عصرایران؛ مجله تصویری سلاح- آرادو Ar-234 یک شگفتی فنی و تنها جت بمب افکن مورد استفاده در جنگ جهانی دوم بوده که در آن زمان توانمندی تکنولوژیک آلمان ها در حوزه نظامی را به نمایش گذاشت.

زمانی که جت بمب افکن آرادو Ar-234 Blitz برای اولین بار در آسمان اروپا ظاهر شد، بسیاری از خدمه های هوایی متفقین شناختی از آن نداشتند و نمی دانستند که دقیقا چه چیزی در حال گشت زنی است. شماری از آنها نیز تا به حال هیچ چیزی در مورد موتورهای جت نشنیده بودند، چه برسد به یک هواپیمای بمب افکن. بدین ترتیب می تواند گفت که کمتر کسی از این زرادخانه فوق مخفی مجهز به فناوری بسیار مدرن هیتلر با خبر بود.

در تاریخ 14 مارس سال 1945، خلبان جنگنده آمریکایی سروان برایان در مسیر بازگشت به خانه از ماموریت اسکورت بمب افکن بر فراز ناحیه شرقی راین، یک هواگرد Ar-234 را رویت کرد که در حال بمباران یک پل شناور در رماگن بود. در این مقطع به احتمال زیاد خلبان آمریکایی بیش از هر فرد دیگری از جبهه متفقین، در مورد جت مخفی هیتلر اطلاعات داشت. در حالی که اکثر خلبانان متفقین هرگز حتی یک فروند آرادو را نیز از نزدیک ندیده بودند، این چهارمین برخورد برایان با Ar-234 بود. وی در دسامبر سال 1944 اعلام کرده بود که یکی از این جت های بمب افکن را در آسمان دیده است. پس از بررسی یک سری از طرح های به دست آمده از این جت، برایان دو فروند Ar-234 دیگر را در موقعیت های مختلف مشاهده کرد. طی رویارویی سوم، هواپیمای جنگی نیروی هوایی آلمان نازی، مسیر پرواز خود را از چپ به راست تغییر داد. برایان نیز تصمیم به تعقیب این جت گرفت اما با وجود آن که خود یک جنگنده دوربرد نورث امریکن P-51 ماستنگ را هدایت می کرد، در زمانی کوتاه آرادو را گم کرد. بدین ترتیب وی دریافت که Ar-234 تقریبا 160 کیلومتر در ساعت سریعتر از P-51 است!

نورث امریکن P-51 ماستنگ

آرادو Ar-234

طراحی و توسعه

آرادو که قادر بود با سرعتی نزدیک به 862 کیلومتر بر ساعت در آسمان پرواز کند، تبدیل به سریعترین پرنده نظامی در دنیا شد. این محصول همچنین نخستین جت بمب افکن عملیاتی در جهان بود و از بسیاری جهات پیشرفته ترین سلاح پنهانی رایش سوم به شمار می رفت. اهمیت Ar-234 به اندازه ای بود که هیتلر بارها طی جلسات مختلف با رهبران نظامی به آن اشاره کرده است. این جت بمب افکن توسط آرادو فلوکتسایک‌ورک به معنای کارخانه هواگرد سازی آلمانی آرادو در پاسخ به درخواست وزارت هوانوردی این کشور در سال 1940 مبنی بر تولید یک هواپیمای سریع مخصوص عملیات شناسایی ساخته شد. طراح این هواپیما نیز والتر بلومه (خلبان جنگ جهانی اول و طراح هواپیما) بود.

در ادامه یک طراحی اولیه از محصول مد نظر وزارت هوانوردی با نام کد E370 ارائه شد که قرار بود از سرعت حداکثری 780 کیلومتر بر ساعت برخوردار باشد. اما همانطور که اشاره شد، سرعت نهایی محصول با موفقیت به مقدار بالاتر 862 کیلومتر بر ساعت رسید. برد برنامه ریزی شده نیز چیزی حدود 3218 کیلومتر و کمی پایین تر از حد مورد انتظار وزارت هوانوردی بود. با این حال برخی از مقامات برلین از این طراحی استقبال کردند و در نهایت دو پروتوتایپ سفارش داده شد: Ar-234 V1 و Ar-234 V2.

در ابتدا قرار شد که پروژه E370 به موتور یونکرس یومو 004 در قسمت زیرین هر یک از بال ها مجهز شود. دو پروتوتایپ V1 و V2 تقریبا تا اواخر سال 1941 کامل شده بودند. اما موتورهای یومو 004 هنوز آماده نبودند و این تاخیر تا فوریه سال 1943 به طول می انجامید. پس از تحویل موتورها و انجام تست های اولیه، یونکرس اعلام کرد که این محصولات از ضریب اطمینان بالایی برخوردار نیستند و تنها در تست های ایستا عملکرد مطلوبی را نشان داده اند. در ادامه موتورهای بهبود یافته وارد بازی شدند و بدین ترتیب پروتوتایپ V1 پرواز اولیه خود را در تاریخ 30 ژوئیه سال 1943 به ثبت رساند. پروتوتایپ دوم یعنی V2 در تاریخ 2 اکتبر همین سال به دنبال نقص های ابزاری مختلف و مشکلات احتمالی هر دو موتور، دچار تصادفی مرگبار شد که طی آن خلبان پرواز از بین رفت. از این رو پروتوتایپ های ششم و هشتم به جای موتورهای یومو 004، به موتورهای جت ب ام و 003 تجهیز شدند. لازم به ذکر است که در طراحی این نمونه ها، از چهار موتور استفاده شد. این دو اولین هواپیماهای جت چهار موتوره ای بودند که در آسمان به پرواز درآمدند. البته مزیت عملکردی خاصی بین انواع چهار موتوره و دو موتوره دیده نشد. مدل تولیدی نهایی Ar-234C نام گرفت که مجهز به کابین خلبان تغییر یافته و چرخ های اصلی بزرگتر بود.