هر چند تیم خونه به خونه که اعلام کرده بود در بازی فینال مقابل استقلال حاضر نمی‌شود کوتاه آمده اما اگر نمی‌آمد چه می‌شد؟ باز خوانی یک اتفاق استثنایی و نه اعلام باخت سه بر صفر به این بهانه خالی از لطف نیست...

امیر حسن خدیر

هر چند آخرین خبرها حاکی از آن است که تیم فوتبال «خونه به خونه» - یک پای فینال جام حذفی فوتبال- که اعلام کرده بود در اعتراض به آنچه «احتمال تبانی در راه‌یابی نساجی قائم‌شهر به لیگ برتر» ذکر کرده از حضور در مسابقه فینال جام حذفی خودداری می‌کند در تصمیم خود تجدید نظر کرده و شرکت می‌کند اما اگر بر امتناع خود می‌ایستاد و در این صورت استقلال در این بازی حریف نداشت چه می شد؟

در پی اعلام این انصراف یا امتناع اظهار نظرهای مختلفی صورت پذیرفت. از جریمه سنگین تا محرومیت تیم «خونه به خونه» یا ایده حضور یک تیم دیگر در فینال و بعضی‌ها هم تعویق بازی به قصد قانع کردن مالک تیم خونه به خونه تا قانع شود شاگردان جواد نکونام واقعا 6 گل طبیعی را به ثمر رسانده‌اند و صعود آنها هیچ نشانی از تبانی نداشته و خونه به خونه از این بدگمانی بیرون آید.

عده ای هم در فضای مجازی می کوشند معرفی استقلال به عنوان قهرمان جام حذفی را مغایر با ارزش های ورزشی که مبتنی بر رقابت است بدانند و جامی را که چنین فراچنگ آید بی ارزش معرفی کنند. با این حال خبر می رسد که کوتاه آمده و گفته اند حاضر می شوند.

با این حال در وهله نخست باید یادآور شد که درست است متولی مسابقات متنوع فوتبال یک فدراسیون است اما جام حذفی پرونده ای کاملا جداگانه از مسابقات لیگ یک و راه یابی به لیگ برتر دارد حال آن که تیم «خونه به خونه» این دو مورد را با هم آمیخته است.

ضمن این که اگر این تیم پیش از بازی آخر به ملوان نباخته و در خانه و در مقابل گهر سیرجان و آلومینیوم اراک تن به تساوی نداده و برده بود کار به گل شماری در روز پایانی نمی افتاد تا حالا تفاضل گل را مشکوک بداند.

درباره تیم جانشین نیز اگر قرار باشد آخرین تیم حذف شده قبل از خونه به خونه جایگزین شود این قاعده را باید به تیم های قبل تر دیگر نیز سرایت داد.

این نوشته اما فارغ از این که خبر تجدید نظر «خونه به خونه» در تجدید نظر در تصمیم به امتناع تا چه حد درست باشد برای یک یادآوری تاریخی است.

در فوتبال اصل این است که مسابقه برای لذت تماشاگر برگزار می شود و تیمی که از حضور امتناع می کند در واقع به تماشاگران بی احترامی کرده است و به همین خاطر جریمه سنگین در نظر می گیرند و می توان حدس زد همین جریمه ها خونه به خونه را به خوزستان خواهد برد.

در سال 1973 و در مسابقات مقدماتی جام جهانی 1974 آلمان غربی و در بازی پلی آف تیم ملی فوتبال اتحاد شوروی و تیم شیلی باید بازی رفت و برگشت را برگزار می کردند. بازی رفت در مسکو و با نتیجه بدون گل مساوی به پایان رسید و بازی برگشت در حالی باید در پایتخت شیلی برگزار می شد که به تازگی سالوادور آلنده رهبر چپ گرا و ضد آمریکایی شیلی با کودتای آگوستو پینوشه سرنگون و روابط شوروی و شیلی تنش آلود شده بود و در این فضا شوروی ها اعلام کردند به شیلی نخواهند رفت.

هر چه فیفا اصرار کرد نظر خود را تغییر ندادند و گفتند حاضر به سفر به شیلی نیستند. این در حالی بود که صعود کننده به جام جهانی 1974 آلمان می رفت. فیفا اما کوتاه نیامد و اعلام کرد مسابقه رأس ساعت مقرر برگزار می شود چه شوروی بیاید و چه نیاید.

سه داور انگلیسی به سانتیاگو رفتند و 80 هزار بلیت فروش رفت. تیم ملی شیلی با لباس کامل وارد زمین شد در حالی که اثری از حریف نبود.

داور سوت شروع بازی را به صدا درآورد و شمارۀ 7 شیلی ( والدس کاژلی) به صورت نمادین توپ را وارد دروازه خالی مقابل کرد و سپس داور سوت پایان را به صدا درآورد و شیلی به جام جهانی صعود کرد و با آلمان غربی و آلمان شرقی هم گروه شد. نکته عجیب دیگر هم این که داور شیلی را با نتیجه دو بر صفر برنده اعلام کرد تا بتواند صعود کند نه یک بر صفر و نه حتی سه بر صفر مرسوم و از این نظر یک استثناست.

از آن پس والدس کاژلی به عنوان به ثمر رساننده آسان‌ترین گل در تاریخ جام جهانی شناخته می‌شود.

آیا با نگاهی به همین واقعه بود که نصرالله عبداللهی مرد کهنه کار فوتبال ایران و سرپرست باشگاه استقلال گفته ما کار خودمان را می کنیم و به خوزستان می رویم؟