ایران در زمان روحانی با دست‌هایی روبرو بود که به سمتش دراز شده است و دیگر احتیاج نبود که جمهوری اسلامی دستش را برای دوستی به سمت کسی دراز کند. همین سیاست درهای باز باعث شد تا روسیه نیز در رابطه با ایران دچار تغییر اساسی شود.

عصر ایران؛ مصطفی داننده - پوتین به تهران آمد، با رهبرانقلاب و رئیس جمهور دیدار و در اجلاس سران کشورهای صادر کننده گاز شرکت کرد و به روسیه برگشت. این سفر به دلیل شرایط منطقه به ویژه بعد از بحران داعش برای ایران و کشورهای جهان بسیار حائز اهمیت بود. نکته ویژه‌ای که در این سفر باید به آن اشاره کرد این معناست که ایران امروز، برای پوتین و روسیه با ایران زمان محمود احمدی نژاد بسیار متفاوت است.

در زمان ریاست جمهوری احمدی نژاد، ایران به دلیل اتخاذ سیاست‌های احساسی و تنش زا از سوی دولت وقت، تبدیل به کشوری با دوست‌های محدود بود. بسیاری از کشورهای اروپایی و آسیایی به دلیل همین سیاست‌ها، رابطه خود را با ایران به کمترین میزان خود رسانده بودند و جمهوری اسلامی مجبور بود برای جبران این عقب ماندگی دست دوستی خود را به سمت کشورهایی محدود دراز کند. روسیه، چین و برخی کشورهای آمریکای لاتین از جمله دوستان محدود ایران در زمان محمود احمدی نژاد بودند.

احمدی نژاد برای جبران عدم رابطه با غرب، دست دوستی به سمت روسیه دراز کرد تا از حمایت این قدرت منطقه‌ای و جهانی در قبال فشارهای جهانی استفاده کند. مردان دیپلماسی دولت‌های نهم و دهم سعی می‌کردند با جلب نظر این کشور از رای مثبت این قدرت جهانی در پرونده هسته‌ای و مناقشات بین المللی به نفع خود استفاده کنند. به بیان ساده می‌توان گفت که در آن زمان ایران مجبور به دوستی با روسیه بود و اگر روسیه را نیز از دست می‌داد تبدیل به یکی از تنهاترین کشورهای جهان در عرصه بین المللی می‌شد.

با تغییر دولت در ایران و باز شدن درهای سیاست خارجی جمهوری اسلامی کمی فضا تغییر کرد. روحانی با شعار بهبود روابط ایران با کشورهای جهان توانست تغییرات گسترده‌ای در سیاست خارجی ایران به وجود بیاورد. مهم ترین دستاورد این تغییر، توافق بزرگ هسته‌ای با 5+1 و به ویژه با آمریکا بود. ایران و آمریکا در مورد یک موضوع، پشت یک میز نشستند و گفت‌وگو کردند حتی دو رئیس جمهور در اولین سال حضور روحانی در سازمان ملل، تلفنی با هم در مورد مسائل جهان و پرونده هسته‌ای گفت‌وگو کردند.

تغییر رویکرد ایران باعث شد تا کشورهای اروپایی به سمت ایران تمایل پیدا کنند و دست دوستی خود را به سمت ایران دراز کنند و به صنایع خود اشاره کنند تا بازار ایران را از دست ندهند.

ایران در زمان روحانی با دست‌هایی روبرو بود که به سمتش دراز شده و دیگر احتیاج نبود تهران یکطرفه دستش را برای دوستی به سمت کسی دراز کند. همین سیاست درهای باز باعث شد روسیه نیز در رابطه با ایران دچار تغییر اساسی شود. سران کرملین فهمیدند دیگر نمی‌توانند براساس احتیاج ایران با جمهوری اسلامی رفتار کنند. آنها پی به این معنا بردند که اگر کمی در رابطه با ایران دچار اشتباه شوند و خود را کنار بکشند یک بازار بزرگ را از دست خواهند داد. آنها حالا برای رقابت با دیگر کشورهای قدرتمند جهان دست دوستی خود را به سمت ایران دراز کرده اند.

جمهوری اسلامی یک بازیگر موثر منطقه‌ای و جهانی است و تمام تصمیمات مهم خاورمیانه بدون ایران معنا و مفهومی ندارند. همین موضوع باعث شده دیگر کشورهای جهان از جمله روسیه نگاه استراتژیک به ایران داشته باشند. آنها امروز فهمیده‌اند که به ایران محتاج هستند. سخن پوتین در مورد نقش ایران در مقابله با داعش حکایت از این معنا دارد. رئیس جمهور روسیه می‌گوید: « عمليات روسيه در سوريه بدون حمايت ايران غيرممکن بود»

روسیه برای احیای امپراطوری خود در مقابل آمریکا احتیاج به همکار قدرتمندی همچون ایران دارد.