دانشگاه علامه طباطبایی برای خروج آموزش‌های هتلداری از دورِ تسلسل در اقدامی هرچند دیر، نخستین مدرسه رسمی هتلداری کشور را در فریدون‌کنار مازندران راه‌اندازی می‌کند تا از این پس دانشجویان رشته هتلداری این دانشگاه در این فضای آموزشی زیر نظر مدرسان ایرانی به صورت عملی و گارگاهی آموزش ببینند.

در یک دهه گذشته موسسه‌های گردشگری و هتلداری وابسته به دولت و بخش‌خصوصی تلاش‌های زیادی برای راه‌اندازی مدرسه هتلداری کرده بودند که حتی برخی تا مرحله‌ی مذاکره با مدارس هتلداری در کشورهای دیگر پیش رفتند که تا کنون هیچ یک به نتیجه نرسیده است.

مرکز مطالعات گردشگری دانشگاه علامه طباطبایی به بهانه‌ی اعلام این خبر در نشست تخصصی با مشارکت گروه مدیریت جهانگردی این دانشگاه و جمعی از فعالان صنعت هتلداری به آسیب‌شناسی آموزش‌های هتلداری در کشور پرداختند. از مهمترینِ این آسیب‌ها، پایین بودن سطح آموزش شاغلان بیشتر هتل‌های کشور اعلام شد که از مهمترین دلایلِ پایین بودن کیفیت و ارایه خدمت در صنعت میهمان‌نوازی به شمار می‌آید. این چالش توسعه آموزش‌های هتلداری در سطوح و تخصص‌های مختلف را ضروری می‌کند.

از دیگر چالش‌های مورد بحث در این نشست، تفکیک نشدن مالکیت از مدیریت در صنعت هتلداری کشور است که این موضوع به عنوان یکی از موانع اصلی بر مسیر استخدام نیروی انسانی متخصص و ماهر اعلام شد.

از سوی دیگر اساتید و کارشناسان حاضر معتقد بودند، بی‌توجهی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری در درجه‌بندی تاسیسات اقامتگاهی که نیروی انسانی تحصیل کرده و دانش‌آموخته‌ی هتلداری را استخدام می‌کنند، از دیگر موانع ایجاد انگیزه در آموزش‌های هتلداری و بکارگیری نیروی انسانی ماهر است.

در این نشست که مهدی کروبی، مدیرگروه آموزشی جهانگردی دانشگاه علامه‌طباطبایی و محمود ضیایی، عضو هیات علمی این گروه، اسماعیل قادری، رییس مرکز مطالعات گردشگری و دیگر عضو هیات علمی گروه جهانگردی علامه طباطبایی، جلال نصیریان، مدیرعامل یکی از قدیمی‌ترین موسسه‌های آموزش گردشگری و هتلداری در ایران، جمشید حمزه زاده، رییس اتحادیه هتلداران ایران حضور داشتند، تاکید شد: با توجه به این‌که ماهیت بیشتر دروس آموزش‌های هتلداری عملی و کارگاهی است و بیشتر موسسات آموزشی هتلداری کشور فاقد امکانات لازم برای این نوع آموزش‌ها هستند، در نتیجه آموزش‌ها بیشتر به صورت نظری و یا حداکثر در فضای آزمایشگاهی و کارگاهی با حداقل امکانات برگزار می‌شود و دانشجو فرصت آشنایی با فضای واقعی محیط کار هتل را پیدا نمی‌کند.

نظر اساتید دانشگاهی و فعالان هتلداری بر این بود که به دلیل عدم تعامل صنعت هتل با دانشگاه، در این حوزه امکان استفاده از فضاهای هتلی بخش خصوصی و یا دولتی به عنوان مکانی برای کارورزی و کارآموزی وجود ندارد و این خود باعث افت سطح آموزش و کسب نکردن مهارت‌های لازم از سوی دانش آموختگان می‌شود و به تبع آن، امکان اشتغال به دلیل فقدان مهارت گرفته می‌شود و به عبارتی دور تسلسلی ایجاد شده که بیشترین آسیب را به دانش‌آموخته و به صنعت هتلداری وارد می‌کند. این چرخه ضربه جبران‌ناپذیری به صنعت گردشگری کشورکه قرار است در دوره پسابرجام به عنوان یکی از منابع درآمد ارزی و صادرات غیر نفتی کشور باشد، وارد می‌کند.