من دستور تعویض دادم اما متوجه ناراحتی خداداد نشدم. آنقدر درگیر شرایط خاص مسابقه بودم که نفهمیدم چه کارهایی انجام داده است. فقط دیدم که می خواهد به رختکن برود اما چیزی نگفتم چون بازی برایمان حساس بود. سکوت کردم و دیگر نفهمیدم چه کارهایی انجام می دهد.

سرمربی تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی 1998 روایت جالبی از واکنش تند خداداد عزیزی به تعویضش در دیدار با آمریکا دارد.

به گزارش "ورزش سه"، نسل 98 فوتبال ملی ایران همچنان به عقیده خیلی ها جزو بهترین فوتبالیست های تاریخ ایران هستند. با اینکه 18 سال از دیدار خاطره انگیز ایران و آمریکا در جام جهانی 1998 فرانسه می گذرد اما هنوز بحث بر سر این مسابقه داغ است. این روزها انتشار مستند دیدار ایران و آمریکا مزید بر علت شده تا یکبار دیگر خاطرات برد رویایی ملی پوشان کشورمان زنده شود و در کوچه و خیابان مردم از خلق حماسه در فرانسه صحبت کنند.

در این مستند قسمت هایی وجود داشته که شاید خیلی از ذهن مردم وجود ندارد؛ قسمت هایی هم حذف شده است. مانند واکنش خداداد عزیزی به تعویض و خروجش از زمین و حضور علیرضا منصوریان در زمین مسابقه.

این حکایت را از زبان راوی مستند ایران و آمریکا بخوانید: «مربی قصد دارد او را با منصوریان تعویض کند، از فاصله دور می توان نارضایتی عزیزی را فهمید؛ ابتدا می خواهد به لباس کنی برود، پشیمان می شوم و برمی گردد، در راه مطالبی را به طالبی می گوید و سپس پیراهن شماره 11 را و بعد کفش های طلایی را و بعد بطری آب را به زمین پرتاب می کند.»

حرکاتی که خداداد عزیزی در آن لحظات انجام می دهد، حیرت انگیز است. حماسه ساز ملبورن با حرکات دست خود چنان اعتراض می کند که گویی اتفاقی به بزرگی عوض شدن پیروزی با شکست مقابل آمریکا رخ داده است.

با این وجود روایت آن داستان جنجالی از زبان جلال طالبی، سرمربی وقت تیم ملی جالب تر خواهد بود. طالبی به خبرنگار "ورزش سه" می گوید: تیم من جلو بود و احساس کردم آمریکایی ها خط هافبک ما را از کار انداخته اند. تصمیمم این شد که تعویض کنم و با به زمین فرستادن علیرضا منصوریان خط هافبک را قدرتمند کنم.می خواستم از جلو حملات آمریکا را ببندم و دلیل تعویضم این بود.

او ادامه می دهد: من دستور تعویض دادم اما متوجه ناراحتی خداداد نشدم. آنقدر درگیر شرایط خاص مسابقه بودم که نفهمیدم چه کارهایی انجام داده است. فقط دیدم که می خواهد به رختکن برود اما چیزی نگفتم چون بازی برایمان حساس بود. سکوت کردم و دیگر نفهمیدم چه کارهایی انجام می دهد. فقط شنیدم که زیر لب غُر می‌زند ولی درست نمی فهمیدم چه می گوید.

سرمربی سابق تیم ملی فوتبال بقیه داستان را به بعد از مسابقه می برد: بعد از بازی که مسابقه را تماشا می کردم، متوجه حرکات خداداد شدم. اول ناراحت شدم اما به هر حال شرایط خداداد را هم درک کردم. او از تعویضش مثل هر بازیکنی ناراحت شده بود. درگیر افکار خودم بودم که در اتاقم به صدا درآمد. حمید استیلی دست خداداد را گرفته و به اتاقم آورد؛ عزیزی عذرخواهی کرد و بقیه اش را استیلی را ادامه می داد. حمید گفت عصبانی بوده و پشیمان است و از این حرف ها.

«آیا با خداداد برخوردی کردید؟»، طالبی پاسخ می دهد: من خودم فوتبال بازی کردم و می دانستم که خداداد چیزی در دلش نیست. وقتی عذرخواهی کرد، پذیرفتم و با توجه به اینکه یک دیدار سخت با آلمان داشتیم، نخواستم جو تیم متشنج شود.

او در پایان می افزاید: قطعا قصه های آن دوران جذاب است اما برایم جالب است که چرا بعد از 18 سال هنوز که هنوز است ما در باره آن خاطرات حرف می زنیم. همه چیز تمام شده و رفته اما ما در باد آن مسائل خوابیده ایم.