از علیرضا منصوریان تا داش علی منصوریان!

  عصرایران، احسان محمدی – پس از گمانه زنی های بسیار بالاخره شماره 10 محبوب آبی ها به نیمکت استقلال رسید. در حالیکه نام های دیگری مطرح بود قرعه فال به نام علیرضا منصوریان خورد تا او روی یکی از داغ ترین صندلی های ایران بنشیند. جایی که می تواند یک سکوی پرش یا یک چاه عمیق برای سقوط باشد.

 - زمستان 74؛ تولد یک ستاره!

هادی طباطبایی دروازه بان کوتاه قامت پاس، چند قدمی از دروازه اش دور می شود و توپ را به میانه زمین می فرستد، هیچوقت بازی با پایش خوب نبود شیر کپنهاگ!

تماشاگران از کرختی سرما دستهایشان را توی جیب شان کرده اند و جای جای لباس بازیکنان گِلی است، توپ هنوز در آسمان و زمین سرگردان است که علیرضا منصوریان هافبک جوان و 24 ساله استقلال چنان ضربه رو پا و محکمی به توپ می زند که از فاصله نزدیک به پنجاه متری زوزه کشان از فراز دستان طباطبایی بر تور بوسه می زند. مدتهاست آزادی گلی به این زیبایی ندیده است، تماشاگران می گویند اروپایی زد، مثل ماتیوس، مثل کومان!

حالا فوتبال ایران صاحب هافبک ترکه ای و قدرتمندی شده است که بازی خیره کننده ای دارد، یکی از نشریه های ورزشی تیتر می زند : رقصی چنین در میانه میدانم آرزوست ....  کیهان ورزشی او را ستاره سال فوتبال ایران می نامد، امیر عابدینی مدیر عامل پرسپولیس بارها او را وسوسه می کند  تا پیراهن قرمز را به تن کند اما او نمی پذیرد.

 - تابستان 77 ؛  دقیقه 75 است حاجی!

 کنار کریم باقری شوت زن و حمید استیلی همیشه درگیر، هافبک تکنیکی و خلاقی با شماره 7 بازی می کند که با پاس های کوتاه در عرض و طول زمین، خط هافبک ایران را در آسیا پر طراوت کرده است، اما او اگر ستاره بازی باشد، اگر گل بزند، اگر زیرکانه پاس بدهد هیچ فرقی نمی کند،  به هر حال در هر بازی دقیقه 75 که بشود حاجی مایلی کهن او را تعویض می کند و معمولاً اصغر مدیرروستا را با شماره 17 جانشینش می کند.

 علیرضا منصوریان خودش را به عنوان بازیکن خوش اخلاقی نیز معرفی می کند، به همراه مهرداد میناوند و هاشم حیدری در اردوی تیم ملی قرآن قرائت می کند و اگر مناسبتی هم باشد مداح می شود.

هر کجای زمین هر بازیکنی زمین می خورد منصوریان دوان دوان  خودش را به او می رساند و با لبخندی ژکوندوار او را از زمین بلند می کند. در پایان بازی با آمریکا در جام جهان 98 فرانسه وقتی دست هایش را به نشانه شکرگذاری بالا می برد می داند که دوربین های تلویزیونی او را سوژه خواهند کرد.گرچه هنوز هم نمی تواند پنهان کند که چقدر آرزو داشت مهدی مهدوی کیا در آن مصاف تک به تک با «کیسی کلر» آمریکایی توپ را به او پاس می داد.

 - زمستان 85 ؛ داش علی!

 بعد از تجربه ناخوشایند لژیونر شدن در اروپا او حالا چند سالی است با سیمای جدیدی کاپیتان آبی پوشان شده است، موهایش را از ته می زند و تماشاگران پرسپولیس هم با شیطنت او را به نام یکی از شخصیت های داستانی کودکانه فریاد می زنند. استقلالی ها پیراهن شماره 10 او را در ابعاد بسیار بزرگ با خود در ورزشگاه می کشانند.

حالا اگر پرسپولیسی ها به «علی انصاریان» و تعصب و بخیه هایش می نازند، استقلالی ها هم بازیکنی دارند که مدام از «عِرق به پیراهن» و «تعصب» و «خون آبی» حرف بزند. آنها با تمام وجود نامش را فریاد می زنند: « داش علی منصوریان»!

 استقلال پس از قهرمانی در لیگ 85-84 صمد مرفاوی را جایگزین امیر قلعه نوئی کرده است، آنها پر فراز و نشیب بازی می کنند اما هنوز پرتاب های بلند علی علیزاده گره ها را می گشاید.

از آن سو نارنجی جامگان سایپا اوج گرفته اند، در دیداری حساس و پر تنش آنها 3-1 از استقلال پیش افتاده اند، ورزشگاه آزادی در حال انفجار است. داش علی منصوریان در دقایق پایانی با فشار تماشاگران به کادر فنی روانه بازی می شود، در حالیکه هیچ نشانی از آن هافبک جنگده ندارد و به سنگینی می دود، دوان دوان خودش را به علی دایی که در یک سوم میانی مثل همیشه با چنگ و دندان بدنش را حائل توپ کرده، می رساند و چنان با تکل دوپا روی ساق های دایی فرود می آید که او مجبور شد برای نجات ساق هایش به هوا بپرد و خودش را به زمین بیندازد و بعد با چشم غره و تعجب بر سر همبازی و هم کسوت خود در تیم ملی فریاد می کند.

او انگار وظیفه داشت برای اثبات تعصبش پاهای دایی را قلم کند. بعضی ها شک می کنند که آیا «بود» و «نمود» منصوریان یکی است یا او به اخلاق مداری تظاهر می کند.

 - زمستان 86 ؛  پاها در گل مانده!

 * اپیزود اول

 استقلال مقابل زرد پوشان آبادانی به شدت تحت فشار قرار گرفته است، فیروز کریمی چنان حرکات غیر متعارفی از خود نشان می داد که همه را نگران سلامتی خودش می کند، منصوریان پشت هیجده قدم استقلال سعی می کند توپ را تحت تملک بگیرد، "حلافی" مهاجم جوان صنعت، توپ را از او می قاپد و دروازه استقلال را باز می کند، منصوریان روی زمین نشسته است و عادل فردوسی پور با آن شیطنت و حضور ذهنش وقتی صحنه آهسته را یکبار دیگر مرور می کند نمی تواند ناراحتی اش را از منصوریان پنهان کند و می گوید: « منصوریان که تقریباً دو برابر ... نه!

دقیقاً دو برابر حلافی سن داره نمی تونه توپ رو کنترل کنه و بازی ضعیفش رو با این اشتباه فاحش تکمیل میکنه» !

 دوازده سال به همین زودی می گذرد، هافبکی که روزگاری پا به توپ و سینه برجسته و تکنیکش به کلارنس سیدرف  شبیه بود حالا پشت هیجده قدم زانو می زند و به رقص برزیلی های آبادان در ورزشگاه آزادی نگاه می کند ....

 * اپیزود دوم

 استقلال در کمرکش لیگ لنگر انداخته است، دیگر حتی شوخی های فیروز کریمی هم کام استقلالی ها را شیرین نمی کند، آنها به کرمان می روند جایی که امیرقلعه نوییِ همیشه گله مند انتظارشان را می کشد، او از اینکه می بیند فدراسیون این همه ناز و کرشمه خاویر کلمنته را به جان می خرد بار دیگر زخم کهنه اش سر باز می کند. علیرضا منصوریان به طرفش می رود و دستش را می گیرد و به نشانه ارجحیت رفاقت بر رقابت او را به طرف تماشاگران می برد، عشق و نفرت آبی در ورزشگاه سرد مس موج می زند.

مهدی امیرآبادی ، میثم منیعی و محمد نوازی آشکارا از قلعه نوئی کینه به دل دارند. اما  بازی به شکل دراماتیکی به پایان می رسد. استقلالی های مغضوب انتقام سختی می گیرند، رحمتی که دوست دارد همه بدانند شیفته جی جی بوفون است حرص تماشاگران استقلال را در می آورد، ابراهیمی مدافع پیش تاخته  بعد از گلی که می زند چنان خوشحالی می کند که همه را یاد مهدی هاشمی نسب در بازی جنجالی 2-2 می اندازد، آنجا که با لباس استقلال دروازه عابدزاده را گشود و در کنار زمین از خوشحالی تا مرز بیهوشی رفت، شاهین خیری پس از بازی بی پروا با خبرنگاران از اینکه با شکست تیم سابقش حقانیت اش را ثابت کرده حرف می زند . اما  امیر قلعه نوئی ... او تمام سعی اش را کرد تا خوشحالی اش را پنهان کند اما آن مشت های گره کرده اش پس از سوت پایان خبر از سرّ درونش می داد.

 اکبر میثاقیان حوصله پاسخ دادن به سوال های جهانگیر کوثری را ندارد، حتی چند بار هم گله می کند که خوابش می آید و دوست دارد برنامه تمام شود و به خانه اش برود.کوثری خودش سوال می پرسد و مثل همیشه خودش جواب می دهد .سه مجری برنامه ورزش از شبکه دو تمام تلاششان را به خرج می دهند اما بیننده با بی حوصلگی برنامه را دنبال می کند، تا اینکه علیرضا منصوریان لب به سخن می گشاید.

وقتی صحبت از امیرقلعه نوئی به میان می آید، منصوریان حرف دلش را می زند: « اگر به جای فیروز خان، ایشان (قلعه نوئی) به استقلال بر می گشت من از استقلال می رفتم». گرچه می کوشد با گفتن جملات کلیشه ای و تعارفات ایرانی چون « من از ایشان کم تجربه ترم» و « ایشان از نظر علمی از من بالاترند» و ... موضوع را ختم کند اما باز هم از «تعصب» می گوید و اینکه او مثل بعضی ها نیست که « منافع شخصی  را بر منافع استقلال» ترجیح دهد.

اگر امیر قلعه نوئی تا آن ساعت شب بیدار بود بی گمان هوس می کرد جواب تند و تلخی به او بدهد. این بازی سر دراز دارد، قلعه نوئی ممکن است خیلی از خلق و خوهای بچه های جنوب شهر را فراموش کرده باشد اما هنوز هم مثل آنها حرفش را نگه می دارد برای زمانی که می باید ....

استقلالی ها سر از پا نمی شناسند، در یک بازی درگیرانه موفق می شوند بازی را از تیم سخت کوش پگاه گیلان ببرند، حالا آنها قهرمان جام حذفی ایران هستند و به آسیا می روند. 

بازیکنان در یک جشن کشدار و به هم ریخته روی سکو می روند. علیرضا منصوریان با بازویند کاپیتانی دست امیر قلعه نوئی را می گیرد و او را روی سکو می برد. تماشاگران به افتخارش سنگ تمام می گذارند، کمی دورتر محمود فکری به این فکر می کند که آیا او هم سزاوار این نبود که در چنین بازی بزرگی سزاوارانه خداحافظی کند؟

منصوریان در کنار دو پسرش و امیر قلعه نوئی ایستاده است؛ در ته چهره اش حس عجیبی است، او که معمولاً به راحتی اشک می ریخت این بار با آرامش و کمی هیجان روی سکو کنار مردی نشست که چند ماه پیش حاضر نبود نانش را با او قسمت کند و او را متهم می کرد که منافع شخصی اش را بیشتر از استقلال دوست دارد و اگر به استقلال برگردد او این تیم را ترک می کند.

 شاید خداحافظی علی منصور وداعی محترمانه بود، او محترمانه خود را بازنشسته کرد پیش از آنکه مجبور شود به اجبار از استقلال برود! منصوریان میکروفون را می گیرد و به هواداران دو آتشه اش می گوید که هیچوقت او را نشسته بر صندلی تیمی رودر روی استقلال نخواهند دید!

جشن تمام شد، ورزشگاه پر از شعارهای فریاد شده و کاغذهای رنگی رها شده و بطری و زباله بود، همه به خانه هایشان رفتند و استقلال باید فکری برای پیراهن شماره 10 خود می کرد، خیلی ها که شاید استقلالی هم نبودند زیر لب گفتند : خداحافظ علیرضا منصوریان،خداحافظ .... متشکریم برای همه لحظه های خوبی که در فوتبال ایران آفریدی ...

علیرضا منصوریان سرمربی پاس همدان می شود اما در سرمای این شهر یخ می زند، پاسی ها که زمانی در تهران آقایی می کردند حال و روز خوشی ندارند، حتی سوشا مکانی دروازه بان جوان این تیم هم به خود جسارت درگیر شدن با منصوریان را می دهد. منصوریان محترمانه اخراج / برکنار/ استعفانده! می شود، عجیب است اما باز هم شماره 17 سابق تیم ملی جای او را می گیرد، اصغر مدیر سرمربی پاس همدان می شود.

کسی انتظارش را نداشت، حتی خود علیرضا منصوریان! اما افشین قطبی او را به نیمکت تیم ملی فراخواند تا مربیگری کند، شاید نیمکت ایران نیاز به مردی دارد که بتواند استقلالی ها را با تیم ملی کم رمقشان همدل کند. علی منصور با تیم ملی فوتبال ایران به جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۱ رفت و بعد از جدایی قطبی در تنها بازی که هدایت تیم ملی را بر عهده داشت با گل زیبای خلعتبری روسیه را شکست داد.

او به عنوان سرمربی تیم ملی امید انتخاب می شود تا شاید طلسم را بشکند و ما را به المپیک لندن ببرد. تیم با یک گاف تاریخی از مسابقات حذف شد. بازی دادن به کمال کامیابی نیا که سه اخطاره بود! عليرضا منصوریان از این خطا تبرئه شد و  همه کاسه کوزه ها بر سر اصغر حاجيلو و داود پرهيزگار شکست. امید باز هم ناامید شد حتی با وجود منصوریان زیرک و این بار یه شکلی دردناک تر از قبل! یک خودزنی آشکار.

پنج سال بعد او تمام قد تحسین می شود. منصوریان که با نفت تهران حتی در بازی های آسیایی خوش درخشید و در لیگ قبل تا یکقدمی کسب عنوان قهرمانی لیگ برتر رفت حالا یک مربی جوان و آینده دار معرفی می شود. رفتارش نشان می دهد که آرزوهای بزرگتری در سر دارد. مثل نهنگی که دارد در تُنگ شنا کردن یاد می گیرد. او برای فتح قلب آبی ها تلاش می کند روبروی استقلال روی نیمکت ننشیند اما تیم خوبش را برای شکست دادن استقلال دقیق ارنج می کند! 

5 اردیبهشت 95 دست به کاری زد که با همه درخشش هایش در طول چند فصل با نفت برابری می کرد. وقتی با پیروزی 2 – 0 توانست نوار پیروزی های پرسپولیس را قطع کند. تیمی که بی رحمانه به طرف قهرمانی یورش برده بود توسط علیرضا منصوریان و شاگردانش در یکقدمی جام متوقف شد. یک پیروزی شیرین برای استقلالی هایی که هنوز از داربی 2-4 زخمی بودند. خیلی ها همان شب و در حالیکه استقلال با مظلومی شانس قهرمانی در دو جام را داشت گفتند که منصوریان سال آینده سرمربی استقلال است.

21 سال بعد از آن شوت تاریخی به قلب دروازه پاس تهران او دوباره این استعداد را دارد که به عنوان محبوب ترین ستاره استقلال حتی فراتر از بازیکنان این تیم به تالار افتخارات باشگاه راه پیدا کند. کاری که زین الدین زیدان با رئال مادرید کرد.

منصوریان که گفته بود «روزی به استقلال می آیم که دلواپس ناپختگی ام نباشم» حالا به استقلال برگشته است. به جایی که می داند برایش فرش قرمز پهن نکرده اند و حتی نزدیک ترین همبازی هایش هم ساعت شنی برای رفتنش را از همین حالا وارونه کرده اند. این فوتبال به هیچکس وفا نکرده است، نه به سلطان، نه ژنرال، نه خان و نه داش هایش!