هر وقت خواستیم کسی را محکوم کنیم یک بار از خودمان بپرسیم آیا حاضریم از خرید یک کفش، رفتن به یک سفر خارجی، از یک حقوق خود بگذریم و آنها را به فقرا بدهیم.

عصر ایران؛ مصطفی داننده- این روزها دو دسته آدم در ایران وجود دارد که مردم را به خاطر سفر رفتن و خرج کردن پول در مناسک مذهبی محکوم می‌کنند. دسته اول که برخی از مقامات هم در آن حضور دارند، مردم را مواخذه می‌کنند که چرا سفر خارجی می‌روند؟

گویا رفتن سفر خارجی یک منکر بزرگ است درحالی که دیدن جهان و آشنا شدن با فرهنگ‌های مختلف از پسندیده ترین کارهاست. دوستی که در دانمارک معلم بود تعریف می‌کرد که خانواده‌ای برای رفتن به سفر خارجی برای فرزندشان مرخصی یک ماه می‌خواستند و مدرسه هم موافقت کرد و گفت، نمره‌های او را هم خواهند داد، چون یک سفر خارجی به اندازه چندین واحد درسی می‌تواند به رشد فرزندان کمک کند.

آشنا شدن با فرهنگ‌های دیگر کشورها و انتقال آن می‌تواند کمک بسیاری به جامعه درحال رشد ایران کند. آنها که مخالف رفتن سفر خارجی هستند بر این باوراند که مردم به جای سفر خارجی، سفر داخلی بروند و این حرف یعنی آنها نمی‌دانند اصلا فلسفه سفر خارجی چیست!

این دو سفر، دو جنس مخالف است و نمی‌شود اشتراکی چندانی بین آنها شاید به جز بستن چمدان پیدا کرد.

دسته دوم که برخی از هنرمندان سرشناس هم در آن حضور دارند، هر وقت فصل حج یا محرم می‌رسد، گوش فلک را کر می‌کنند که پول حج و غذای نذری را به فقرا کمک کنید. ربط این دو را با هم نمی‌فهمم. یکی دوست دارد پولی که دارد را در غذای نذری هزینه کند. پیرمرد و پیرزنی دوست دارند بعد از سال‌ها به حج بروند، چرا می‌خواهیم آنها را مواخذه کنیم؟

واقعا همان‌هایی که این افراد را محکوم می‌کنند حاضر هستند یک حقوق خود و یا دستمزد بازیگری‌شان را به صورت کامل به فقرا کمک کنند. اصلا بیایند کمپینی راه بیندازند و هر هنرمند حقوق یک فیلم خود را به فقرا کمک کنند و اجازه بدهند آنها لذت زندگی لاچکری با بچشند.

اتفاقا با همین غذاهای نذری، بسیاری از فقرا غذاهای خوب و چرب می‌خورند، غذاهایی که شاید در روزهای عادی برای آنها آرزو باشد.

بسیاری از ما عادت کرده‌ایم یا از آن سوی بام بیفتیم یا از این سو.

هر کسی تا زمانی که تصمیمات فردی‌اش برای جامعه مشکل ایجاد کند، می‌تواند کارهایی که دوست دارد انجام دهد. هم می‌تواند پولش را در سفر خارجی خرج کند هم می‌تواند در سفره نذری امام حسین.

هر وقت خواستیم کسی را محکوم کنیم یک بار از خودمان بپرسیم آیا حاضریم از خرید یک کفش، رفتن به یک سفر خارجی، از یک حقوق خود بگذریم و آنها را به فقرا بدهیم. هر وقت توان این کار را داشتیم و انجام دادیم به دیگران حق داریم تنها و تنها به دیگران توصیه کنیم لذت کمک به هم نوع خود را تجربه کنند.

تماشاخانه