عصرایران؛ مصطفی داننده- برخی از مردم بعد از دیدن خیس شدن رییس جمهور روحانی و اعضای هیات دولت زیر باران، یک «آخیش» غلیظ گفتند. بخشی از این کلمه به خاطر نگاه ذاتی مرم به دولت‌مردان است. بخشی از جامعه همیشه فکر می‌کنند که دولت حق آنها را خورده است و همیشه طلبکار حکومت هستند.

عده‌ای دیگر اما این آخیش از ته دل را به خاطر عملکرد روحانی در دولت دومش گفتند. بدون شک روحانی بدشانس‌ترین رییس جمهور تاریخ ایران است. هرچه بلای ارضی و سمایی بود بر سر او و دولتش نازل شد. از کرونا بگیرید تا ترامپ که تمام تخم‌مرغ‌های روحانی در سبد برجام را شکست.

با وجود تمام این بدشانسی‌ها اما عملکرد شخص رییس جمهور در نارضایتی مردم غیرقابل کتمان است. به خاطر همین عملکرد بود که بسیاری از رای دهندگان به او در سال‌های 92 و 96 حاضر به حضور در انتخابات مجلس یازدهم نشدند تا دوباره جریانی که با رای مردم از پارلمان خارج شده بود به مجلس بازگردد.

من می‌گویم که رییس جمهور بعد از خروج آمریکا از دچار یک سرخوردگی شد. مثل بسیاری از دختران و پسرانی که شکست عشقی می‌خورند، گونه‌ای از افسردگی!

روحانی نتوانست از شوک تصمیم ترامپ در قبال برجام خارج شود و به خاطر همین تصمیم گرفت که منتظر بماند شاید اتفاقی افتادو بخت دوباره به او روی خوش نشان داد.

این انتظار بالاخره جواب داد و بایدن جایگزین ترامپ شد اما روحانی دیگر وقت آنچنانی برای احیای برجام و بازگشت ثبات اقتصادی به کشور ندارد. شاید یک معجزه می‌تواند اعتبار از دست رفته شیخ دیپلمات را به او برگرداند.

اوضاع اقتصاد آنقدر درام هست که لازم به تکرار مکررات نیست. قطعا مهم‌ترین دلیل نارضایتی مردم از دولت روحانی، وضعیت معیشت‌شان است. اما در کنار آن رییس جمهور به سادگی از کنار تمام شعارهای اجتماعی و فرهنگی خود هم گذشت. شعارهایی که بخشی از رای دهندگان به او به خاطر همین وعده‌ها نام حسن روحانی را در برگه رای نوشتند و به صندوق انداختند.

سوال جدی از رییس جمهور این بود که آیا در مسائل فرهنگی و اجتماعی هم پای ترامپ و تحریم در میان است که این همه انفعال و بی‌توجهی وجود دارد.

مردم از اینکه رییس جمهور جمعه‌ها از اتفاقات کشور با خبر می‌شد شاکی بودند. از اینکه او تمام انتقادهایی که به احمدی نژاد داشت را اجرا کرد، انگار نه انگار که مردم از شر احمدی نژاد به او پناه آورده بودند که شاهد تصمیم‌های یک شبه نباشند.

رییس جمهور مثل یک مربی فوتبال است. او باید برای هر اتفاقی یک برنامه مشخص داشته باشد. البته منظورم از مربی، سرمربی‌های وطنی نیست که در مقابل هر تیمی و در هر شرایطی یک نوع بازی ارائه می‌دهند. روحانی برای اداره کشور یک برنامه نداشت و با آمدن ترامپ، همه آن را آب برد.

تمام بدشانسی‌ها و کارشکنی‌ها به کنار، مقصر شرایط امروز کشور خود رییس جمهور است. شاید اگر طرحی نو در می‌انداخت و از شوک برجام خارج می‌شد، امروز اصول‌گرایان خود را فاتح بی‌رقیب انتخابات 1400 نمی‌دانستند و سر اینکه چه کسی نامزد شود با هم دعوا نمی‌کردند.

او یک برنامه یا یک پلن داشت و همه را بر اساس آن بنا کرده بود: اتصال ایران به جامعه جهانی و جلب سرمایه خارجی و ثبات اقتصادی با رشد ناشی از افزایش فروش نفت

به نظر می‌رسد رییس جمهور روحانی مشتاق‌تر از همه به پایان عمر دولت دوازدهم است. پایان دولت و بازگشت به زندگی عادی برای حسن روحانی!