تلویزیون قطر همانند تلویزیون ایران سعی کرده تا با پوشش کامل این بازی‌ها پا به میدان بگذارد و با استفاده از کارشناسان مختلف به تحلیل و تفسیر بازی‌ها بپردازد اما تفاوت آن با شبکه های تلویزیونی صداوسیمای ایران در این است که اجازه عرض اندام به مفسران دیگر کشورها می‌دهد و هر چه می‌خواهند می‌گویند.

در یکشنبه ۳۰ دی ماه در شبکه تلویزیونی الکاس قطر، لیث نوبری (بازیکن سابق پرسپولیس) به کری خوانی با کارشناس عمانی این برنامه پرداخت و در جریان این کلکل ها، اتفاقات جالبی رقم خورد.

کارشناس عمانی رقص کادر کرد و برای ایران کری خواند و نوبری هم شعر «تیم ایران قهرمان می‌شه...» را با صدای بلند سر داد و از کارشناس عمانی خواست تا او را همراهی کند.

در این رویداد بازیکن سابق فوتبال ایران به خوبی از پس نقادان عمانی و عراقی بر آمد و توانست آنها را به باد نقد بگیرد و به قول ورزشکاران ضربه فنی‌اشان کند.

او با فریاد «ایران- ایران» از استودیو قطر فریادش را به تلویزیون ایران رساند و در شبکه سوم قسمت‌هایی از برنامه لیث نوبری به روی آنتن رفت.

اینکه کسی توانسته اینگونه در شبکه ای تلویزیونی به غیر از شبکه های ایران، پرچم ایران را بالا نگه دارد یعنی شجاعت، جسارت و حس وطن دوستی. تمام اینها قابل قبول است و برای ما ایرانی‌ها بسیار لذت بخش.

ولی یک سؤال؟

ما چقدر حاضریم در برنامه های فوتبالی صداوسیما یا رسانه های ایرانی، کارشناس یا یک طرفدار دو آتیشه از کشوری دیگر مثلا یک کشور عربی را بیاوریم و او هم در مقابل تیم ملی ایران کری بخواند؟

آیا می‌پذیریم فردی بیاید و از تریبون ایران از کشورش دفاع کند و ما هم شنونده باشیم؟

تحمل ما آنقدر پایین است که وقتی «ژوزه مورینیو» در حمایت از کارلوس کی‌روش سخن می‌گوید و به تعریف و تمجید از او می‌پردازد صداوسیما به دلیل انتقاداتی که کی‌روش به سیستم ورزشی کشور دارد گفته‌های مورینیو را نیمه تمام می‌گذارد و پخش نمی‌کند.

عادل فروسی‌پور را به دلیل اینکه کارشناسی از پرتغال آورده بود تا بازی ایران و پرتغال را تفسیر کند به باند انتقاد می‌گیرند و فعالیتش را آنچنان محدود می‌کنند که چیزی کمتر از ممنوع‌التصویری نیست.

به نظر می‌رسد غره شدن مجریان ایرانی از حرکت لیث نوبری در حالی که ما همچین فضایی را در رسانه‌ای مان فراهم نکرده‌ایم چندان خوشایند نیست و باید جوری دیگر دید...