عصرایران؛ مجله تصویری سلاح- در سوم ژوئن سال 1944، ساکنین لندن نظاره گر حملات مکرر V-1 آلمان ها به شهر خود بودند. V-1 هواپیمایی بدون خلبان و در واقع از جمله "سلاح های شگفت انگیز" هیتلر به شمار می رفت که ژنرال های وی قولش را داده بودند! آغاز ماموریت این هواپیما با کشتار هشت تن از غیرنظامیان همراه شد و این پایان داستان نبود. چند روز بعد، آلمان ها 244 فروند V-1 را راه اندازی کردند که لندن و مناطق اطراف آن را مورد حمله قرار دهد. به علت صدای متفاوت و قابل تشخیص، مطبوعات این سلاح را "بمب همهمه" نام گذاری کردند. البته هواپیمای مذکور تحت عنوان Vergeltungswaffe 1 به معنای "سلاح انتقام شماره 1" نیز شناخته می شد. V-1 طولی معادل 7.6 متر داشت و قادر به حمل 907 کیلوگرم مهمات انفجاری بود. در اواخر جنگ، این هواپیما می توانست حداکثر 402 کیلومتر مسافت را تا دست یابی به اهداف خود در انگلستان از سایت های راه اندازی در هلند و فرانسه طی کند. بیش از 9،000 فروند V-1 تا پیش از آن که نیروهای متفقین کنترل سایت های راه اندازی را به دست بگیرند، آماده پرواز شد.

همانطور که گفته شد، بمب پرنده V-1 هنگام پرواز سر و صدای قابل توجهی تولید می کرد و همین موضوع منجر به ردیابی و سرنگونی نسبتا آسان آن توسط جنگنده ها و توپ های ضد هوایی شده بود.

طراحی و توسعه

نخستین جرقه های تولید V-1 به تاریخ 9 نوامبر سال 1939 باز می گردد. در این سال پیشنهاد طراحی یک هواپیمای نظامی با قابلیت کنترل از راه دور، ظرفیت بارگیری 1،000 کیلوگرم و برد 500 کیلومتر به وزارت حمل و نقل هوایی آلمان تحویل داده شد. V-1 با اسم رمز Kirschkern توسط دو مهندس به نام های Lusser و Gosslau طراحی شد. این بمب پرنده عمدتا با بدنه ای متشکل از ورقه های فولادی جوش خورده و بال هایی از جنس تخته چندلا ساخته شده بود. V-1 با استفاده از 625 لیتر بنزین اکتان 75 سوخت رسانی می شد.

از نظر سیستم هدایتی بمب پرنده مورد بحث مجهز به سامانه خلبان خودکار ساده ای بود که توسط کمپانی Askania در برلین توسعه یافت و هدف استفاده از آن تنظیم ارتفاع و سرعت پرواز هواپیما بود. وزارت هوایی حمل و نقل آلمان در ابتدا قصد داشت که برای این سلاح از سیستم کنترل رادیویی بهره ببرد، اما دولت در نهایت تصمیم گرفت که با سامانه خلبان خودکار کار کند. کلاهک V-1 در ابتدا 1،000 کیلوگرم آماتول-39 بود که در ادامه به مواد منفجره آلومینیومی تغییر یافت. لازم به ذکر است که آماتول مشخصاتی مشابه تی ان تی دارد، بلوری شکل است و به دنبال ضربات شدید منفجر می شود. سایت های راه اندازی V-1 نیز دستگاه هایی بودند که Dampferzeuger خوانده می شدند و نیروی محرکه اصلی آنها شامل هیدروژن پراکسید و پتاسیم پرمنگنات واکنش داده پایدار سازی شده بوده است.

نخستین بدنه تکمیل شده از V-1 در تاریخ 30 اوت سال 1942 و اولین موتور تپ جت (نوعی موتور هوادمشی که هوا به صورت متناوب و ضربان گونه وارد محفظه احتراق شده و پس از ترکیب با سوخت مشتعل می شود) تحت عنوان Argus As 014 که برای هواپیمای نام برده استفاده شده بود نیز در سپتامبر همان سال تحویل داده شد. سایت های راه اندازی از نظر تئوری قادر به پرتاب 15 فروند V-1 طی یک روز کاری بودند. با این حال دست یابی به نرخ مذکور در قالب روندی ثابت دشوار به نظر می آمد. سرعت فعالیت سایت ها نهایتا تا 18 عدد در روز افزایش یافت. جالب است بدانید که در مجموع تنها 25 درصد از بمب های پرنده V-1 با موفقیت به اهداف خود اصابت می کردند و اکثریت آنها به علت ضریب اطمینان مکانیکی پایین و خطاهای هدایتی منحرف می شدند. استفاده از این سلاح برای تهاجم به بریتانیا با موفقیت چندانی همراه نبود. آنها با به کار گیری سیستم های مختلف، توانستند تا اوت سال 1944 حدود 80 درصد از بمب های پرنده V-1 را نابود سازند. ارتفاع عملیاتی تعیین شده برای V-1 در ابتدا 2،750 متر گزارش شد. با این حال به دنبال اختلالات متعدد مربوط به تنظیم کننده فشار سوخت، این ارتفاع نیز دست خوش تغییر شد.

پس از اتمام جنگ، نیروهای نظامی فرانسه، شوروی سابق و همچنین آمریکا تست های مختلفی را روی بمب پرنده V-1 آغاز کردند. برای مثال به دنبال استفاده از روش مهندسی معکوس در مورد V-1 در سال 1946 و توسط فرانسه، کپی های متعددی از این سلاح به عنوان "پهپاد هدف" ساخته شد (شروع این پروژه مربوط به سال 1951 است). پهپاد هدف نوعی وسیله هوایی بدون سرنشین است که اغلب از راه دور کنترل می شود و می تواند برای مقاصد نظامی متفاوت مورد بهره برداری قرار گیرد. این پهپادها ARSAERO CT 10 نام داشتند و کوچکتر از V-1 بودند.