ادامه حیات برنامه‌هایی از این دست به شیوه‌ای مدبرانه و با ارائه تعریفی اصولی از ژورنالیسم رسانه‌ای می‌تواند در ارتقای فرهنگی و حرفه‌ای سینما و جهت‌دهی بینش و درک بصری مخاطب، نقش بسیار مؤثری داشته باشد.

جواد طوسی در روزنامه شرق نوشت: اين يك واقعيت انكارناپذير است كه سينما و رخدادها و مسائل مرتبط با آن در حوزه‌هاي رسانه‌اي، هواخواهان زيادي دارد. حالا اين سؤال مطرح مي‌شود كه رسانه ملي نسبت به اين طيف گسترده از مخاطبين، چه تعهدي دارد؟ آيا اولويت‌هاي اصلي در اين رسانه سرگرمي‌سازي و خنداندن خلق‌الله در اين روزگار ناخوش و... سخنراني‌هاي قالبي و كليشه‌اي است، يا فرهنگ‌سازي توأم با جاذبه‌هاي بصري و نمايشي و پرداختن به حوزه‌هاي تخصصي نيز مي‌بايد مطمح نظر قرار گيرد؟

درحال‌حاضر، سهم سينما از اين زاويه در شبكه‌هاي تلويزيوني شامل برنامه «سينما يك» در پنجشنبه‌شب‌ها، برنامه چهارشنبه‌شب‌هاي «چشم شب روشن» با اجراي اكبر نبوي از شبكه چهار و برنامه «شهر فرنگ» در پنجشنبه‌شب‌ها با اجراي حميدرضا مدقق از شبكه خبر است. برنامه «سينما يك» كه اساسا به نقد و بررسي آثار برتر و موردعلاقه‌ منتقدين و ديگر اهالي سينما (اعم از ايراني و خارجي) اختصاص دارد و همين‌جا لازم مي‌دانم به اجرای خوب همکارمان غلامعباس فاضلی و توجهش به جزئیات و گرامر سینما اشاره کنم. اما دو برنامه دیگر در قالبی گفت‌وگومحور به مباحث روز سینمای ایران می‌پردازد. منتها جای خالی برنامه‌های متنوعی را که در آنها به اخبار سینمای ایران و موضوعات کلیدی مرتبط با آن و مسائل صنفی و نقد و بررسی فیلم‌های قابل بحث به نمایش عمومی درآمده و جایگاه پیش‌کسوتان سینما و جنبه‌های حرفه‌ای و تجربی سینما پرداخته شود، کاملا می‌توان احساس کرد.

از توقف برنامه «هفت» با اجرای بهروز افخمی، چندماهی است که می‌گذرد و با وجود اخبار گوناگون در مورد سری جدید این برنامه و مجری و منتقد ثابتش، هنوز رسما خبری در این زمینه اعلام نشده و زمان پخش آن نامعلوم است. در این فاصله سینمای ایران کانون رخدادهای مختلفی بود و فیلم‌های قابل اعتنایی اکران شد که جا داشت با نگاهی عمیق و کارشناسانه مورد بررسی قرار می‌گرفتند اما این فرصت‌ها از دست رفت و همچنان تولید بعدی این برنامه در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.

برنامه تازه‌شکل‌گرفته «سینمادو» هم با فرارسیدن ماه مبارک رمضان متوقف شد و در مورد ادامه پخش آن حرف‌های ضدونقیضی مطرح می‌شود. این شیوه برخورد نشان می‌دهد که ماهیت وجودی این برنامه‌ها برای مدیران و برنامه‌ریزان سیما چندان اهمیت ندارد و به هر مناسبت یا موضع‌گیری بیرونی، ‌می‌توان از ادامه پخششان جلوگیری کرد. در صورتی که با درنظرگرفتن ابعاد رسانه‌ای سینما و حجم مخاطبانش، تداوم پخش این‌گونه برنامه‌ها (با همه جاذبه‌ها و دافعه‌هایشان)، از توقیف یکباره یا تعطیلی غیرهدفمند‌شان بهتر است. نباید این نکته را از نظر دور داشت که ادامه حیات برنامه‌هایی از این دست به شیوه‌ای مدبرانه و با ارائه تعریفی اصولی از ژورنالیسم رسانه‌ای می‌تواند در ارتقای فرهنگی و حرفه‌ای سینما و جهت‌دهی بینش و درک بصری مخاطب، نقش بسیار مؤثری داشته باشد.