حال هواداران پرسپولیس در این لحظه‌ها مثل کسی است که بعد از چند دقیقه از زیر آب سرش را بالا آورده است. نفسش تند می زند، هوا را می بلعد و نایی در بدنش نیست...

عصرایران؛ احسان محمدی- حال هواداران پرسپولیس در این لحظه‌ها مثل کسی است که بعد از چند دقیقه از زیر آب سرش را بالا آورده است. نفسش تند می زند، هوا را می بلعد و نایی در بدنش نیست. شکست تلخ 2-0 در دیدار رفت فینال لیگ قهرمانان آن هم در آغاز هفته‌ای که ابرهای سیاه تحریم‌ها بر فراز ایران در حرکت هستند، دلسرد کننده‌بود.

بازی در ورزشگاه اختصاصی کاشیما پرهیجان شروع شد. اگر علی علیپور دقت بیشتری می کرد و مدافع ژاپنی به سبک بازیکنان سریال کارتونی «فوتبالیست ها» توپ را با صورتش برنمی گرداند، در ایران سور به پا می شد اما بخت با پرسپولیس یار نبود.

هر چه از زمان بازی گذشت این بازیکنان کاشیما بودند که توانستند ریتم بازی را به دست بگیرند و اندک اندک به دروازه پرسپولیس نزدیک شوند و فوتبالی که از «ژاپن» در ذهن داشتیم را روی زمین بیاورند. پاس‌های کوتاه، جابجایی‌های سریع و بهره‌گرفتن از فضاهای خالی.

نیمه دوم ژاپنی ها پرسپولیس را تحت فشار قرار دادند و سرانجام به گل رسیدند. یک ضربه بغل‌پای فنی از لئو سیلوا بعد از حرکتی ترکیبی دروازه بیرانوند را گشود و 12 دقیقه بعد سرجینیو کار را تمام کرد. هرچه به انتهای بازی نزدیک شدیم، این تیم ژاپنی بود که منسجم تر و با جسارت بیشتری به سمت دروازه پرسپولیس حمله می کرد و پرسپولیس نفس بریده‌تر می شد.

در این میان رفتار غیرحرفه ای سیامک نعمتی بازیکنی که با تک گل نجات بخش خود، پرسپولیس را به فینال آورده بود همپای دو گل کاشیما رنج آور بود. در حالیکه پرسپولیس دو گل عقب بود، داور سه دقیقه وقت اضافه اعلام کرد و کمک داور به نفع پرسپولیس سوت زد او از زمین بلند شد و به بازیکن حریف ضربه زد تا اخراج شود!

یکی از کودکانه ترین اخراج های فوتبال ایران که البته تعداد آن کم نیست. بازیکنان ما مرز میان خشونت بی حاصل و بازی فداکارانه – غیرتمندانه را نمی دانند.

در این میان شجاع خلیل زاد که در فاز دفاعی روز خوبی را پشت سر گذاشته‌بود هم برای اخراج شدن تلاش بسیار زیادی کرد که البته نتوانست داور را متقاعد کند!

بعد از شکست معمولاً نقد کردن تیم بازنده کار آسان و متداولی است. همانطور که می شود بازی فاجعه بار امید عالیشاه را زیر سوال برد، او هر توپی که دریافت کرد را هدر داد، می شود از گسل میان خط هافبک و حمله پرسپولیس حرف زد یا از اینکه آنها با خوش اقبالی به این مرحله رسیدند و ... اما این پایان دنیا نیست. تیمی که با 13 بازیکن در سه تورنمنت داخلی و خارجی می جنگد یک جا از نفس می افتد. معجزه هم اندازه دارد.

می توان حدس زد برخی از هوادارانی که خود را آماده کرده بودند تا هفته آینده به ورزشگاه بروند و قهرمانی را جشن بگیرند حالا با زانوانی سست دچار تردید شده اند اما برای مردمی که از هر سال از آلودگی هاو جان سالم به در می برند و نمی میرند، از سیل و زلزله و تورم و گرانی و تحریم و تهدید نمی ترسند و امیدوارانه به زندگی ادامه می دهند زندگی تمام نشده و آنها هنوز می توانند به شنبه هفته بعد دلخوش باشند.

یکی دو روز برای اینکه نفس ها دوباره تنظیم شود، امیدها برگردد و یادمان بیاید چطور از گذرگاه‌های هولناک‌تر از این گذشته‌ایم زمان می خواهیم.

پرسپولیسی ها اگر می خواهند جام قهرمانی را فتح کنند هیچ راه دیگری ندارند جز یک بازی قهرمانانه و فراتر از توان شان! کاری که در این چند وقت مدام انجام داده اند. آنها شایسته هر تحسینی هستند، حتی بعد از شکست تلخ در آغاز هفته ای که با امیدواری شروع شده بود... همین و بس!