عبارات آقای اسماعیلی همان است که بارها در انتقاد از برخورد قضایی به مثابه اولین راهکار یا نخستین واکنش از زبان روزنامه نگاران و حقوق دانان و فعالان صنفی و مدنی مطرح شده است.

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- سخنگوی قوۀ قضاییه در نشست خبری اخیر خود (دهمین نشست خبری در دورۀ تحول) به نکتۀ مهمی دربارۀ رسانه‌ها اشاره کرد اما آن قدر موضوعات ریز و درشت دیگر در قالب پرسش و پاسخ مطرح شد که این موضوع کمتر انعکاس یافت یا پُررنگ نشد.

خبرنگاری از آقای اسماعیلی پرسید که «آیا با روزنامه‌ای که [به ادعای او] به مقدسات مربوط به تاسوعا و عاشورا اهانت کرده برخورد خواهد شد یا نه» و او پاسخ داد.

جدای این بحث که نماینده یک رسانه چرا باید خواستار برخورد با رسانه دیگر شود و آیا می توان خوانش‌های دینی و حماسی را محدود به قرائت رسمی کرد یا نه، پاسخ سخنگوی قوۀ قضاییه بسیار قابل تأمل است.

عباراتی که آقای اسماعیلی به کار گرفته همان است که در دو دهه گذشته بارها در انتقاد از برخورد قضایی به مثابه اولین راهکار یا نخستین واکنش از زبان روزنامه نگاران و حقوق دانان و فعالان صنفی و مدنی مطرح شده است.

در حالی که سؤال کننده مایل بود سخنگو از «برخورد» بگوید آقای اسماعیلی اما این گونه پاسخ داد:

اولا که نباید اهانت کنند و اگر واقعا اهانت صورت گرفته عذرخواهی کنند. همچنین جبران کنند. در مرحله بعد موضوع در خود صنف بررسی شود و پس از اینها هیأت نظارت بر مطبوعات تذکر دهد و در مرحلۀ آخر دستگاه قضایی وارد عمل شود.

این همان خواست رسانه ها از زمانی است که برخورد با مطبوعات و رسانه ها شدت گرفت و حالا کار به جایی رسیده که مجموع شمارگان مطبوعات که در سال های 78 و 79 و قبل از توقیف گسترده سر به سه میلیون نسخه در روز می زد به زیر یک میلیون نسخه سقوط کرده و مرجعیت رسانه های داخلی در معرض تهدید قرار گرفته است چندان که برخی کانال های تلگرامی این توان کاذب را پیدا کرده اند که به هر شایعه ای دامن زنند.

البته جا داشت رسانه ها به موضوعی که به حیات و ممات خودشان مربوط است و با این صراحت و وجوه مثبت از زبان سخنگوی قوۀ قضاییه بیان شده و به منزلۀ راهبرد در دورۀ تحول قابل ارجاع و استناد است بیشتر می پرداختند و به اصطلاح خودمان «بولد» می کردند اما عنوان های دیگر که همه هم نکات مهمی بودند ترجیح داده شد.

امید می‌رود برخی ذوق و تمایل خود به برخورد ولو با هم‌صنف و هم‌کار را به حوزه‌های دیگر متمایل کنند و به جای آرزوی نبودن دیگران، خود را ارتقا دهند چون آن که جای رسانۀ غایب داخلی را پر می کند رسانه یا شبه رسانه ای در آن سوی سرزمین ماست که نه با این موافق است نه با آن.

مهم‌تر اما چنان‌که گفته شد نوع مواجهۀ سخن‌گوی قوۀ قضاییه با موضوع است که اسم «دورۀ تحول» را با مسما کرد و می تواند نصب‌العین نهادهای مسؤول نیز قرار گیرد و حال که با صراحت از برخورد قضایی به عنوان آخرین مرحله یاد شده پیش‌گام برخورد نشوند و در غیاب انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران (که شوربختانه دهمین سالگرد به محاق رفتن خود را نیز پشت سر گذاشت) انجمن صنفی روزنامه نگاران استان تهران که فعالیت خود را آغاز کرده کمیته ای به این منظور تأسیس و فعال سازد و ساز و کار مواجهه ها با این نوع خطاها یا اساسا تشخیص این که خطا بوده یا نه یا تنها حساسیت ایجاد کرده را روشن کند و در استان های دیگر نیز اگر تشکیل شده هر چند تا انجمن فراگیر و مادر دوباره سرپا نشود نقش آفرینی کمتر خواهد بود.