عصرایران؛ احسان محمدی- از آنها بود که برای ستاره‌شدن خلق شده بود. صورت جذاب، لبخند دلنشین، بازیگوشی غریزی، طروات جوانی و انبوهی از خلاقیت چشم‌نواز ... همه را با هم داشت. مهدی حاجی‌زاده کشتی‌گیر وزن 74 کیلوی تیم‌ملی ایران که سال 2002 در یک کُشتی طوفانی محمد عيسي حاجي‌اف روسي را شکست داد و هم خودش طلا گرفت و هم ایران را به قهرمانی جهان رساند. لقب فنی‌ترین کشتی‌گیر جهان را در آن سال به او دادند. یک شبه راهی را رفت که هیچ کاروان هزاران ساله‌ای در بیابان نرفته بود.

چندماه بعد گفت که در تمرینات همراه تیم ملی شرکت نمی‌کند. اصرارها برای بازگرداندنش به ریل فایده نداشت. یک شب در برنامه ورزشی با او تماس گرفتند و با قاطعیت گفت: من تنهایی تمرین می‌کنم و مشکلی ندارم و خیلی زود به اوج برمی گردم.

به توصیه بزرگترها گوش نداد که این راه خطاست. لابد فکر می‌کرد قهرمان جهان است و چرا باید به حرف‌های پیرمردهایی که روزگارشان گذشته بود گوش کند؟! نه فقط به اوج برنگشت، بلکه حتی نزدیک آن مهدی حاجی‌زاده که روی تشک کولاک می‌کرد هم نشد. مسابقات جهانی سال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ و یک بار در المپیک ۲۰۰۴ آتن هم عضو تیم ملی ایران بود اما دستاوردی نداشت.

هیچ کسی مثل کیانوش رستمی من را یاد او نمی اندازد. کیانوشی که در المپیک ریو 2016 برای ما رستم شد. وقتی زیر وزنه 217 کیلویی فریاد زد «ایراااااااان» چه سرخوش بودیم اما او هم راهی را رفت که پیش تر مهدی حاجی‌زاده رفته بود. تمرین به تنهایی و دور از تیم و حاشیه و ...

حالا رضا پورعالی نوشته است که عملاً شانسی برای حضور در المپیک 2020 ندارد. امتیازهای ورودی را کسب نکرده است و «تحت هیچ شرایطی نمی‌تواند نماینده ایران در دسته 96 کیلوگرم باشد، مگر یک شرط! او دو فرصت دیگر برای افزایش امتیازات خود دارد و با فرض زدن رکورد مجموع 410 در دو گزینشی بعدی، نهایتا صاحب 2300 امتیاز خواهد شد. در این صورت مجموع امتیازات این وزنه بردار در رنکینگ نهایی به عدد تقریبی 3200 می رسد. این درحالی است که رضا بیرالوند، علی میری و سید ایوب موسوی با ثبت رکورد 385 کیلوگرم در مسابقات آتی گزینشی شانس دستیابی به امتیاز 3600 را دارند. در واقع تنها شانس کیانوش رستمی برای حضور در المپیک این است که سهراب مرادی، رضا بیرالوند، علی میری و سید ایوب موسوی با هم سوار بالن شوند در نقطه ای نامعلوم در آسمان ناپدید شوند. البته در این شرایط هم باز بعید است کیانوش رستمی بتواند با 3200 امتیاز، جز 8 وزنه‌بردار برتر رنکینگ دسته 96 کیلوگرم باشد».

وقتی دست به تک روی زد، حرف کسی را گوش نداد، تماس‌های تلفنی را پاسخ نمی‌داد، در اینستاگرام پست می‌گذاشت، رابطه‌اش با مربیان تیم ملی تیره شد از حسین توکلی گرفته تا سجاد انوشیروانی و حالا محمدحسین برخواه. وقتی گفت برادرش باید مربی اش باشد و اردوی خارج از کشور می خواهد و برای فدراسیون هم تره خرد نکرد اسمش را گذاشتند کیانوش مغرور! و نتیجه اش یک سقوط تمام عیار بود. از روی سکوی قهرمانی تا یک «اوت شده» در مسابقات جهانی و آسیایی.

حیف از آن همه استعداد و توانایی، از آن اراده و سرکشی، از آن تکنیک و لبخند ... حالا تصور اینکه او المپیک 2020 را از تلویزیون ببیند دردناک است. در رخ دادن این اتفاق فقط کیانوش رستمی مقصر نیست. فدراسیون وزنه‌برداری و وزارت ورزش که در طمع کسب مدال به هر قیمت، گام به گام مقابل خواسته‌های او عقب‌نشینی کردند هم مقصرند. این یک خسارت ملی است. مثل سالها سرمایه‌گذاری و هزینه برای تراشیدن یک الماس و بعد پرتاب کردن آن به داخل مرداب!