مسأله آموزش و پرورش؛ واماندگی از تعریفِ اکنون، درماندگی از ترسیم فردا (1)

کاش از همون اول انقلابو تو آموزش و پرورش درست و حسابی میکردیم .

واماندگی این وزارت به دلیل وادادگی مدیران فراقانونی و متخلف است.
اختصاص ساعت رسمی به یک طرح فوق برنامه که نه مجوز دارد و نه مصوبه نشان از هرج و مرج گسترده و بی ثباتی در این وزارت دارد.
بعلاوه وزرا به شدت از سوی مافیاهایی قدرت مدیریت می شوند به گونه ای که هرگز مجال اطلاع از تخلفات گسترده نمی یابند.

اصولاً یکی از مشکلات سیستم اجرایی کشور این است که تفکر انتقادی صحیح را بر نمی تابد و افراد دارای تفکر انتقادی که افکارشان منجر به اصلاح سیستم می شود، موثر واقع نمی گردند.البته در این میان افرادی هستند که ظاهراً دارای کار کارشناسی و تفکر انتقادی هستند، اما تحلیل ارایه شده و راهکارهایشان کار آمد نیست.

واقعاً سیستم آموزش و پرورش ما شرم آور است چه از لحاظ فضاهای آموزشی که هر چه ساختمان قدیمی و کهنه و بدون امکانات و نا ایمن هست متعلق به مدارس دولتی هست و چه از لحاظ سیستم آموزشی که نا عدالتی را در کنکور و آن وضع اسنفاک سهمیه ها و رانتها که اصلاً قابل دفاع نیست . همه چیز را به پول ربط داده اند. اگر مدرسه و سیستم آموزشی خوب می خواهی سر کیسه را شل کن و برو یک مدرسه غیر انتفاعی خوب با کادر آموزشی خوب. اگر می خواهی بهترین رشته و در بهترین دانشگاه قبول بشی سر کیسه را کمی بیشتر شل کن تا آرزوهای فرزندت و خودت برآورده شود. آینده شغلی می خواهی یک رانت و رابطه می تواند کمک کند حتی در دادن خوابگاه برای دانشجوهای دولتی هم آنهایی که ارتباط دارند خوابگاه می گیرند و آن دانشجوهای مظلوم بدون ارتباط و پول در نمازخانه دانشگاهها چند هفته سر میکنند و بعد اگر شانس بیاورند به خوابگاهها خودگردان که پولی هست معرفی میگردند و اگر خانواده ای بی بضاعت باشد معلوم نیست فرزندشان شبها باید کجا بماند. واقعآ و واقعآ شرم آور است.

بودجه افزایش یافته؟؟؟؟ گرونی سه برابر شده . کدوم بودجه آموزشی به تناسب بیشتر شده؟؟؟؟ لطفا عوامفریبانه حرف نزنید.

من محصول سیستم عقب مونده و فکسنی آموزش و پرورش ایران، سیستمی که از روز اول مدرسه ما را با ترس و دلهره و اضطراب آشنا کردن.. تنبیه هایی با چوب و لوله، معلمهای همیشه خشمگین، ناظمهای بدقلق، کوله پشتی های سنگین، عدم تغذیه مناسب، تراشیدن مو، برنامه های نامنظم، خستگی بعد از مدرسه، درس و مشق سنگین و نهایتا مواخذه واسه گرفتن نمره کم شروع شد تا رسید به سالهای آخر و جنس دلهره ها شد از نوعی دیگر.. استرس کنکور، بیخوابی، ترس از آینده و بیکاری و همه این عوامل دست بدست هم دادن تا موجودی که تو این سیستم دلهره آور بزرگ میشه و رشد میکنه موجودی مریض از آب در بیاد... تازه، بگذریم از مابعد کنکور و استرس و فشار کار تو سیستم فوق فاسد اداری مملکتمان که همه بهش اذعان دارید.. امروزه من، فارغ التحصیل دانشگاه مملکت با مدرک فوق، آدمی مضطرب، ترسو و بیکار بار اومدم که بعد از ۳ دهه زندگی هنوز نتونستم راهم رو پیدا کنم... اون بخشی از تقصیراتی که گردن من هست رو بهش اذعان دارم و کتمان هم نمیکنم.. ولی تا اونجا که من خبر دارم مثل من زیاد هستن و این نمیتونه تصادفی یا تقصیر تک تک این جوونها باشه..‌. آموزش و پرورشی که نماد و سکوی پرتاب یک بچه بسمت آینده ای روشن هست رو با سیاسی کاری و ندانم کاری نابود کردن... تقریبا ۴۰ ساله که به فقط به جنبه آموزشی توجه میشه و جنبه پرورشی، که مهمتر از آموزش هست، بهش بی توجهی نشون میدن..

این سیستم، ما دهه شصتی ها را نابود کرد....