وظیفه فرهنگی شهرداری، پمپاژ انرژی مثبت در میان شهروندان است نه این که فرد سر کوچه خود، طرحی از یک جنین امریکایی ببینند که نوشته کنارش حاکی از نامشروع بودنش هست ...

عصر ایران؛ جعفر محمدی - بیلبوردهایی که شهرداری تهران در سطح شهر نصب کرده است، یک سلسله بحث های دامنه دار را در فضای رسانه ای کشور به وجود آورده است. موضوع این بیلبوردها، گوشزد کردن جنایات آمریکا و نقاط ضعف جامعه ایالات متحده است، از جمله این که به شهروندان ایرانی یادآوری می کند که آمریکا تنها کشور دنیاست که از بمب اتمی استفاده کرده است یا از هر 5 کودکی که در این کشور به دنیا می آیند، 2 نفرشان نامشروع است و هر 9 ثانیه یک زن در آمریکا کتک می خورد و از این قبیل مسائل.

این تابلوهای تبلیغی، واکنش های متعدد و منتقدانه ای را در میان افکار عمومی به وجود آورد و رسانه ها نیز بدان پرداختند؛ موج بزرگی هم در فضای مجازی به راه افتاد. عده ای نیز از این ماجرا بهره برداری سیاسی کردند و آن را به تمایل شهردار تهران برای کاندیداتوری مجدد در انتخابات ریاست جمهوری نسبت دادند.

در واکنش، رسانه ها و چهره های نزدیک به شهرداری تهران با انتشار مقالات و مصاحبه هایی، از منتقدان را "شیفتگان آمریکا" خواندند و انتقاد کردند که چرا از افشای چهره پلید آمریکا ناراحت هستند و مگر شهرداری در این تابلوها، دروغی گفته است؟!

فارغ از حب و بغض های سیاسی که در میان حامیان و منتقدان این تابلوها می تواند وجود داشته باشد، در یک نگاه مردمی، علت واکنش های مخالفت آمیز با این تابلوها نه مسائل انتخاباتی است و نه نگرانی از افشای چهره آمریکا در ایران.
آنچه باعث شده است ناظران غیر سیاسی و بی طرف - که عموم مردم هستند - با دیدن این تابلوها و بیلبوردها، سری به تأسف تکان دهند، احساس نامطلوبی است که به آنها دست می دهد.

این حس در وهله نخست ناشی از این پرسش است: "خب! به ما چه؟!" این که در آمریکا از هر 110 نفر یکی شان زندانی است، به ما چه ربطی دارد؟ آیا کمکی از دستمان بر می آید؟!

نقد دیگر، ایجاد موج منفی در شهر است. این که شما از خانه تا محل کار مدام طرح ها و نوشته های منفی ببینید، باعث حال خوش نخواهد بود.
همان طور که نمایش آثار هنری، پیام های فرهنگ مهربانی، تبریکات عید فطر و ... حال عمومی و روانی شهروندان را بهبود می بخشد، نمایش زشتی ها و پیام های منفی -فارغ از هر گونه نگاه و قضاوت سیاسی- از منظر روانشناسی ناخوشایند است.

وظیفه فرهنگی شهرداری، پمپاژ انرژی مثبت در میان شهروندان است نه این که فرد سر کوچه خود، طرحی از یک جنین امریکایی ببینند که نوشته کنارش حاکی از نامشروع بودنش هست، بعد از دو کیلومتر رانندگی، پیامی درباره بمباران اتمی و کشتار جمعی بخواند و سر چهار راه بعدی، مطلع شود که در گوشه ای از جهان، هر 9 ثانیه یک زن مورد ضرب و شتم قرار می گیرد و درست قبل از رسیدن به محل کار ، تصویر دو تروریست موتور سوار در حال کشتن یک فرد را ببیند و روزش را چنین آغاز کند و به طرز مشابهی به اتمام برساند!

نکته دیگر این است که مخاطب غیر سیاسی، با تمام وجود احساس می کند که تنها ربط این تابلوها به مردم ایران، لاپوشانی مشکلات داخلی است.
چنان مشکلات داخلی آمریکا را به رخ مردم ایران می کشند که انگار ما در مدینه فاضله زندگی می کنیم که نه دزدی های مستمر در آن وجود دارد، نه جنایتی رخ می دهد و نه نیمی از زندانیان کشورمان، مستقیم یا غیرمستقیم، مرتبط با مواد مخدرند و نه آمار خودکشی در جامعه ما نگران کننده است. هیچ زنی هم البته مورد ضرب و شتم قرار نمی گیرد.

این که مدام مشکلات مردم کشورهای مختلف جهان را در چشم مردم فرو کنیم، حال مردم را بد می کند و خیلی هم خوب می فهمند که در ورای این پروپاگاندا، کوشیده می شود سوء مدیریت های داخلی کتمان شود و الّا چرا به جای این که بدبختی های دیگران را جار بزنند، از عملکرد درخشان خودشان نمی گویند؛ مثلاً چرا نمی توانند بگویند میزان طلاق در جامعه ایران کاهش یافته، تعداد معتادان کمتر شده، سن اعتیاد و فحشا بالا رفته، میزان شادی ایرانیان افزون تر شده، زمان تفریحات شان افزایش یافته و ... ؟!

یک جامعه رو به جلو، قاعدتاً باید پیشرفت هایش را جشن بگیرد نه این که بدبختی های دیگران را در بوق و کرنا کند.

نکته دیگری که شهروند عادی و غیرسیاسی را آزار می دهد، این است که با دیدن این تابلوها احساس می کند عوارضی که به شهرداری می پردازد و باید صرف رفاه او شود، در اموری هزینه می شود که اساساً نفعی به حال شهر و شهروندان ندارد.
وظیفه شهرداری، "شهر" داری است نه پرداختن به امور سیاسی و بین المللی و شمارش نوزادان نامشروع در امریکا!

این ها نکاتی است که مردم را ناخرسند کرده است و الّا برخلاف آنچه مدافعان شهرداری می گویند، منتقدان، "شیفتگان آمریکا" نیستند، بلکه مردمی هستند که ضمن آشنایی با آمریکا و عملکردهایش، تنها حرف شان این است که شهرداری به کار اصلی اش مشغول باشد و کار "آگاه سازی مردم درباره واقعیت های جهان" را به نهادهای دیگری که متولی اش هستند واگذار کند.