به جای آنکه این حضور را یک رپورتاژ بدانیم باید آن را انعطاف پذیری مدیران صداوسیما برای آشتی دوباره مردم با این رسانه دانست. آشتی که مقدمه آن رضایت مدیران تلویزیون برای حضور یک ستاره در قاب آن است.

عصرایران؛ هستی شریفی - شب گذشته یک اتفاق ویژه در مدیوم تلویزیون رخ داد. اتفاقی که سالهاست به عنوان نقدی بر عملکرد مدیران از آن یاد می کنیم و‌ شب گذشته هرچند دقایقی کوتاه اما بالاخره رنگ خواسته مردم را گرفت.

مطالبه ای که دقیقا حرفش این است به جای خنثی سازی و خنثی پروری، جسارت ستاره سازی و یک قدم دیگر یعنی جسارت فرمان به دست سوپراستار دادن است. محمدرضا گلزار بعد از قریب به یک دهه دوری حضورش برای اولین بار در ماه عسل دوباره برای مخاطبان تلویزیون رقم خورد. بدون دل لرزه و با قاب های متعدد کلوزآپ ؛ نزدیک به نفس مردم. ستاره ای که سالهاست گفته می شود ممنوع التصویر است و این اواخر هم که دیگر خودش تمایلی به جلوی دوربین تلویزیون حاضر شدن نداشت اما چندی ست در سکوت خبری آماده برنامه تلویزبونی جدیدش می شود و طی یک اقدام هوشمندانه فرش قرمز این اتفاق توسط یک ستاره تلویزیونی رقم می خورد.

چهره مطرح اجرای تلویزیون و شبکه سه بدون ترس و با قدرت، تلویحا حامی یک ستاره سینمایی برای ورود به تلویزیون و عرصه اجرا می شود و این خوشامدگویی قطعا باید در یک برنامه با بیننده میلیونی در دل همین شبکه اتفاق می افتاد و وقتی در نود بی ربط جلوه می کند و برنامه مهم دیگری هم با طیف کثیر بیننده در این شبکه وجود ندارد چه برنامه ای بهتر از ماه عسل.

ما دو ستاره را روبروی هم دیدیم ؛ احسان علیخانی در برابر محمدرضا گلزار و معرفی برنامه جدید این بازیگر یک پیام نهفته از جانب مدیران به مردم دارد اینکه ما صدای شما را شنیدیم اینکه ترسمان را برای تریبون دست ستاره دادن کمرنگ کردیم و حتی یک شوی تلویزیونی بزرگ می سازیم تا شما را دوباره با تلویزیون آشتی دهیم. اتفاق شب گذشته در ماه عسل بهتر می شد وقتی که گلزار جایزه بخش "قهرمان من" را بدهد یا از معنویات زندگی اش هم بیشتر سخن بگوید تا صدای فالشی به لحاظ موضوعیت میان میهمانان ماه عسل نداشته باشد اما باز می توان دل خوش بود به اجرایی شدن همین اندازه!

با نگاه اول و غیرتخصصی همین گپ کوتاه را می توان آگهی تبلیغاتی برای برنامه آینده گلزار دید اما تحلیل دقیق تر به نظر من این است که این قاب برای ماست و صندلی ماه عسل برای مردم و ستاره هم عضوی از مردم و مدیران باید برای دیده شدن این مدیوم پا روی ترس هایشان بگذارند. به جای آنکه این حضور را یک رپورتاژ بدانیم باید آن را انعطاف پذیری مدیران صداوسیما برای آشتی مردم با این رسانه دانست. آشتی که مقدمه آن رضایت مدیران تلویزیون برای حضور یک ستاره در قاب آن است.