.png "عصر ایران")
۱۳ آبان ۱۴۰۳
به روز شده در: ۱۳ آبان ۱۴۰۳ - ۰۱:۰۳
نوجوانی که گواهینامه نداشت با رانندگی حادثه‌ساز خود موجب فوت ۴ نفر شد (فیلم) زنگ خطر استراتژیک: «جامعه» ایران در حال تبدیل شدن به «جمعیت» است
ما در حال تبدیل شدن از "جامعه" به "جمعیت" هستیم، یعنی تعدادی انسان که روز به روز مشترکات شان کم می شود و در نهایت آنچه می ماند یک سکونتگاه مشترک است.
عصر ایران؛ جعفر محمدی* - جامعه یا جمعیت؟ این سوالی است که در بررسی وضعیت بحرانی ایران امروز نمی توان آن را نادیده گرفت. در این نوشتار می خواهم به یکی از ریشه های بحرانی که درگیرش هستیم اشاره کنم؛ موضوعی که می تواند بهای بسیار گزافی بر همه ما و فرزندان مان تحمیل کند.
می کوشم ساده و مختصر بنویسم.
ساده ترین تعریف برای "جمعیت" این است: گروهی انسان که در یک سکونتگاه زندگی می کنند.
و ساده ترین تعریف برای "جامعه": انسان هایی که در یک سکونتگاه زندگی می کنند، دارای همبستگی هستند، رویکردها و منافع جمعی دارند و برای نیل به اهداف مشترک، با همدیگر تعامل می کنند.
فاجعه عمیقی که درگیرش هستیم این است: "جامعه" ما به سرعت در حال تبدیل شدن به "جمعیت" است.
شعارها و تعارفات را کنار بگذارید و به این چند سؤال بیندیشید:
- همبستگی ما رو به استحکام است یا مدام در حال دور شدن از همدیگر هستیم؟ یگانگی در میان ما ایرانیان بیشتر نمود دارد یا چندگانگی؟ روز به روز با یکدیگر آشناتر و نزدیک تر می شویم یا مدام در حال دور شدن از همیم؟
- رویکردهایمان عمدتاً شبیه هم است یا هر کدام مان در سیاست و اقتصاد و ایدئولوژی و اخلاقیات و ... ساز خودمان را می زنیم؟ اکثرمان به منافع جمعی فکر می کنیم یا نفع شخصی مان را بر نفع عمومی ترجیح می دهیم و پایش بیفتد نفع عمومی را قربانی سود شخصی می کنیم؟
- اهداف مشترکی که تقریباً همه مردم بر آن اتفاق نظر داشته باشند داریم یا خیر و اگر داریم آیا تعامل مستمر و نهادینه شده ای برای رسیده به آن اهداف جمعی تردید ناپذیر داریم؟
پاسخ هایی که من به این پرسش ها دارم، به شدت نگرانم می کند که ما در حال تبدیل شدن از "جامعه" به "جمعیت" هستیم، یعنی تعدادی انسان که روز به روز مشترکات شان کم می شود و در نهایت آنچه می ماند یک سکونتگاه مشترک است؛ سکونتگاهی که در فقدان همگرایی بین ساکنانش، می تواند دچار از هم پاشیدگی نیز بشود.
این زنگ خطری است که اگر بدان توجه جدی و عملی نشود، به زودی مهم ترین زیر ساخت مان، یعنی داشتن "جامعه" را از دست خواهیم داد و فرو خواهیم ریخت.
*صاحب امتیاز و سردبیر عصر ایران
___________________________________
بیشتر بخوانید:
ایران پر از مشکل است؛ اما مسئله ندارد
مهم‌ترين مشكل كشور چيست؟
لیست 76 مشکل اساسی کشور
لینک کوتاه: کپی لینک
امن ترین کشورهای جهان معرفی شد درخواست همسر خانم حاشیه‌ساز علوم و تحقیقات از مردم: خواهش می کنم فیلم را انتشار ندین (فیلم) مرگ جنجالی مادر هنگام زایمان در بیمارستان میبد یزد / ورود استاندار واکنش فراجا به حادثه خیابان آفریقا : موتورسیکلت‌سوار بازداشت شد/ ارجاع خانم جوان به مراجع قضایی به دلیل بی حجابی دو حکم تازه طالبان: زنان باصدای بلند قرآن نخوانند حتی برای زنان دیگر/ تصویر موجودات زنده نباید از تلویزیون پخش شود! ابطحی: مولوی عبدالحمید در معارفه استاندار سنی بلوچ سخنان مهمی کرد سخنگوی کمیسیون بهداشت: مرگ ۷۰ بیمار دیالیزی صفاقی در اثر محلول آلوده به آلومینیوم واشنگتن پست و بی طرفی در انتخابات امریکا / رسانه، حزب نیست بولتون: ترامپ در صورت پیروزی هریس در انتخابات، نتایج را نمی‌پذیرد؛ همه باید آماده باشند النجباء عراق: تا زمان پایان جنگ غزه، ما عملیاتمان را متوقف نخواهیم کرد یک هزار تن کمک های مردمی ترکیه وارد بیروت شد زلنسکی: قبل از اینکه نیروهای کره شمالی به اوکراین حمله کنند، باید به آنها در خاک روسیه حمله کنیم معاون شهردار تهران: تاکسی‌های برقی از گمرک بندرعباس ترخیص شدند یک زن سیاه پوست برای اولین بار رهبر حزب محافظه کار انگلیس شد توئیت حساب عبری مقام معظم رهبری: آمریکا و رژیم صهیونیستی پاسخ دندان شکن دریافت خواهند کرد
نظرسنجی
پیش بینی شما از برنده انتخابات ریاست جمهوری آمریکا ؟
پ.ن:هیچ وقت نظر ها رو منتشر نمیکنی عصر ایران ولی من بازم نوشتم
مرد حسابی آخه اینا چه ارتباطی با من داره که دم خری دستم نیست؟
مسئولین ما هم اساسا این قرتی بازیا توی فیوریتشون نیست
در نتیجه انسانهایی میشیم (و تا حد زیادی شدیم) که دیگران براش اهمیتی ندارند و همه چیز در منافع شخصی خلاصه میشه
اساسا در دورانی که به پست مدرن مشهور است جوامع و تمدنها رو به تجزیه و تقسیم دارند و در جهانی که هر روز مرزها بیرنگتر شده و فضا و روابط عینی جای خود را به فضا و روابط مجازی می دهند با شیفت پارادایم مواجهیم. از این منظر تغییر پارادایم جامعه به جمعیت را در ایران میتوان به انحطاط تمدن ایرانی تعبیر و تحلیل کرد و برای آن تاسف خورد یا نخورد. تا از چه زاویه ای به آن بنگری. همین.
اونهایی هم که کار دستشونه، اساساً به این خاطر در مصدر کار هستند که چنین دغدغه هایی نداشتند، ندارند و قرار هم نیست که با این قبیل دغدغه ها خودشون رو اذیت کنند.
بنابراین همچنان ما می دانیم که چه بر سرمان می رود و کاری هم از دستمان برنمی آید.
اگر از یک بعد دیگر و تا حدودی مثبت! به این تحول نگاه کنیم، به نظر میآید که مقدمات رنسانس آسیایی فرارسیده است. از دیدگاه ساختاری، همگان (اعم از خودی و غیرخودی و حتی نخودی ها) اتفاق نظر دارند که هرچه زودتر (کمتر از صدسال) بجای مرگ و شیون یکباره بگویند: زندگی و لبخند تا ابد!!