عصرایران؛ احسان محمدی_ شاید اگر پنج سال پیش کسی می گفت یک شب مردم ایران برای گلزنی یک تیم روسی مقابل بایرن مونیخ ضربان قلب شان بالا و پائین می رود به او می خندیدیم. فکر می کردیم سرش به جایی خورده است. مثل این فیلم ها که طرف حافظه اش مختل می شود!

بایرن مونیخ همیشه یکی از محبوب ترین تیم های خارجی در ایران بوده است. هواداران سرسختی دارد و وقتی علی دایی، علی کریمی و وحید هاشیمان لباس این تیم را پوشیدند انگار یکی از باشگاه های فوتبال ایران شد. اما وقتی سردار آزمون دروازه شان را باز کرد ما مُشت هایمان را گره کردیم و برای گلزنی بیشتر تیم روسی خیال بافتیم.

شاید در تاریخ تیم ملی بازیکنی مثل سردار آزمون نداشته ایم که این همه چهره ای کودکانه داشته باشد و هر مادری با دیدنش خیال کند که پسر اوست. آغاز درخشش در جام ملت های استرالیا بود، چند گل خیره کننده، یک مصدومیت تلخ و اشک هایش که دل میلیون ها ایرانی را شکست. از همان روز شد پسر همه ایرانیان.

اسمش انگار روی شانه های ظریفش سنگینی می کند؛ سردار. آدم یاد جنگ های باستانی می افتد. یک فرمانده با استخوان های دُرشت، چهره ای عبوس و زخم خورده و فریادهای تهییج کننده. اما سردار فوتبال ایران ظریف و فانتزی است. چهره ای کودکانه دارد و برای ما که سالها عادت کرده بودیم به مرواریدهای زخمی که از زمین های خاکی به تیم ملی می رسیدند هنوز باورکردنی نیست که او محصول مدارس فوتبال است. همان جایی که بعضی ها می گفتند مثل گُلخانه است و بازیکنانش به درد ورزش پرفشاری مثل فوتبال نمی خورند!

سردار آزمون بیش از آنکه خودش را دست پرورده مدیران و مربیان باشگاه های فوتبال ایران بداند، مدیون پدرش است. یک ورزشکار حرفه ای در رشته والیبال که خودش را وقف پسر کرد. با او به روسیه رفت و حتی عادل فردوسی پور چند سال پیش در برنامه 90 با او مثل یک کودک دوست داشتنی حرف زد. مدل موهایش را با «علی بابا» در کارتون سندباد مقایسه کرد و سر به سرش گذاشت که پدر و مادرش با او به روسیه رفته اند که تنها نباشد و یک وقت جوانی نکند!

او شب گذشته در پیروزی احتمالاً تکرارنشدنی 2-3 روستوف مقابل بایرن مونیخ گل اول بازی را زد. گلی که به خاطر محو کردن بواتنگ به سبک لیونل مسی خیلی ها را یاد مقایسه این دو انداخت. مقایسه ای که تا همین شب گذشته بیشتر به یک تعریف و تعارف ایرانی شبیه بود اما انگار همه چیز دست به دست هم داد تا حالا همه او را «مسی ایران» بدانند، حتی آنها که در ایران به او بازی نمی دادند و همین کارشان البته باعث مهاجرت و رُشد او شد.

در میان تحسین های سزاوارانه بسیاری که به واسطه گل های او به آژاکس، اتلتیکو مادرید و بایرن مونیخ به سوی پسر دوست داشتنی فوتبال ایران روانه شده، دو سال است نتوانسته ام با خط زدن او در لحظات آخر از تیم اعزامی به جام جهانی 2014 برزیل کنار بیایم. در آن روزها سردار به همین اندازه بازیکن خوب و تشنه ای بود. کاش کی روش با او مهربان تر بود تا حالا آزمون در کارنامه اش یک تجربه جام جهانی هم داشته باشد.

ما با این سردار می توانیم در جام جهانی روسیه چشم ها را خیره کنیم.