در کشور ما روزی نیست که اختلاس چندین میلیاردی وجود نداشته باشد، روزی نیست که یکی ازمسوولان دولتی به خاطر رشوه واختلاس بازداشت نشده باشد. روزی نیست که خودروی ساخت داخل ده ها نفر را به کام مرگ نکشاند.

ایرج شرف زاده

هفته گذشته برای تماشای کنسرت یکی ازخوانندگان جوان و موسیقی پاپ کشورمان وارد سالنی شدم که حداقل دو هزار نفر در آن حضور داشتند.

قبل از شروع برنامه کنسرت وقبل از اینکه خواننده جوان موسیقی به روی صحنه بیاید با منظره ای برخورد کردم که نه تنها تا پایان کنسرت بلکه پس از یک هفته که از این ماجرا گذشته است هنوز فکرم را می آزارد.

سرود ملی و پرچم عناصرجدایی ناپذیر از هویت هر کشوری محسوب می شود و این سرود و پرچم هویت مردم یک سرزمین است و نشان دهنده اعتقادات و باورهای کشوری است که باید به آن افتخار و خود را ملزم به حفظ آن کرد.

هر کشوری بعد از هر پیروزی و موفقیت چه درمیادین رزم و چه درمیادین ورزشی، پرچم آن کشور به اهتزاز در می آید و سرود ملی سر می دهند و برپرچم بوسه می زنند و به سرود ملی احترام می گذارند.

در برخی کشورهای جهان ازجمله کانادا اکثر مردم پرچم کشور خود را بر سر در منزل یا سر کوچه و خیابان نصب می کنند، لباسهایی با طرح پرچم خود می پوشند، در لوازم التحریر و محصولاتشان عکس پرچم خود را حک می کنند و در فیلمهایشان با افتخار پرچم خود را برافراشته و احساس عرق ملی را نهادینه می کنند.

ولی در کشور ما چنین نیست، هیچ خانه ای پرچم ایران را بر سردر خانه خود نصب نمی کند.در فیلمها کمتر پرچم ایران رامی بینیم حتی برخی از هموطنان هنوز تشخیص نمی دهند که رنگ سبز باید دربالای پرچم باشد یارنگ قرمز! حالا چرا در زمانی که سرودملی کشور ما طنین افکن می شود ازدو هزار نفر فقط 10 تا 15 نفرباید ایستاده باشند و به سرودملی خود احترام بگذارند.

شاید این موضوع به بی اعتمادی مردم از مسئولان امر برگردد. درکشورهایی که مردم به سرود ملی خود احترام می گذارند و به شنیدن آن افتخار می کنند و پرچم ملی خود را بر سر درمنازل و مغازه های خود نصب می کنند می دانند که دولت شان با آنها شفاف است اگرازآنها مالیات می گیرد، اگر قیمت هر لیتر بنزین ا تا 5/1 دلار است ولی در مقابل بهداشت و مراجعه به پزشک و بیمارستان، تحصیلات ابتدایی تا عالیه همه رایگان هستند حقوق بازنشستگان، زنان، کودکان، معلمان، روزنامه نگاران و زنان سرپرست خانوار رعایت می شود و ازجایگاه رفیعی برخوردار است در این کشورها بی قانونی، رشوه،فساد اداری و اختلاس و دزدی جایی ندارد.

اما در کشور ما روزی نیست که اختلاس چندین میلیاردی وجود نداشته باشد، روزی نیست که یکی ازمسوولان دولتی به خاطر رشوه واختلاس بازداشت نشده باشد. روزی نیست که خودروی ساخت داخل ده ها نفر را به کام مرگ نکشاند.

حال این بی اعتمادی به مسولان و دولتمردان است که مردم نیز عکس العمل نشان داده و مخالفت و اعتراض خود را به گونه ای دیگر نشان می دهند و درزمان پخش سرود ملی از جای خود برنمی خیزند و پرچم جایی در زندگیشان ندارد.

وقتی درگزارش موسسه پژوهشی لکاتوم 2019از میان 167 کشور جهان، رفاه اجتماعی در ایران رتبه 119 است، ایمنی و امنیت 131، محیط زیست 152 و آزادی های فردی163 است آیا انتظار داریم مردم ما ، مسولان و دولت مردان را قبول داشته باشند و آنان را حلوا حلوا کنند؟ یقیناً به آنان و تصمیم گیری هایشان بی اعتماد و بی اعتنا می شوند و به خاطر همین بی اعتمادی است که در مقابل هر عملی، عکس العمل منفی نشان می دهند. به راستی چرا به اینجا رسیده ایم ؟!