عصرایران؛مصطفی داننده- عجیب‌ترین افتتاحیه المپیک تمام تاریخ بدون حضور تماشاگران برگزار شد. تیم‌های ورزشی از جلوی سکوهای خالی رژه رفتند و برای مسئولین و خبرنگاران کشورهای خود که در ورزشگاه حاضر بودند دست تکان دادند.

ورزشکاران کشورهای مختلف یک به یک آمدند تا نوبت به ایرانی‌ها رسید. صمد نیکخواه‌بهرامی و هانیه رستمیان، پرچم دست جلوتر از همه وارد شدند. چشم‌های‌مان گرد شد، می‌شد شاخ را روی سرمان حس کرد. رستمیان با همان لباسی آمده بود که قرار شد آن را نپوشند!!

کیکاووس سعیدی دبیر کل کمیته ملی المپیک با توجه به سیل انتقادها از لباس کاروان ایران در مراسم افتتاحیه المپیک گفته بود:« کاروان ایران با گرمکن و شلوار ورزشی که برای بانوان و آقایان یک دست است در این مراسم حضور پیدا خواهند کرد.»

در این نوشتار اصلا کاری به زیبایی و زشتی لباس کاروان ایران ندارم. حرف من این است که چگونه امکان دارد در چشم مردم نگاه کنیم و حرفی را بزنیم و بعد درست برعکس آن عمل کنیم؟

البته در ایران نشان داده شده که امکان دارد. مگر همین استاندار خوزستان نبود که اعتراضات مردم به وضعیت آب را انکار کرد. او گفت:« برخی به دنبال تحریک مردم هستند و تصاویری جعلی از اعتراضات مردم در فضای مجازی منتشر می کنند مثلا در شهرهای خرمشهر و سوسنگرد اتفاق و اعتراضی رخ نداده است.»

افکار عمومی ایران، لباس ورزشکاران کشورمان در المپیک را دوست نداشت. معتقد بود می‌شد لباسی زیبا و در شان تاریخ و فرهنگ ایران طراحی کرد که از دیدن آن هم خودمان ذوق کنیم و هم جهانیان ما را تحسین کنند. البته بماند که به نظر می‌رسد هدف اصلی سفارش دهنده لباس ورزشکاران خانم، پوشیده بودن و زیبا جلوه ندادن بانوان بوده است و لاغیر!

سخنان سعیدی نشان داد که صدای مردم شنیده شده است اما تصاویر نشان می‌داد که زهی خیال باطل!

به همین سادگی دیوار اعتماد که این روزها در سست‌ترین حالت خود است، آجرهایش یک به یک می‌افتد. بهتر است با مردم روراست باشیم و اینقدر در لفافه حرف نزنیم. راست و حسینی به مردم بگوییم که امکان نپوشیدن این لباس با هزار و یک دلیل وجود ندارد. بگوییم به این دلایل ما این لباس را انتخاب کردیم. به مردم خوزستان بگوییم که چرا آب ندارند. صادقانه بگوییم در حال تلاش برای جبران اشتباهات گذشته هستیم.

صداقت درد این روزهای کشور است. بهتر است با مردم صادقانه حرف بزنیم تا شکاف ایجاد شده میان مسئولین و مردم را کم کنیم. تا زمانی که فکر می‌کنیم مردم رعیت هستند و هرچه ما بگوییم باید بگویند چشم، راهی از پیش نخواهیم برد.