دانش آموزان از خرید لوازم التحریر ایرانی فرار میکنند. موسی فرزانیان رئیس اتحادیه فروشندگان نوشت افزار گفت: برخی جنسهای ایرانی واقعا کیفیت خوبی دارند اما به خاطر سلیقه بازار بسیاری از کارخانههای ایرانی، روی محصولات خود برچسب خارجی میزنند تا بازار فروششان را از دست ندهند.
فرزانیان افزود: شما یک سر به مدارس بزنی می بینی همه یا خودکار استدلر دارند یا زبرا یا پنتر. مگر بیک خودکار بی کیفیتی است؟ اما جامعه ما دوست دارد از اجناس خارجی استفاده کند.
رییس اتحادیه نوشت افزار از کاهش 20 درصدی واردات خودکار خبر داده گفت: اوضاع استفاده از خودکار ایرانی بهتر شده است. این در حالی است که در گذشته بین 80 تا 90 درصد از خودکار مورد نیاز کشور وارد میشد.
فرازانیان بعد از فرهنگسازی ضعف در تبلیغات را موانع مهم فروش کالای داخلی دانسته و معتقد است که خود مغازهدارها یا لوازم تحریر ایرانی ندارند یا آن را در معرض دید خریدار قرار نمیدهند.
فرزانیان در انتها از دولت، درخواست حمایت بیشتری برای خودکفایی کامل میکند اما آیا واقعا راه خودکفایی، حمایتهای دولت است؟ اساسا چرا در کشور ما هر بنگاه اقتصادی، کارخانه یا مجموعهای که به مشکل مالی برمیخورد از دولت انتظار حمایت دارد؟ مگر بودجه عمومی دولت چقدر است و از کجا تامین میشود؟ بودجه دولت جیب مردم است و مردم کشور ما همچنان فکر میکنند که پول دولت برای دولت است و باید از آن استفاده کرد!
آیا بهتر نیست به جای طلب حمایت مالی سراغ فرهنگسازی مردم و فروشندهها رفته و البته قبل از آن فکری به حال کیفیت تولیدات داخلی خود کنیم؟