سخنگوی دولت می‌گوید ورود زنان به ورزشگاه حاصل مطالبات درون‌زای جامعه ایرانی است و ربطی به فشار خارجی ندارد. اما چرا این مطالبات درون زا برای انتخاب وزیر زن به نتیجه نرسیده است؟!

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- «اگر زنان، امروز در ورزشگاه هستند و به حق‌شان رسیدند حاصل مجموع مطالبات درون‌زای جامعۀ ایران و پی‌گیری دولت بوده است. دولت و جامعۀ ایران زیر فشار حداکثری تیم بی و جنگ تحریم و زیر بار فشار خارجی نرفت. ورود زنان به ورزشگاه ثمرۀ تلاش های داخلی است نه فشار خارجی.»

این توییت علی ربیعی سخن‌گوی دولت به بهانۀ ورود زنان به ورزشگاه آزادی در بازی پس فردا در مقابل کامبوج در ورزشگاه آزادی است.

اما آیا واقعاً فشار فیفا یا دست کم خواست و اصرار فیفا هیچ تأثیری در این قضیه نداشته است؟!

از جناب ربیعی می‌توان پرسید اگر ورود زنان تنها حاصل مطالباتِ درون‌زای جامعۀ ایران است چرا این مطالبات درون‌زا بر سر انتخاب وزیر زن نتیجه نداده است؟ حال آن که تابوی آن را هم احمدی‌نژاد با انتخاب خانم دکتر دستجردی شکسته بود و مسبوق به سابقه است و فراموش نکرده‌ایم که رییس جمهوری گفت می‌خواسته سه وزیر زن معرفی کند اما نتوانسته است.

پس اگر صرف مطالبات درون‌زا کافی بود با حضور یک وزیر زن در کابینه خود را نشان می‌داد و همین تازگی‌ها هم این فرصت با معرفی وزیر زن برای وزارت آموزش و پرورش فراهم بود و اتفاق نیفتاد. چرا؟ چون فیفایی در کار نبود!

مقایسه با تحریم و تیم بی و ترامپ هم نادرست است. چون ما عضو فدراسیون بین المللی فوتبال یا فیفا هستیم و طبعا نسبت به تشکیلاتی که عضو آن هستیم متعهدیم. البته با حق تحفظ و حفظ ارزش‌های خودمان. اما به تیم بی و ترامپ پیمان‌شکن تعهدی نداریم.

فشار فیفا را نباید به منزلۀ فشار خارجی دانست. فیفا تماماً خارج نیست. فیفا یک مجموعه است متشکل از ما و دیگران و ما نسبت به آن متعهدیم.

آقای ربیعی احتمالا به یاد دارد که در دهۀ 60 فدراسیون فوتبال، رییسی داشت به نام حسین آب‌شناسان که بعد از دخالت در نتیجۀ یک بازی که خلاف مقررات فیفا بود در توضیح و پاسخ گفت: ما تابع قوانین اسلام هستیم نه فیفا. در حالی که بازی فوتبال ربطی به اسلام ندارد و او بی دلیل فیفا را در مقابل اسلام قرار داده بود.

بعد‌تر که لیگ حرفه‌ای راه افتاد اما اساسنامه فیفا را پذیرفتیم و شماره پشت لباس هم دوباره لاتین شد و اگر خود را وفق نمی دادیم تعلیق می‌شدیم.

حالا بعد از سی و چند سال سخنگوی دولت می‌گوید به فیفا ربطی نداشته است. حال آن که دارد و اگر نداشت تن نمی‌دادیم اما این تن دادن و پذیرفتن از جنس تن دادن به تحریم و تسلیم نیست.

چون تن دادن به معنی تسلیم شدن به فشار تیم بی (ترامپ، نتانیاهو، بن سلمان و بن زاید) از جنس ذلت بود و با غرور و عزت نفس مغایرت داشت و دارد اما قبول ساز و کار فیفا چه ذلت و خفتی دارد که آقای ربیعی سعی در انکار آن دارد؟

در دولتی که بر تعاملات بین‌المللی اصرار دارد از سخنگو انتظار می‌رود تعامل با نهادهای بین‌المللی را انکار نکند هر چند فشار و تهدید و تحمیل را طبعا نباید بپذیرد.

درست است که مطالبات داخلی در بیرون و فیفا انعکاس یافته اما این که علی‌الاطلاق بگویی کاملا درون‌زاست ناخواسته آدم را به سریال طنز «ساختمان پرشکان» می‌برد و به یاد «خانم شیرزاد» با بازی به یاد ماندنی «شقایق دهقان» می‌اندازد تا با همان لحن بپرسی: واقعاً؟!