‏امام سجادع فرمودند: آخرین وصیتی که پدرم حسین بن علی در کربلا به من کرد این بود؛ إِیاكَ وَ ظُلْمَ مَنْ لَا یجِدُ عَلَیكَ نَاصِراً إِلَّا اللَّه؛ فرمود:« ظلم همه جا حرام است اما آن ظلمی که مظلوم هیچ پناهی جز خدا ندارد، از او بترسید!»

این ایام که قریب به ۵۰۰-۶۰۰ نفر از هموطنان عزیزمان روزانه به دلیل ابتلا به کرونا جان می‌سپارند که در این میان پر کشیدن مدافعان سلامت دردی دو چندان را بر دلها میگذارد، یاد دوران جنگ تحمیلی و آمار شهدا و جانبازان عملیات های مختلف ، بمب باران روزنامه شهرها و روستا ، جان پناه گرفتن و سنگر ساختن ها در منازل و تشیع شهدا دوباره زنده می شود با این تفاوت که جنگ کرونایی شبیه جنگ جهانی همه کشورها را درگیر خود نموده است.

اغراق آمیز نخواهد بود اگر فرماندهان و سربازان خط اول جبهه مقابله با کرونا را کارکنان حوزه بهداشت و درمان(مدافعان سلامت) در تمامی بخش های محیطی و ستادی بدانیم که خالصانه، دلسوزانه،متعهدانه مشغول خدمت رسانی به مجروحین بمب باران روزانه کرونا می‌باشند که البته این روزها در کنار مداوای مجروحین ، به حفاظت همشهریان خود در برابر این مهاجم بی رحم با اندک سلاح‌هایی(واکسن) که آنهم بصورت قطره چکانی در اختیارشان قرار می گیرد، می‌باشند.

آنچه این روزها بر تن خسته و روح آزرده مدافعان سلامت زخم وارد می‌سازد اینست که عده‌ای مرفه بی درد کنج عافیت طلب ، پشت تریبون های در اختیار مدام از مدافعان تقدیر و تشکر زبانی میکنند و توصیه بر صبر ، استقامت و بردباری و... به آنان می‌کنند و رجزهای شب عملیاتی برایشان سر می‌دهند ولی وقتی در محل کارشان حضور بهم می‌رسانند، وقتی تجمعات اعتراضی آنان را می‌شنوند و وقتی در مراسم تشیع یکی از این عزیزان برای تقدیر از رسیدن وی حضور بهم می‌رسانند و پای برآورده ساختن مطالبات بحق و معوقات عقب مانده آنان فرا می‌رسد و سخن از برقراری فوق العاده خاص و تغییر وضعیت استخدامی آنان به میان می‌آید، آن حمایت های شعاری و زبانی به توصیه به اجر اخروی و نپرداختن به امور دنیوی و الگو گرفتن از شهدای جنگ تحمیلی و... تبدیل می گردد.

نمی دانم دنیایی که اینان در آن زندگی می‌کنند به دنیای مدافعان سلامت یکی است؟؟ فکر نکنم. چراکه یادشان رفته زمان جنگ تحمیلی قریب به اتفاق مردم یکپارچه در نداری ، از خود گذشتگی ،تنگدستی و صرفه جویی و اهدای هرآنچه داشتند برای میادین جنگ ، یک دل و یک صدا و پای کار بودند و همه در نداشتن و ایثار با هم شریک بودند. خوب عده ای نیز مثل همیشه تاریخ کنج عافیت نشینی را برگزیده بودند اما در این جنگ کرونایی گویا توصیه به عدم بیان مطالبات بحق ،عدم پیگیری حقوق و معوقات پرداخت نشده چندین ماهه و عدم اعتراض به تبعیض و بی‌عدالتی و... ویژه مدافعان سلامت است و بس.

در حالیکه سایرین اعم از کارکنان بخش های دولتی و حاکمیتی همچنان باید در این مسیر(تامین مطالبات) پیشتاز باشند و بدون دغدغه زندگی و معاش خود را سپری نمایند که البته حق شان است ولی چرا سربازان خط مقدم فقط باید دنبال اجر اخروی و... باشند و با سیلی صورت شان را سرخ نگه دارند و بی‌عدالتی و تبعیض را ببینند و کام بر نیاورند؟ آیا این عدالت است؟ اگر در جنگ کرونایی هم همه در بی‌توجهی به مطالباتشان ،پرداخت نکردن حقوق و معوقات شان و... یکسان بودند، به تعبیری «ظلم علی سویه عین عدالت» قلمداد میشد و هیچکس ناراحت نمی‌شد اما چه کنیم که فعلا علیرغم نیاز شدید به این فرماندهان و سربازان در جبهه پیش رو، همچنان بر تبعیض و بی عدالتی، محقق نساختن وعده های داده شده و اتخاذ تصمیمات غیرکارشناسی علیه آنان از هیچ تلاش و کوششی فروگذار نمی‌کنند .

شاید دوست دارند دعای هزاران خانواده داغدار که روزانه بخاطر نحوه مدیریت مبارزه با کرونا نثار آنان می‌شود با دعای مظلومانه مدافعان سلامت همراه گردد که البته ؛
إِنَّ رَبَّكَ لَبِالمِرصادِ﴿۱﴾
به یقین پروردگار تو در کمینگاه (ستمگران) است

پی‌نوشت: سوره مبارکه الفجر آیه ۱۴

محمدرضا سقائیان فرد
عضو کوچکی از خانواده بهداشتی کشور

تماشاخانه