آیا یورو 2016 مرگ فوتبال مالکانه بود؟

یورو 2016 بار دیگر یکی از مهم ترین سوال های تاتیکی فوتبال مدرن را نمایان کرد: آیا روز مرگ فوتبال مالکانه فرا رسیده؟

 

به گزارش "ورزش سه"، پانزدهمین دوره رقابت های جام ملت های اروپا نیز به پایان رسید تا پرتغال عنوان قهرمانی این رقابت ها را برای نخستین بار کسب کند. یورو 2016 حاوی اتفاقات بسیار جالبی بود. از پیروزی تیمی همچون ولز مقابل بلژیک به عنوان یکی از بی منطق ترین تیم های جام گرفته تا پیروزی فرانسه مقابل آلمان. با این حال از میان تمامی 51 بازی برگزار شده شاید بتوان دیدار مرحله نیمه نهایی میان فرانسه و آلمان را به عنوان ویترین رقابت های یورو 2016 انتخاب کرد.

قهرمانی پرتغال نیز خود به خوبی می تواند شکل و شمایلی کامل از نوع برگزاری رقابت های یورو 2016 را ترسیم کند. تیمی با 2 مهاحم در جلوی 8 بازیکن که تنها 1 گل در طول 420 دقیقه بازی در مرحله حذفی دریافت کردند و در عین ناباوری تنها 1 بازی را در کل تورنمنت توانستند در وقت عادی برنده شوند. این دقیقا تعریف فوتبال مدرن است و پرتغال توانست بهترین تعریف را از فوتبال مدرن امروز ارائه کند. در عین حال ایسلند و ولز نیز همواره یورو 2016 را با نیکی یاد خواهند کرد. آن ها بار دیگر ثابت کردند که فوتبال ملی می تواند بهترین فضا برای قدرت نمایی تیم های کم نام و نشان تر باشد.

 

 

سوال هایی همواره پس از پایان هر تورنمنت مهم ملی در فوتبال دنیا وجود دارد. با این حال ما در سال 1958 نیستیم که شاهد ظهور سیستم 4-2-4 باشیم که توانست آینده فوتبال دنیا را تغییر دهد. یا در سال 74 که هلند توانست با استفاده از توتال فوتبال آژاکس و فاینورد دنیا را به خود خیره کند. یا در سال 86 که دفاع 3 نفره توانست برگ جدید تاکتیکی را رقم بزند. سال 2016 سالی بود که تورنمنت ملی بیش تر از آنکه تاکتیکی باشد، منطقی بود و راه حل های منطقی ارائه می داد.

 

 

بارسلونا پپ گواردیولا موفق شد با سیاست داشتن بیش از 70 درصد مالکیت توپ، به موفقیت های خیره کننده ای در سطح اسپانیا و اروپا دست پیدا کند. با این حال در سال 2010 ژوزه مورینیو توانست راه حلی برای مقابله با بارسلونا ارائه دهد. راه حلی که بسیار ساده می گفت برای شکست دادن بارسلونا، توپ را بیش تر از همیشه در اختیار آن ها قرار دهید. بسیاری از رقابت های یورو 2016 نیز بازتابنده همین مسئله بود. جایی که تیم ها به دنبال ارائه فوتبالی واکنشی بودند. 49 درصد از رقابت های یورو 2016 در شرایطی برگزار شد که یک تیم بیش از 60 درصد مالکیت توپ را عهده دار بود. در واقع می توان گفت که نیمی از بازی های یورو 2016 تقابل یک فوتبال هجومی صرف در برابر یک فوتبال تدافعی صرف بوده است. در بازی آلمان مقابل فرانسه، شاگردان یواخیم لوو 66 درصد مالکیت توپ را عهده دار بودند اما این فرانسه بود که توانست با ایده هایی روشن تر در حملات، آلمان را از دور رقابت ها خارج کند.

 

 

این مسئله، به خودی خود به هیچ عنوان مسئله بغرنجی محسوب نمی شود. فوتبال ملی همواره عرصه بروز اتفاقات هیجان انگیز بوده، جایی که تیم های کوچک تر می توانند خود را بروز دهند. تیم های ضعیف تر از لحاظ مهره، باید دفاع کنند و هر منطقی نیز همین مسئله را تایید می کند. آن ها باید به دنبال راه حلی باشند که بهترین بازدهی را از خود نشان دهند. با این حال زمانی که در فوتبال حمله رنگ ضعیف تری به خود می گیرد، شرایط کسل کننده و کسالت آور می شود. یورو 2016 از این لحاظ، بار دیگر نقطه ناراحت کننده ای برای تورنمنت های ملی بود. اینکه این وضعیت در یورو 2012 نیز صدق می کرد، باز هم شرایط را تغییر نمی دهد چرا که هر 3  دوره جام ملت های اروپایی که پیش از سال 2012 برگزار شده بود، همگی کیفیت فوق العاده ای داشتند. باید گفت که رقابت های ملی بیش از پیش در حال نزول کیفیت خود است. یورو 2016 بار دیگر این مسئله را ثابت کرد.