اینکه بگوییم در مدت 6 ماه یا یک سال اب فلان روستاها را جداسازی می‌کنیم، نشدنی است. . برای جدا کردن شرب از بهداشتی باید معادل آنچه آب شرب وجود دارد، شبکه برای آب بهداشتی ایجاد کنیم.

موضوع جداسازی آب شرب از آب بهداشتی مدت‌هاست که در حواشی بحث‌های مربوط به آب کشور پیگیری می‌شود. چندین سال است که با جدی تر شدن خشکسالی‌ها در ایران، دولت‌های مختلف برنامه‌‌های مختلفی برای کاهش مصرف آب شرب می‌ریزند. روستاهای شهرهای مختلف معمولا اولین گزینه پیش روی مسئولان است اما کار دو شبکه‌ای کردن آب شهرها و روستاها به این راحتی نیست.

خلیلی روابط عمومی آبفا درباره جدا سازی آب شرب و آب بهداشتی می‌گوید: اینکه بگوییم در مدت 6 ماه یا یک سال اب فلان روستاها را جداسازی می‌کنیم، نشدنی است. برای جدا کردن شرب از بهداشتی باید معادل آنچه آب شرب وجود دارد، شبکه برای آب بهداشتی ایجاد کنیم. فعلا امکان استفاده از دو شبکه آب کشی که در منازل قابلیت استفاده داشته باشد نداریم.

او ادامه می‌دهد: در برخی مناطق آب سالم و با کیفیت داریم اما از لحاظ طعم، این آب‌ها استاندارد نیستند و شوری آب در این مناطق بالاست، ساکنین این مناطق از سامانه برداشت دوم آب برمی دارند چرا که مطلوبیت آب در این مناطق کم است اگرچه کاملا استاندارد و قابل شرب است. البته هر نفر بیشتر از 4 لیتر آب نیاز ندارد.
در این نوع استفاده هر متر مکعب آب بین 4 هزار تا 7 هزار تومان و هر بشکه حدود هزار تومان برای متقاضی آب می‌خورد.

گفتنی است ایده طرح تفکیک «آب شرب» و «آب بهداشتی» در ایران، سابقه ای بیش از یک دهه دارد. از سوی دیگر وضعیت آب در جهان به ویژه در کشورهایی که میانگین بارندگی آن ها از متوسط جهانی کمتر است، ایجاب می‌کند که تولید ومصرف آب سازماندهی و برای مصرف آب «نقاط هدف» تعیین شود این در حالی است که در حال حاضر در ایران که در منطقه خشک و نیمه خشک جهان قرار دارد آب با هزینه های گزاف تولید و با هزینه های بسیار سنگین تصفیه می شود و سپس در پروسه های هزینه بر تبدیل به آب قابل شرب می شود و در شبکه توزیع شهری قرار می گیرد.

تنها 6 درصد از آب به مصرف شرب انسانی می رسد و مابقی صرف مصارف بهداشتی (شست و شو) ، آبیاری فضای سبز خانگی و استحمام می شود و در واقع بخش اعظمی از هزینه های تولید آب شرب در پروسه مصرف، به هدر می رود.