عصرایران؛ مصطفی داننده- احمدرضا دستغیب رییس شورای شهر شیراز در شبکه 5 تلویزیون در حال معرفی شیراز زیبا بود. او با اعتماد به نفس گفت که تنها محله‌های شیراز را در «ونیز، سوییس، سوئد» تا اینکه مجری تلویزیون گفت «ایتالیا»، دیده است.

داستان موزه «لووُر، لووِر، لووووور و لوبر» و آقای نماینده تکرار شد.

اشتباه رییس شورای شهر شیراز نشان داد که اشتباه موزه لوور یک اتفاق نبوده است و ندانستن در برخی مسؤولان ما یک اپیدمی است.

این نشناختن هم چند دلیل ساده دارد.

دانلود

فیلم اصلی

1-این افراد کتاب نمی‌خوانند. قطعا کسی که کتاب خوانده است حداقل یکبار هم که شده نام این موزه و آن شهر را خوانده است.

2-این افراد به اینترنت سر نمی‌زنند. در اینترنت بارها و بارها نام این دو برده شده و عکس‌های متعددی از آنها در فضای مجازی وجود دارد.

3-این افراد فیلم نمی‎بیند. در فیلم‌های و سریال‌های داخلی و خارجی به کرات از موزه لوور و شهر ونیز ایتالیا نام برده شده است.

4-این افراد مشورت نمی‌کنند. به هر دلیلی برخی مسؤولان کشور، کتاب نمی‌خوانند، به اینترنت سر نمی‌زنند و فیلم نمی‌بییند. به نظر می‌رسد آنها قبل از اینکه حرفی را بزنند یا متنی را بخوانند با کسی مشورت نمی‌کنند و از آنها نظر نمی‌خواهند.

باور کنیم این اشتباهات لپی، لفظی یا حاصل اشتباه و خستگی نیست. این‌ها حاصل ندانستن است.

آن آقای نماینده نام موزه لوور را نشنیده بود و نخوانده بود که آنگونه بارها نام موزه مشهور دنیا را اشتباه گفت یا آقای رییس شورای شهر نام ونیز را فقط شنیده بود و نمی‌دانست کجاست.

مسؤولان کشور در هر رده‌ای باید بیشتر از مردم عادی بخوانند، ببیند و بشنوند. امروز مردم به ویژه نسل جوان در دریایی اطلاعات غوطه ور هستند و گام‌های بلندی را به سوی کسب دانش و فضیلت برداشته‌اند. نمی‌شود کسی که وظیفه اداره کشور را به عهده دارد از نظر اطلاعات از مردم خود عقب باشد.

نکته دیگر این است که اساسا شیراز هیچ شباهتی به ونیز ایتالیا ندارد و چه احتیاجی هست شهر شیراز با آن قدمت تاریخی را با یک شهر دیگر مقایسه کرد.

اداره کشور، مائده آسمانی نیست که به یک انسان برسد و او با خوردن آن بتواند به همه امور مسلط باشد. تنها راه، خواندن و استفاده از تجریبات دیگران است. با استفاده از تجربیات ونیز ایتالیا می‌شود دروازه‌های شهرهای کهن ایران را به روی توریست‌ها باز کرد.

با استفاده از تجربیات موزه لوور، می‌شود به موزهای ایران سامان داد.

در نهایت باید به یک نکته دیگر هم اشاره کرد. سعی نکنیم در کلام و گفتار خود از کلمه و یا نامی که نمی‌دانیم چیست و به کجا تعلق دارد، استفاده کنیم. به کار بردن کلمات قلمبه سلمبه در بیان آدمی، به معنای سواد و با کلاس بودن نیست.