۱۰ الی ۱۲ ماه در این مراکز و به صورت اجباری مقیم باشد.

دو ماه قبل، پلیس تهران بزرگ اعلام کرد که نیروی انتظامی (از طریق بخش خصوصی) می خواهد «دهکده سلامت» و با ظرفیت پذیرش ۱۰ هزار معتاد ایجاد کند و قرار است تمام امور درمان و بازتوانی این بیماران، در این مرکز انجام شود.

درحالی که طبق قانون، تمام امور مرتبط با درمان اعتیاد (شامل درمان و کاهش آسیب و حتی بازتوانی بهبودیافتگان) باید در کمیته های تخصصی ستاد مبارزه با موادمخدر مطرح شده و در صورت موافقت اعضا و تصویب نهایی، قابلیت اجرا داشته باشد، مهدی شادنوش؛ نماینده وزارت بهداشت در کمیته درمان و حمایت اجتماعی ستاد مبارزه با موادمخدر، در گفت وگو با خبرنگار «اعتماد» می گوید که تا هفته گذشته (نیمه دی ۱۴۰۰) که آخرین جلسه کمیته درمان و حمایت های اجتماعی ستاد مبارزه با مواد مخدر برگزار شده، هیچ طرحی درباره ایجاد دهکده سلامت به این کمیته ارایه نشده است. 

من در جریان این موضوع نیستم و چنین طرحی هنوز در دستور کار ما قرار نگرفته. 

افراد ممکن است اظهارنظرهایی داشته باشند و من می گویم چنین طرحی به کمیته درمان نرسیده است. نظرات اشخاص، برای تبدیل به نظر رسمی کشور، باید مراحل قانونی را طی کند. هر اقدام مرتبط با درمان اعتیاد، باید از کمیته های تخصصی ستاد مبارزه با موادمخدر و وزارت بهداشت مجوز بگیرد.