عصر ایران - درباره نامه عذرخواهی و ابراز شرمندگی سعید مرتضوی در خصوص جنایت کهریزک، تحلیل های متعددی مطرح می شود: از تحسین عذرخواهی تا تأکید بر این که این نامه برای فرار از مجازات است و اساساً بعد از 7 سال، فایده ای بر آن مترتب نیست و ... .
این که کدام یک از این تحلیل ها مقرون به واقع است، موضوع بحث نیست؛ آنچه از این نامه به ذهن من متبادر می شود، یک واژه است: "عبرت".

روزگاری مرتضوی، یکی از قدرتمندترین مردان کشور بود. او بود که اراده می کرد چه کسی بازداشت شود، برای چه کسی کیفرخواست صادر گردد و کدام رسانه به محاق توقیف برود.
در آن سال ها که کسی حتی جرأت نقد کارهای مرتضوی را هم نداشت، به مخیله هیچ کس خطور نمی کرد که همین مرتضوی مقتدر، بارها به عنوان متهم، دادگاهی و سوژه عکاسان شود و روزی برسد که نامه شرمساری و پوزش خواهی او به تیتر یک رسانه ها برود.

داستان پرفراز نشیب مرتضوی، بار دیگر به ما می آموزد که امروز را فردایی هم هست. سواره امروز، ای بسا، پیاده فردا شود و سیر امروز، گرسنه ای محتاج یک قرص نان و رئیس امروز، مرئوس فردا.

حکایت پرعبرت مرتضوی به همه ما نهیب می زند که اگر امروز در مسندی هستیم ، از قدرت آن برای خدمت به خلق خدا، گشودن گره از کار فروبسته مردم و مهربانی با مردمی که "عیال الله" هستند، استفاده کنیم و الا اگر سرمست قدرتی شویم که از این کرسی و آن جایگاه وام گرفته ایم ، باید از هم اکنون خود را مهیای تاوان کنیم. هیچ فرقی هم ندارد که مستی مان از کدام شراب قدرت باشد، از صاحب قلمی که می تواند از طریق رسانه اش اثرگذار باشد و کارمندی که گوشه ای از یک پروسه اداری را در اختیار دارد تا مدیری که معشیت دیگران را مدیریت می کند و قاضیی که درباره سرنوشت انسان ها تصمیم می گیرد.

ماجرای سعید مرتضوی، برای من یادآور این حدیث از امیر مؤمنان علیه السلام است: ما اكثر العبر و اقل الاعتبار؛ چه بسيارند عبرت ها و چه اندك است عبرت گرفتن!

به راستی، ما در کدام گروه هستیم: آن بسیاری که عبرت نمی گیرند یا آن گروه اندکی که عبرت می گیرند قبل از آن که خود عبرت دیگران شوند؟!