همه برای نجات نخل همصدا شویم

اظهارات دبیر اجرایی نظام صنفی کشاورزان شادگان در سال ۹۶ مبنی بر اینکه تعداد نخیلات شادگان در سال ۱۳۶۸ به بیش از ۵ میلیون اصله می رسید که به دلیل سیاستهای غلط آبی، این تعداد به کمتر ۲ میلیون رسیده، بیانگر عمق فاجعه ای است که دامنگیر اقتصاد کشاورزی خوزستان به طور عام و کشاورزان محروم این منطقه شده است.

شهلاء عموری رییس اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی اهواز

*نخل درختی که نام آن به جغرافیا، تاریخ و اقتصاد مردم خوزستان گره خورده و جای بسی تاسف است که با وجود جریان یک سوم از آب های جاری کشور در این استان باید شاهد زوال تدریجی این نبات بهشتی از صفحه جغرافیایی خوزستان باشیم.‌

* بیش از ۶۰ درصد کل تولیدات باغی خوزستان را خرما تشکیل می دهد که سالانه ۱۹۰ هزار تن برآورد می شود.

* خوزستان نخستین صادر کننده خرمای کشور و دومین استان تولید کننده این محصول است. بنا به چنین اهمیت اقتصادی و با توجه به حجم انبوه شاغلان مستقیم و غیر مستقیم در این بخش، کدام منطق زوال و مرگ تدریجی نخل را می پذیرد؟

* وقتی خبر منقول از دبیر نظام صنفی کشاورزی آبادان مبنی بر مرگ حتمی نخیلات آبادان و خرمشهر آن هم به دلیل افزایش بی سابقه شوری آب را خواندم و این خبر را در کنار برآورد سابق سازمان جهاد کشاورزی خوزستان مبنی بر خشک شدن ۴۰۰ هزار اصله نخل در زمین های حاشیه رودخانه اروند به دلیل کاهش آورد آب کارون، قرار دادم، واقعا برای آینده اقتصادی خوزستان احساس ترس کردم.

* اضافه بر این ها پساب هدایت شده نیشکر به سمت نخلستان های شادگان دمار از روزگار رزق و روزی نخل کاران درآورده و بسیاری از آنان را وادار به مهاجرت کرده است.

* اظهارات دبیر اجرایی نظام صنفی کشاورزان شادگان در سال ۹۶ مبنی بر اینکه تعداد نخیلات شادگان در سال ۱۳۶۸ به بیش از ۵ میلیون اصله می رسید که به دلیل سیاستهای غلط آبی، این تعداد به کمتر ۲ میلیون رسیده، بیانگر عمق فاجعه ای است که دامنگیر اقتصاد کشاورزی خوزستان به طور عام و کشاورزان محروم این منطقه شده است.

* با این توضیحات این سئوال مطرح می شود که گناه نخل داران و فعالان حوزه خرما چیست که باید قربانی سیاستهای غلط آبی بشوند؟

*آیا نابودی اقتصاد وابسته به نخل در تضاد کامل با مفهوم اقتصاد مقاومتی نیست؟

*چرا مرجعی کلان نگر به این روند رو به قهقرا پایان نمی بخشد و حق را به حق دار یعنی کشاورزان مظلوم نمی دهد؟

* وقتی دبیر نظام صنفی کشاورزی آبادان شوری آب را عملی عمدی که بانی آن سازمان آب و برق است، معرفی و اضافه می کند که سازمان مذکور جهت ارعاب کشاورزان و القای حس بی آبی نزد آنها در طول فصل زراعی و پیشگیری از کشت آنها اقدام‌ به کاهش شدید دبی خروجی سدهای کارون و دز کرده و می کند و این امر باعث شوری آب و مرگ نخلها می شود، ما چه می توانیم بگوییم؟

*واقعا بخش خصوصی در این تعارض و تضاد تصمیم گیری از سوی متولیان بخش آب متحیر مانده است و کاری جز استمداد و مساعدت خواهی از دستش بر نمی آید.

*آری نخل، این نماد همواره سر افراز و عامل اقتصادی بسیار مهم، نباید قربانی تصمیم های مبتنی بر سلیقه شود.

*نخل، امروز نیازمند کمک و یاری ماست و ما نیازمند نخل و نخلستان هاییم. نجات نخل باید دغدغه همه باشد.

کانال عصر ایران در تلگرام