"جیمز مورگان" از ایالات متحده آمریکا در لندن عکاسی تدریس می‌کند و یک دانشمند انسان شناس است. شغلش او را به داستان مردمی کوچ‌گر و پُر سفر رساند که برای حفظ زندگی خود درون آب‌ها به صید ماهی می‌پردازند.

به گزارش تابناک باتو، وقتی او درباره گروهی از کولی‌های کوچ‌گر در جنوب شرق آسیا مطالعه کرد و دانست که از فاجعه سونامی اقیانوس هند سال ۲۰۰۴ میلادی بدون داشتن قربانی نجات یافته اند، سفر خود را آغاز کرد.

این کولی‌ها تقریباً تمام زندگی خود را در دریا می‌گذرانند و شاید بتوان گفت: آن‌ها آخرین نسلی هستند که این سبک از زندگی را دارند.

«باجائو» آن‌ها کوچ‌گر‌هایی هستند که قرن‌ها در دریا و بخش‌های اقیانوسی فیلیپین، مالزی و اندونزی زندگی کرده اند. زندگی آن‌ها روی قایق‌های دست ساخت لیبا-لیبا می‌گذرد. در این قایق‌ها هر آنچه برای سفر خود در دریا نیاز داشته باشند وجود دارد؛ از ظرف‌های غذا و چراغ‌های کروسین گرفته تا آب و مواد خوراکی و حتی گیاهان.

این مردم فقط برای خرید و فروش و یا تعمیر قایق هایشان و همچنین شکار با نیزه به ساحل می‌روند. خانه‌های قبیله باجائو روی خاک جزیره ساخته نشده بلکه تمام کلبه‌ها دقیقاً در وسط آب قرار دارند.

شنا در اعماق فعالیت هر روزه آنان است. آن‌ها قادرند نفس خود را ۵ تا ۱۳ دقیقه حبس کرده و تا عمق ۲۰ متری از سطح آب پایین بروند و این توانایی تنها با تمرین از کودکی به دست آمده است. آن‌ها در دریا متولد می‌شوند و اینکه می‌توانند نفس خود را به مدت طولانی حبس کنند، در میان مردم باجائو بسیار عادی است. چشمان آن‌ها نیز به راحتی زیر آب را را می‌بیند و به این شرایط عادت کرده است. اما گوش‌های آن‌ها تنها عضوی است که ممکن است از این سبک زندگی آسیب ببیند. به همین خاطر پرده گوش بیشتر افراد این قبیله دچار پارگی شده است.

شیرجه در آب منجر به پاره شدن پرده‌ی گوش آنان شود، این عارضه زمان فرو رفتن در آب سپس بالا آمدن به روی آن بدون در نظر گرفتن فشار رخ می‌دهد. در واقع این شرایط زمانی اتفاق می‌افتد که فشار فضای بیرون از گوش تغییرات قابل توجهی با فضای داخل گوش داشته باشد.

مردم باجائو با خطری همیشگی دست و پنجه نرم می‌کنند، این سبک زندگی مانع رسیدن آن‌ها به پیری می‌شود و بسیاری از آن‌ها معلول شده و یا می‌میرند.

زندگی روی دریا در سال‌های اخیر به شکل فزاینده‌ای سخت شده، تا جایی که مردم باجائو به جای رفتن و کوچ کردن ماندن را در موطن اصلی خود ترجیح می‌دهند.

منبع کسب درآمد در باجائو از طریق فروش ماهی هامور و ماهی ناپلئونی به شرکت‌های صید ماهی هنگ کنگ است.

سربازان در طول جنگ جهانی دوم فناوری‌های ویرانگر صید از جمله دینامیت را برای شکار در اختیار مردم باجائو قرار دادند و از زمان ظهور چنین فناوری هایی، مردم باجائو رابطه‌ی مخرّبی با مناطق زندگی خود برقرار کرده اند.

علاوه بر این، مردم باجائو از ترکیب معدنی به نام سیانید پتاسیم که به صورت پودر بی رنگ است برای شکار انواع خاصی از ماهی‌ها استفاده می‌کنند، سیانید پتاسیم ماده‌ای است که شرکت‌های صید ماهی هنگ کنگ در اختیار این مردم قرار داده اند.

سیانید پتاسیم ماده‌ای است که ماهی‌ها را گیج می‌کند، به طوری که با این روش می‌توانند آن‌ها را زنده صید کرده و مستقیم به فروش برسانند و در عین حال باعث از بین رفتن صخره‌های مرجانی می‌شود.

پس از آنکه شرکت‌های هنگ کنگی ماهی‌ها را دریافت کردند، به آن‌ها ماده‌ی خاصی تزریق می‌کنند، با این تزریق ماهی‌ها زنده می‌مانند و زنده به فروش می‌رسند. این سیستم در رستوران‌های آسیایی رایج است.

باجائو فرهنگ خود را به آرامی از دست می‌دهد و برنامه‌های دولتی مردم باجائو را مجبور به زندگی روی زمین می‌کند. آن‌ها اغلب موضوع اختلافی دولت‌ها هستند چرا که همیشه مرز‌های بین المللی را از طریق قایق هایشان زیر پا می‌گذارند.

مورگان می‌گوید: اگر نسل فعلی باجائو بمیرد دیگر هیچ کسی نیست که در دریا زندگی کند. در سال‌های اخیر، جوانان باجائویی با بالا رفتن سن در جستجوی کار به شهر‌ها می‌روند.

امید‌هایی برای بهبود اوضاع زندگی در باجائو وجود دارد، به گونه ای که بنیاد جهانی طبیعت و اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت در سال‌های اخیر اقداماتی را در جهت تداوم زندگی در باجائو بررسی کرده است.

مورگان پس از عکس گرفتن از باجائو و انتشار داستان سفر خود در South China Morning Post تلاش می‌کند تا به سهم خود درباره آسیب‌های تجارت ماهی‌های زنده به مصرف کنندگان هشدار دهد؛ ماهی‌های زنده باجائویی که مقصد اصلی‌شان هنگ کنگ است. مورگان می‌گوید: صد‌ها ایمیل در رابطه در پاسخ به این موضوع دریافت کرده است.