مهمترین سازمان‌ های فضایی جهان کدامند؟ (+عکس)

مطالعات و تحقیقات فضایی و بررسی و پی بردن درباره آنچه در آن سوی کهکشان‌ها رخ می‌دهد همیشه موضوعی بوده که برای انسان‌ها جذابیت داشته است. عطش سیری‌ناپذیر بشر در اکتشاف فضا ستودنی است. به همین دلیل هر کشوری آژانس‌های فضایی و مراکز تحقیقاتی برای خود ایجاد کرده است که این نیاز انسان‌ها را برآورده کند. تعداد این آژانس‌های فضایی و مراکز تحقیقاتی بسیار زیاد است اما فقط تعداد معدودی از آنها از کیفیت بالایی برخوردار هستند و تحقیقات زیاد انجام می‌دهند و از فناوری پیشرفته برخوردارند و به طور کلی در سراسر جهان شناخته شده هستند.

 

به گزارش ایسنا،  سازمان‌های فضایی زیادی در جهان در حوزه فضا مشغول به کار هستند ولی در اینجا به معرفی سازمان‌های فضایی برتر که به دلیل دارا بودن فناوری پیشرفته از دیگر سازمان‌های فضایی جهان پیشی گرفته‌اند، خواهیم پرداخت.

 

دفتر امور فضایی ملل متحد یا یونوسا(UNOOSA) یکی از سازمان‌های زیر مجموعه سازمان ملل متحد است که در سال ۱۹۵۸ تأسیس شده است. این سازمان به عنوان قطب امور فضایی سازمان ملل متحد ، هر روز با جامعه جهانی حوزه فضا در تعامل است تا مزایای دانستن درباره فضا و اقدامات بشر در این حوزه را به گوش همگان برساند. آژانس‌های فضایی بخش اصلی این جامعه هستند. بنابر اطلاعات سایت "یونوسا" اسامی آژانس‌های فضایی که در سراسر جهان تاسیس شده اند به شرح زیر است.

 

۱. آژانس فضایی الجزایر(ASAL)

۲. دفتر برنامه ملی فضایی آنگولا(GGPEN)

۳. آژانس فضایی استرالیا(Australian Space Agency)

۴. آژانس ملی علوم فضایی بحرین(Bahrain National Space Science Agency)

۵. آژانس فعالیت‌های فضایی بولیوی(Agencia Bolivariana para Actividades Espaciales)

۶. آژانس فضایی برزیل(AEB)

۷. آژانس فضایی کانادا (CSA)

۸. آژانس ملی فضایی چین(CMSA)

۹. سازمان ملی فضایی چین(CNSA)‎

۱۰. آژانس علوم و آموزش عالی دانمارک(DASHE)

۱۱. مرکز ملی مطالعات فضایی فرانسه(CNES)

۱۲. مرکز هوافضای آلمان(DLR)

۱۳. سازمان پژوهش‌های فضایی هند(ISRO)

۱۴. موسسه ملی هوانوردی و فضا اندونزی(LAPAN)

۱۵. سازمان فضایی ایران

۱۶. سازمان فضایی ایتالیا(ASI)

۱۷. آژانس کاوش‌های هوافضای ژاپن(JAXA)

۱۸. آژانس فضایی کنیا(KENSA)

۱۹. سازمان فضایی لوکزامبورگ(LSA)

۲۰. سازمان فضایی مکزیک(AEM)

۲۱. سازمان فضایی هلند

۲۲. سازمان فضایی نیوزیلند(NZSA)

۲۳. سازمان فضایی نروژ

۲۴. کمیسیون تحقیقات فضایی و جو بالایی پاکستان(SUPARCO)

۲۵. سازمان فضایی پرو(CONIDA)

۲۶. مؤسسه تحقیقات هوا و فضای کره(KARI)

۲۷. موسسه نجوم و علوم فضایی کره(KASI)

۲۸. سازمان فضایی رومانی(ROSA)

۲۹. سازمان فضایی فدرال روسیه(ROSCOSMOS)

۳۰. کمیسیون فضایی عربستان(SSC)

۳۱. آژانس فضایی آفریقای جنوبی(SANSA)

۳۲. مرکز توسعه فناوری صنعتی اس‍پانیا(CDTI)

۳۳. سازمان فضایی دولتی اوکراین(SSAU)

۳۴. سازمان فضایی امارات متحده عربی

۳۵. سازمان فضایی بریتانیا(UKSA)

۳۶.ادارهٔ کل ملی هوانوردی و فضا آمریکا(NASA)

۳۷. سازمان همکاری‌های فضایی آسیا و اقیانوسیه(APSCO)

۳۸. آژانس سیستم‌های ناوبری ماهواره‌ای جهانی اروپا(GSA)

۳۹. سازمان فضایی اروپا(ESA)

 

در حالی که بیشتر تحقیقات مرتبط با فضا توسط ستاره شناسان با تلسکوپ‌های زمینی انجام می‌شود، اکتشاف فیزیکی هم توسط پرواز فضایی انسان و هم توسط کاوشگرهای فضایی رباتیک بدون سرنشین انجام می‌شود. هدف اصلی اکتشافات فضایی پیشبرد تحقیقات علمی، متحد کردن کشورهای مختلف و اطمینان از بقای بشریت برای مدت زمان طولانی است.

 

نخستین جرقه برای کاوش در فضا همانند یک "مسابقه فضایی" بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی آغاز شد. امروزه بسیاری از کشورها آژانس‌های فضایی خاص خود را دارند که تحت قوانین و سیاست‌های خاصی کار می‌کنند. به طور خاص در حال حاضر بیش از ۷۰ سازمان فضایی دولتی و هزاران شرکت خصوصی درگیر فعالیت‌های مربوط به تحقیقات فضایی هستند.

 

 

 

 

ناسا بدون شک مقام اول را دارد. این سازمان در اکتبر ۱۹۵۸ تاسیس شد و از آن زمان در برنامه‌های فضایی مهم شرکت داشته است. پروژه آپولو اولین ماموریت اکتشافی به ماه بود که توسط ناسا انجام شد. به مدت شش دهه ناسا اکتشافات فضایی مسالمت آمیز را انجام داده و اطلاعات زیادی در مورد زمین، سیارات دیگر ، منظومه‌ شمسی، کهکشان‌ها و جهان ما به دست آورده است. ناسا یک سازمان مستقل است که بخشی از هیچ بخش اجرایی نیست اما مستقیماً به رئیس جمهور ایالات متحده گزارش می‌دهد.از زمان تاسیس آن ، بیشتر تلاش‌های اکتشافات فضایی (در ایالات متحده) توسط ناسا انجام می‌شود. ناسا از چهار اداره مأموریتی تشکیل شده که به شرح زیر است:

 

۱.تحقیقات هوانوردی برای توسعه فناوری‌های پیشرفته هواپیمایی

۲. بخش علمی برای مطالعه پیدایش و تکامل زمین، منظومه شمسی و جهان.

۳. فناوری فضایی برای توسعه فناوری‌های اکتشافات فضایی و علوم فضایی.

۴. اکتشاف و عملیات انسانی برای مدیریت برنامه‌های فضایی سرنشین دار، از جمله برنامه‌های ایستگاه فضایی بین المللی، مأموریت‌های مربوط به پرتاب ، ارتباطات فضایی و حمل و نقل.

 

گفتنی است ناسا چندین مرکز تحقیقاتی از جمله مرکز فضایی جانسون، آزمایشگاه پیش‌رانش جت، مرکز پرواز فضایی گادرد و مرکز تحقیقات لانگلی نیز دارد.

 

این سازمان با موفقیت بیش از ۲۰۰ پرواز سرنشین دار را پرتاب کرده و آنها در حال حاضر بر روی بیش از ۷۰ مأموریت کار می‌کنند. برخی از بزرگترین مأموریت‌های آن شامل آپولو، تلسکوپ فضایی هابل، کاوشگر وایکینگ ۱ است که در ۱۹۷۶ مریخ را لمس کرد، رصدخانه اشعه ایکس چاندرا نیز از دیگر ماموریت‌های مهم آن است از دیگر ماموریت‌های مهم آن می‌توان به کاسینی-هویگنس که در سال ۲۰۰۴ به زحل رسید و ویجر ۱ و ویجر ۲ که به کشف‌های مهم بسیاری در مورد مشتری، زحل، اورانوس و نپتون، و فضای بین ستاره‌ای دست یافتند، اشاره کرد. ۳۰ ماه مه سال ۲۰۲۰ آمریکا پس از ۹ سال فضاپیمای سرنشین‌دار به فضا فرستاد و طی آن کپسول سرنشین‌دار "دراگون" متعلق به شرکت "اسپیس ایکس" به سمت "ایستگاه فضایی بین‌المللی" پرتاب شد و ناسا بالاخره موفق شد پس از سال ۲۰۱۱ میلادی، دو تن از فضانوردان خود را از خاک آمریکا به ایستگاه فضایی بین‌المللی اعزام کند. در این ماموریت که "دمو-۲"(Demo-۲)  نام داشت، "داگلاس جی. هارلی"(Douglas G. Hurley) و "روبرت ال. بهنکن "(Robert L. Behnken) به فضا اعزام  شدند. آخرین باری که فضانوردان آمریکایی توسط فضاپیمای آمریکایی به فضا رفتند در آخرین ماموریت شاتل در سال ۲۰۱۱ بود و از آن سال تاکنون توسط فضاپیمای روسی "سایوز" به فضا می‌رفتند. همچنین ناسا طی برنامه فضایی آرتمیس قصد دارد اولین زن و یک مرد را در سال ۲۰۲۴ به سطح ماه بفرستد. برنامه آرتمیس(Artemis Program) یک برنامه فضایی با هدف فرستادن انسان‌ها(نخستین زن) به قطب جنوب ماه در سال ۲۰۲۴ است. این پروژه به‌ وسیله ناسا و شرکت‌های صنایع هوافضایی تجاری آمریکایی با همکاری آژانس فضایی اروپا، آژانس کاوش‌های هوافضای ژاپن، آژانس فضایی کانادا و آژانس فضایی استرالیا در حال اجراست. کاوشگر خورشیدی پارکر(Parker) که اولین و بزرگترین پیشرفت بشر برای شناخت یک ستاره از نزدیک است در تاریخ ۱۲ اوت ۲۰۱۸ مطابق با ۲۱ مرداد ۱۳۹۷ عازم خورشید شد و تاکنون به موفقیت‌های شگرفی دست یافته است که همراه با شکستن رکورد سریع‌ترین ساخته دست بشر و نزدیکی به یک ستاره است. کاوشگر خورشیدی "پارکر" اولین کاوشگری است که به یک ستاره نزدیک شده است. "آژانس فضایی آمریکا"(NASA) نخستین کاوشگر خورشیدی خود را سوار بر موشک "Delta IV" متعلق به اتحادیه پرتاب‌های آمریکا(ULA) روانه مدار خورشید کرد تا بخش‌هایی از رازهای سربه‌مهر این ستاره را افشا کند.

 

 

 

 

سازمان ملی فضایی چین وظیفه برنامه‌ریزی و اجرای کلیه مأموریت‌های فضایی در سطح ملی و امضای موافقت نامه‌های دولتی مربوط به تحقیقات فضایی را بر عهده دارد. برخلاف سایر سازمان‌های فضایی در سراسر جهان، سازمان ملی فضایی چین عضو ایستگاه فضایی بین‌المللی نیست. در واقع چین ایستگاه فضایی کوچک خود را دارد. همچنین این سازمان با استفاده از یک خانواده از سیستم‌های پرتاب مصرفی به نام "لانگ مارچ"(Long March)، پرتاب‌های منظم را انجام می‌دهد. از سال ۲۰۰۳ ، آنها بسیاری از مأموریت‌های فضایی سرنشین دار را پرتاب کرده‌اند و تاکنون ۱۱ فضانورد چینی به فضا سفر کرده‌اند. در سال ۲۰۱۲، اولین ماموریت سرنشین دار به نام  "شنژو ۹" پرتاب شد و طی آن سه فضانورد به فضا رفتند و فضاپیما به نمونه اولیه ایستگاه فضایی تیانگونگ -۱ متصل شد. در سال ۲۰۱۴، این سازمان با موفقیت اولین فرود نرم را روی ماه با استفاده از اولین فرودگر رباتیک ماه و مریخ نورد خود به نام چانگ ای ۳ انجام داد. غیر از این در سال ۲۰۰۷ ، چین با موفقیت آزمایش ضد ماهواره‌ای را روی وسائل نقلیه فضایی خود انجام داد. چین ۲۳ نوامبر ۲۰۲۰ ساعت ۱۵:۳۵ به وقت منطقه زمانی شرقی(۰۰:۰۵ بامداد به وقت تهران) فضاپیمای بدون سرنشین خود به نام "چانگ ای ۵" را به سمت کره ماه پرتاب کرد. چین این فضاپیمای بدون سرنشین را با این هدف پرتاب کرد که این فضاپیما نمونه‌هایی از خاک و سنگ‌های ماه را به زمین بازگرداند. این اولین تلاش یک کشور برای آوردن نمونه از قمر طبیعی زمین از دهه ۱۹۷۰ تاکنون بود. این عملیات موفقیت آمیز بود و کاوشگر مذکور پس از کاوش در ماه با جمع‌آوری حدود دو کیلوگرم نمونه از ماه ۱۶ دسامبر سال ۲۰۲۰ به زمین بازگشت.

 

 

 

 

آژانس فضایی اروپا یکی از بهترین سازمان‌ها در پرتاب وسایل نقلیه به مدارهای فضایی است. این سازمان در سال ۱۹۷۵ توسط ۱۰ کشور عضو تاسیس شد. اکنون دارای ۲۲ کشور عضو است. همه کشورهای عضو با هم برنامه‌های فضایی این سازمان را مدیریت می‌کنند. آژانس فضایی اروپا یکی از بزرگترین سازمانهایی است که با ایستگاه فضایی بین‌المللی همکاری کرده است. از زمان آغاز فعالیت خود به طور فعال در مأموریت‌های اکتشاف بدون سرنشین به ماه و سیارات دیگر، ارتباطات از راه دور، توسعه وسایل نقلیه پرتابگر و رصد زمین نقش داشته است.

 

این آژانس سیستم پرتاب خود به نام "آریان" را دارد که طی چهار دهه گذشته چندین نسل از تحولات را پشت سر گذاشته است. ماهواره‌ها و تجهیزات توسعه یافته توسط آژانس فضایی اروپا از سیارات مختلف منظومه شمسی بازدید کرده‌اند. از ماموریت‌های آن می‌توان به مارس اکسپرس و کاسینی(با همکاری ناسا ساخته شده است) اشاره کرد که از سال ۲۰۰۴ به دور زحل و قمرهای آن می‌چرخد. کاوشگر فضایی آژانس فضایی اروپا به نام "روزتا" از دنباله دار " دنباله دار چوریوموف-گراسیمنکو" عکس‌های نزدیکی گرفته و یک سطح‌نشین را به سطح آن فرستاده است. تلسکوپ فضایی گایا آن نیز در حال نقشه‌برداری از میلیاردها جرم نجومی با دقت بالا است. از دیگر پروژه‌های مهم اخیر آن می‌توان به "ونوس اکسپرس" اشاره کرد که به طور مداوم از مدار قطبی خود به دور ونوس داده می‌فرستد. کاوشگر "لیزا" آن نیز  امواج گرانشی را مطالعه می‌کند و در حال توسعه تلسکوپ فضایی "جیمز وب" به رهبری ناسا نیز است.

 

این آژانس در حال حاضر پروژه‌هایی را برای رصد مشتری به نام " کاوشگر اقمار یخی مشتری /JUICE" و عطارد به نام "BepiColombo/ بپی‌کلمبو " دارد. آنها همچنین در حال توسعه نسل بعدی سیستم ماهواره‌ای ناوبری گالیلئو خود هستند.  آژانس فضایی اروپا با کمک ناسا موفق به ساخت یک کاوشگر خورشیدی به نام "سولار اوربیتر" شد و آن را چندی پیش پرتاب کرد. پیش‌بینی می‌شود این فضاپیما که به طور مشترک با ناسا توسعه داده شده است، بینش بی‌سابقه‌ای درباره جو خورشید، بادهای خورشیدی و میدان‌های مغناطیسی خورشید در اختیار دانشمندان قرار دهد.

 

 

 

 

سازمان فضایی فدرال روسیه/ روسکوسموس یک مرکز هماهنگ کننده برای انواع فعالیت‌های فضایی در روسیه است. این سازمان فعالیت‌های مختلف غیرنظامی از جمله پروژه‌های فضانوردی و نظارت بر زمین را انجام می‌دهد و پرتاب‌های نظامی را با وزارت دفاع فدراسیون روسیه هماهنگ می‌کند. بین سال‌های ۱۹۵۵ و ۱۹۶۵، برنامه فضایی اتحاد جماهیر شوروی سابق به بسیاری از موفقیت‌های جهانی دست یافت که می‌توان به اولین ماهواره مصنوعی زمین به نام "اسپوتنیک-۱"( Sputnik-۱)، ارسال اولین مرد(یوری گاگارین) و زن(والنتینا ترشکوا) به فضا، اولین پرواز فضایی برای حمل بیشتر بیش از یک خدمه به مدار(Voskhod ۱) ، و اولین فضاپیمایی که به مجاورت ماه رسید(Luna ۱) اشاره کرد. روسکاسموس درست در دوره‌ای متفاوت و پس از خاتمه برنامه اتحاد جماهیر شوروی شکل گرفت. اکنون این سازمان خدمات پرتابی را به سایر کشورها ارائه می‌دهد و مأموریت‌های مختلف فضایی از جمله ماهواره‌های ناوبری "GLONASS"، ارتباطات از راه دور و ماهواره‌های نظامی خود را پرتاب می‌کند. همچنین گفتنی است این سازمان بخش کوچکی از منابع خود را در ایستگاه فضایی بین‌المللی قرار می‌دهد.

 

آنها همچنین در حال توسعه یک پایگاه کاملاً رباتیک در ماه(Luna-Glob) هستند که قرار است در اوایل دهه جاری(۲۰۲۰) پرتاب شود.

 

 

 

 

سازمان تحقیقات فضایی هند ضمن پیگیری اکتشافات سیاره‌ای و تحقیقات علوم فضایی، از فناوری فضایی برای توسعه ملی استفاده می‌کند. آنها چندین عملیات بزرگ را در سطح ملی و بین المللی انجام داده اند. این آژانس مجموعه‌ای از ماهواره‌های چند منظوره زمین ثابت(INSAT) و ماهواره‌های سنجش از دور(IRS) را نگهداری می‌کند که به ترتیب تقاضای رو به رشد کشورش برای مخابرات و مشاهده زمین را برآورده می‌کند.

 

همچنین ابزارهای مخصوص ماهواره‌ای را برای کمک به پیش‌بینی‌های هواشناسی، ناوبری، سیستم‌های اطلاعات جغرافیایی، پزشکی از راه دور و عملیات جستجو و نجات توسعه می‌دهد. سازمان تحقیقات فضایی هند به خاطر سیستم‌های پرتاب مقرون به صرفه و قابل اعتماد خود شناخته شده است. اولین کاوشگر ماه هند با استفاده از وسیله پرتاب ماهواره قطبی در سال ۲۰۰۸ پرتاب شد.

 

هزینه پیش بینی شده برای این پروژه تنها ۵۴ میلیون دلار بوده است. در سال ۲۰۱۴، آنها در اولین تلاش یک فضاپیما را با موفقیت به مدار مریخ فرستادند. هزینه کل این مأموریت ۷۵ میلیون دلار بود که آن را به مقرون به صرفه‌ترین مأموریت مریخ تاکنون تبدیل کرده است. در این سال این سازمان با استفاده از پرتابگر PSLV-C۳۷ رکورد جهانی پرتاب ۱۰۴ ماهواره را در یک ماموریت ثبت کرد و به همین دلیل دولت نیز تحت تأثیر پیشرفت این سازمان قرار گرفت و بودجه سالانه را ۲۳ درصد افزایش داد.

 

این آژانس با توسعه وسایل نقلیه پرتاب قابل استفاده مجدد، وسایل نقلیه یک مرحله‌ای و دو مرحله‌ای، موتورهای نیمه برودتی و پروژه‌های پرواز فضایی انسان در حال پیشرفت است.

 

 

 

 

آژانس کاوش‌های هوافضای ژاپن در سال ۲۰۰۳ تأسیس شد. کار اصلی آن بررسی توسعه فناوری، کارهای تحقیقاتی و پرتاب ماهواره‌ها به مدارها، تحقیقات درباره ماه، داده‌های سیارک‌ها و بسیاری از تحقیقات فضایی است. آنها به طور فعال درگیر ساخت ماهواره برای سایر آژانس‌ها بوده‌اند. در سال ۲۰۰۵، آنها ماهواره حمل و نقل چند منظوره ۱R را برای رصد آب و هوا راه اندازی کردند. یک سال بعد، آنها نسخه دوم این ماهواره را برای کمک به هدایت ترافیک هوایی پرتاب کردند. آزمایش فناوری‌های ارتباطی همچنان محور اصلی آژانس کاوش‌های هوافضای ژاپن است. آزمایشگاه فضایی کیبو، بخشی از ایستگاه فضایی بین‌المللی است که توسط آژانس پژوهش‌های هوافضای ژاپن طراحی و ساخته شده است. آزمایشگاه فضایی کیبو، بزرگترین قطعه از قطعات طراحی شده برای ایستگاه فضایی بین‌المللی است و در سال ۲۰۰۸ میلادی به بهره‌برداری کامل رسید. سال ۲۰۲۰ فضاپیمای "هایابوسا-۲" این سازمان نیز پس از ۶ سال به زمین بازگشت. هایابوسا ۲ یک مأموریت بازگرداندن نمونهٔ سیارک ریوگو ۱۶۲۱۷۳ توسط آژانس فضایی ژاپن، جاکسا است. این مأموریت ادامه برنامهٔ هایابوسا است.این ماموریت سوم دسامبر ۲۰۱۴ پرتاب شد و این فضاپیما در ۲۷ ژوئن ۲۰۱۸ به ریوگو ۱۶۲۱۷۳ رسید. سیارک ۱۶۲۱۷۳ ریوگو یکی از سیارک‌های آپولو است. این مأموریت برای جمع‌آوری بیش از ۱۰۰ میلی‌گرم نمونه برنامه‌ریزی شده بود.

 

 

 

 

مرکز هوافضای آلمان بر روی فضا، هوانوردی ، حمل و نقل، انرژی، امنیت و دیجیتالی سازی تمرکز دارد. این سازمان علاوه بر انجام مأموریت‌های خود، برنامه فضایی را از طرف دولت فدرال آلمان نیز برنامه‌ریزی و اجرا می‌کند. این آژانس در حال کار بر روی فناوری‌های بسیار کارآمد، تولید دی اکسید کربن کم و تولید انرژی حرارتی خورشیدی و منابع انرژی تجدیدپذیر است. در زمینه حمل و نقل آنها در حال حفظ تحرک، صرفه جویی در منابع، حفاظت از محیط زیست و افزایش ایمنی حمل و نقل هستند. برخی از پروژه‌های مهم آنها شامل سیستم ماهواره‌ای ناوبری جهانی گالیلئو، مارس اکسپرس و و مأموریت مکان‌نگاری شاتل رادار است. در سال‌های آینده، آنها در زمینه‌هایی مانند فناوری پیشرانش، توسعه ماهواره و مفاهیم ماموریت فضایی کار خواهند کرد.

 

 

 

 

آژانس فضایی ایتالیا اگرچه در سال ۱۹۸۸ تأسیس شد، اما به طور گسترده از کار بسیاری از دانشمندان باتجربه ایتالیایی و سازمان‌های ملی قبلی استفاده کرد. در سال ۱۹۹۶ ، آنها اولین مأموریت بزرگ ماهواره‌ای خود را به نام BeppoSAX که برای بررسی جهان توسط اشعه ایکس توسعه داده شده بود، پرتاب کردند. پس از آن این سازمان در چندین پروژه بزرگ بین‌المللی اکتشاف فضا مانند کاسینی-هویگنس، مارس اکسپرس، مدارگرد شناسایی مریخ، ونوس اکسپرس، جونو و ایکس ام ام -نیوتن همکاری کرد. صنعت فضایی ایتالیا نیز درگیر فعالیت‌های پرواز فضایی انسان شده است. "کانتینرهای باربری ماژول لجستیکی چند منظوره شاتل"(Shuttle Multi-purpose Logistics Module cargo containers) آن نقش مهمی را در ذخیره سازی و انتقال ابزار به ایستگاه فضایی بین المللی ایفا می‌کند. در حال حاضر این سازمان در برنامه پرتابگر سنگین آریان ۵ آژانس فضایی اروپا شریک است. این راکت می‌تواند محموله‌ای بیش از ۱۱ هزار کیلوگرم را به مدار انتقالی زمین‌ثابت ارسال کند.

 

 

 

 

آژانس فضایی فرانسه عمدتاً بر پنج حوزه متمرکز است: کاربردهای مدنی فضا، دسترسی به فضا، تحقیقات علوم و فناوری، توسعه پایدار و امنیت و دفاع. این آژانس در حال حاضر با آلمان و دولت‌های دیگر در حال کار است تا یک وسیله نقلیه پرتاب قابل استفاده مجدد با انرژی متان تولید کند. هدف آنها این است که هزینه توسعه و مدت زمان بازسازی موشک‌های قابل استفاده مجدد کاهش یابد. آنها همچنین در حال توسعه تکنیکی به نام آرایش پروازی هستند که شامل نگه داشتن چندین ماهواره و اجزای سنگین آنها در یک پیکربندی کاملاً کنترل شده، نزدیک به صدها فوت فاصله در مدار است.

 

 

 

 

آژانس فضایی کانادا، تحقیقات، فناوری و تخصص خود را در تلاش‌های فضایی جهان، به ویژه هنگام کار با ناسا و سازمان فضایی اروپا، کمک کرده است. این شرکت یک سیستم خدمات سیار ۱.۳ میلیارد دلاری شامل دکستر، کاندارم ۲ و چندین ایستگاه کاری رباتیک را به ایستگاه فضایی بین‌المللی(ISS) ارسال کرده است. این آژانس فضایی هیچ قابلیت پرتاب موشک فراتر از جو بالایی را ندارد. این سازمان بیشتر به کشورهای دیگر مانند هند، ایالات متحده و روسیه برای پرتاب ماهواره خود به مدار متکی است. با این حال روند پرتاب این سازمان به زودی تغییر خواهد کرد زیرا آنها قصد دارند یک پرتابگر ساخت کانادا را بسازند.