امروزه به دلیل تغییر سبک زندگی ، آلودگی های محیطی و یا تعذیه ناسالم، سرطان تبدیل به یکی از شایع ترین بیماری های صعب العلاج در جوامع مختلف شده است، درمان های متفاوتی برای سرطان ابداع شده که یکی از متداول ترین آن ها شیمی درمانی است.

پژوهشگران دانشگاه دولتی دامغان و دانشگاه آزاد اسلامی این شهر، گونه ای نانوداروی زیست سازگار برای درمان سرطان سینه طراحی کرده اند که می تواند با اعمال یک میدان مغناطیسی خارجی فقط به بافت هدف منتقل شده و آسیب بسیارکمتری به بافت های سالم وارد کند.

عملکرد موفق نانوداروی ایرانی در درمان سرطان سینه

دکترحمید هاشمی مقدم از پژوهشگران این طرح گفت:نانو داروی سنتزشده بر روی نمونه های حیوانی مورد آزمایش قرارگرفته وعملکرد بسیار خوبی داشته است.

وی بیان کرد:امروزه به دلیل تغییر سبک زندگی ، آلودگی های محیطی و یا تعذیه ناسالم، سرطان تبدیل به یکی از شایع ترین بیماری های صعب العلاج در جوامع مختلف شده است، درمان های متفاوتی برای سرطان ابداع شده که یکی از متداول ترین آن ها شیمی درمانی است.

هاشمی مقدم بیان کرد: متأسفانه داروهای به کار رفته در شیمی درمانی عوارض جانبی شدید مانند ریزش مو، مشکلات پوستی و ... دارد که باعث آسیب های جدی روحی و جسمی به بیمار می گردد، این طرح بهترین روش برای حذف اثرات جانبی دارو، انتقال دارو به بافت هدف و جلوگیری از رسیدن آن به سایر بافت ها است، البته دارورسانی هدفمند نیز در مواردی باعث افزایش سرسام آور قیمت دارو و هزینه درمانی، افزایش سمیت و یا در مواردی کاهش عملکرد دارو می شود که کاربرد تجاری گسترده آن ها را با مشکل مواجه می کند.

وی یادآورشد: به همین دلیل در این تحقیق تلاش شده تا یک نانوحامل کاربردی ارزان و زیست سازگار برای داروی ضد سرطان سینه ساخته و مورد ارزیابی قرار گیرد.

به گفته این محقق، نتایج حاصله بیانگر کارایی بسیار بالای نانوداروی سنتز شده در درمان موش های سرطانی شده است. همچنین اندازه گیری دارو در بافت های مختلف، رسوب بسیار کم آن را در سایر بافت ها و تراکم آن را در تومور نشان می دهد.

وی بیان کرد: این مطلب باعث کاهش اثرات جانبی دارو بر بافت های سالم بدن است، از طرفی طبق بررسی ها، این دارو دارای سمیت حداقل است.

این پژوهشگر گفت: این نانودارو از جنس یک ماتریکس پلیمری است که بر روی هسته ای از نانوذرات مغناطیسی آهن تشکیل شده است، ساختار دارو به کمک طیف سنجی FTIR تأیید شده و ابعاد و خصوصیات سطحی آن به روش SEM ارزیابی شده است،در این پژوهش ها اثرات نانوداروی سنتز شده در تأخیر رشد تومور، زمان دو برابر شدن اندازه تومور، نسبت مهار وهمچنین آسیب شناسی بافت( هیستوپاتولوژی) مورد بررسی قرار گرفته است.

وی گفت: توزیع دارو در بافت های مختلف موش های مبتلا به سرطان مورد آزمایش، به روش HPLC و جذب اتمی اندازه گیری شده است.

دکتر هاشمی مقدم گفت: برای ساخت این نانودارو از پلیمر (پلی دوپامین) که بر روی نانوذرات مغناطیسی آهن قرار گرفته استفاده شده است، این پلیمر زیست سازگار و کم هزینه است و سمیت کمی دارد، البته باید توجه داشت که تنها زمانی می توان از ذرات مغناطیسی آهن استفاده نمود که ابعاد آن ها در مقیاس نانو باشد؛ چرا که در ابعاد بزرگتر بعد از پوشش دهی این ذرات، قدرت نفوذپذیری در بافت های زیستی وجود نخواهد داشت.

وی گفت: از آنجا که هدف اصلی این دارو برای درمان سرطان سینه است، به نظر می رسد بتوان با کمک لباس های دارای مگنت، نانوداروی مغناطیسی را به میزان بیشتری در بافت هدف جمع کرد.نتایج این تحقیق در مجله International journal of pharmaceutics منتشر شده است.

منبع: ستاد ویژه توسعه فناوری نانو