از مهناز افشار تا رسول خادم؛ به درد فرزندان این سرزمین گوش کنید!

عصرایران؛ احسان محمدی- رسول خادم نامی است که این روزها به خاطر مواضع جسورانه اش تکرار می شود. او بعد از استعفا با متنی شاعرانه و پر از احساس، حالا با صراحت عنوان کرد که اگر قرار است ببازیم، همه با هم ببازیم و دوران مصدومیت دروغین و دستور «باید ببازی» خاتمه یافته است.

کیهان می تواند وقتی مواضع کسی مثل مهناز افشار را نمی پسندند بنویسد او بازیگر درجه سومی است اما نمی تواند بنویسد رسول خادم کشتی گیر درجه سوم یا مدیر ناتوانی است. خادم انبوهی افتخار و مدال المپیک و جهان دارد و از سوی فیلا به عنوان هفدمین کشتی گیر برتر قرن بیستم معرفی شده است.

او در فینال المپیک آتلانتا 1996 توانست خاداراتسف افسانه ای را شکست دهد. پرچم ایران را در آمریکا بالا ببرد و شگفت آنکه وقتی خبرنگار رادیو کنار سکو و در آن لحظات پرالتهاب از او پرسید چه احساسی دارد؟ گفت هیچ! ... این «هیچ» شما را یاد کدام شخصیت می اندازد؟

خادم با آن بُزکش های مشهور، دوبنده شل و ول، دست های بلند، موهای صاف و بغل خوابانده، جملات نوک زبانی و چهره آرامش یک چهره ملی محترم است. برخاسته از خانواده ای کُشتی دوست. تحصیلکرده و فرهیخته. حتی در سال هایی که با عباس جدیدی بر سر دوبنده تیم ملی می جنگید کسی از او برخورد پرخاشگرانه ای ندید اما آرشیو کیهان ورزشی پر است از قهر و آشتی ها و اعتراض های تندخویانه جدیدی!

البته او در کارنامه اش یک اتفاق افشا نشده دارد. از المپیک لندن خبر آوردند بعد از مشاجره لفظی میان محمد علی آبادی رئیس وقت کمیته ملی المپیک و رسول خادم، سرمربی تیم ملی گوشی تلفن همراهش را به دیوار کوبید! هیچوقت فاش نشد میان آنها چه گذشت که رسولِ معمولاً آرام، خونسرد و لبخند به لب این واکنش عجیب را نشان داد. اصلاً حقیقت داشت؟

 خادم که تب آلودترین روزهای این سرزمین عضو شواری شهر تهران بوده و حالا آب سیاست هم از گلویش پائین رفته است، می داند که اظهاراتش چه بار سیاسی به همراه دارد اما از دو سو تحت فشار است، هم کشتی گیرانی که جان می کنند و آماده مسابقه می شوند و بعد با یک قرعه از رویارویی با حریفان اسرائیلی باز می مانند را درک می کند و باید پاسخگوی اشک و اندوه و رنج آنها باشد و هم مردمی که می پرسند آیا واقعاً خود فلسطینی ها در جریان این اقدام فداکارانه ما هستند یا صرفاً مصرف داخلی دارد؟ بخصوص بعد از آنکه مطرح شد چند بازیکن فلسطینی در لیگ فوتبال اسرائیل توپ می زنند!

در مورد عدم مواجهه ورزشکاران ایرانی مقابل رقبای اسرائیلی می‌توان داستان‌ها نوشت. قطعاً از این اتفاق، اسرائیلی‌ها بیشتر از ما خوشحال می‌شوند. چه لذتی بالاتر از اینکه در المپیک آتن، ورزشکار آنها بدون رویارویی با آرش میراسماعیلی، جودوکار قهرمان جهان ما، دستش به عنوان برنده بالا رفت! چه شادمانی افزون‌تر از اینکه در هر رشته ورزشی وقتی قرعه به نام حریف ایرانی می‌خورد، آنها یک پیروزی بی‌دردسر را جشن می‌گیرند؛ خاصه در این سال‌ها که ما دلیل عدم رویارویی را هم بیان نمی‌کنیم که حداقل دیگر کشورها بدانند. مصدومیت ورزشکار، مشکلات خانوادگی، نرسیدن سر وزن و… را به مسؤولان برگزاری مسابقات به عنوان دلیل عدم مواجهه بیان می‌کنیم، مبادا که محروممان کنند! یعنی همان خواسته که «به رسمیت نشناختن اسرائیل» است را نه با صدای بلند، بلکه به شکلی بیان می‌کنیم که فقط خودمان می‌شنویم و مصرف داخلی دارد.

المپیک ۱۹۸۰ مسکو اولین المپیکی بود که جمهوری اسلامی ایران می‌توانست بعد از انقلاب در آن شرکت کند. اما ایران آن مسابقات را در راستای «محکوم کردن حمله شوروی به افغانستان» تحریم کرد تا بازیکنانی چون ناصر حجازی و علی پروین در تیم فوتبال، رضا سوخته‌سرایی و برادران محبی آماده‌ترین کشتی‌گیران آن دوره و تعداد زیادی از ورزشکاران در رشته های بوکس،وزنه برداری و …در حسرت شرکت در المپیک بمانند.

ایران چهار سال بعد اعلام کرد به دلیل «سیاست‌های تجاوزکارانه آمریکا» در المپیک ۱۹۸۴ لوس آنجلس شرکت نمی کند و نکرد. هر دو تصمیم و شرکت نکردن در حالی صورت گرفت که اگر امروز سر به عقب برگردانیم می بینیم حتی اگر از نظر سیاسی تصمیم های قابل احترامی در ظرف زمان بودند، از منظر «ورزش» سودی نکردیم، هر دو المپیک بدون حضور ما با شکوه هرچه تمام برگزار شد، مدال ها را توزیع کردند و تنها جمعی از بهترین ورزشکاران ما امکان تجربه بزرگترین رخداد ورزشی دوران قهرمانی شان را از دست دادند. بعید است اگر خبرنگاری امروز در خیابان های هرات  و مزار شریف از مردم افغانستان بپرسد که آیا می دانند ایران برای حمایت از آنها در المپیک مسکو شرکت کرد یا نه، چندان در جریان باشند!

بهر روی این مشکل را باید با عقلانیت و تدبیر حل کرد. هیچکس در جنایت های رژیم صهیونیستی تردیدی ندارد اما آیا بهترین شیوه مبارزه نکردن مقابل آنهاست؟ این جمله از بیانیه جدید خادم را بخوانید:« رجال محترم، نمیدانم متوجه‌اید چه می‌گویم یا نه؟ ما ۸ مسابقه جهانی از تیرماه تا انتهای مهرماه سال ٩٧ داریم که در تمامی آن مسابقات، تیم‌های کشتی رژیم صهیونیستی که بعضا از دیگر کشورها به استخدام درآمده‌اند، کامل تر از همیشه شرکت می‌کنند.»... 8 مسابقه جهانی و طبعاً حذف بسیاری از قهرمانان ما... تلخ است! 

یاید که ز داغم خبری داشته باشد           هر مرد که با خود جگری داشته باشد

حالم چو دلیری است که از بخت بد خویش    در لشکر دشمن پسری داشته باشد

بیشتر بخوانید:

در ستایش و نکوهش غارت‌گرانِ گلِ نرگس!

تماشاخانه

بیمارستان‌های ویران در بیروت با فرشتگانی که تا پای جان برای سلامت ایستاده‌اند (فیلم)

موسیقی کلاسیک هنوز زنده است / کشف اتفاقی آثار جدیدی از بهترین آهنگسازان جهان (فیلم)

فیلم های دیگر