عصرایران؛ احسان محمدی - وقتی در بازی دوستانه تیم ملی پیش‌کسوتان و تیم ستارگان جهان خداداد افشاریان ابتدا «ویتور بایا» دروازه‌بان تیم ستارگان جهان را اخراج کرد، بعد به او کارت زرد نشان داد، برخی نوشتند که افشاریان با همان موهای مدل چتری و خنده‌های درشت می خواسته خودش را به ستاره بازی تبدیل کند.

حالا در عصر فقر ستاره، به نظر هر هفته لیگ برتر یک ستاره جدید رو می کند. کسانی که یک تنه و به سبک لیونل مسی و کریستین رونالدو نتیجه بازی ها را رقم می زند و جای تیم ها را در جدول بالا و پائین می کنند.

در حالی که مدت ها بود نام محسن قهرمانی و محسن ترکی و علیرضا فغانی به تنهایی بار اشتباهات تاثیر‌گذار و البته ناسزاهای درشت و شیرسماوردار تماشاگران را به دوش می‌کشیدند، شب گذشته حسین زرگر هم به جمع آنها پیوست. به جمع سوپراستارهای تاثیرگذار لیگ برتر!

قضاوت متزلزل زرگر بازی تماشایی استقلال – راه آهن را تحت‌تاثیر قرار داد. راه آهنی ها گله‌مندند که داور با دو سوت کُشنده و دو پنالتی نادرست آنها را از یک سه امتیاز شیرین محروم کرد و استقلالی‌ها هم از داوری شکایت دارند که گل سالمی که می‌توانست آنها را برنده بازی معرفی کند را با یک آفساید نادرست مردود شمرد.

بازیکنان و هواداران پرسپولیس عملاً در چند هفته اخیر به این نتیجه رسیده‌اند که سوت داورها را یک «نهاد نامرئی» برای نتیجه نگرفتن پرسپولیس کوک می‌کند. آنها مهم‌ترین عامل نتایج نه چندان درخشان تیم‌شان را داورها معرفی می‌کنند. کار به جایی رسیده است که حرف از «داور خارجی» برای سوت زدن دیدارهای لیگ برتر زده شود!

آوردن داور خوب خارجی از کشورهای صاحب فوتبال برای سوت زدن دیدارهای لیگ به ایران با پول خوب کار دشواری نیست، مشکل بیدار کردن آنها در هنگام بازی از خواب است! وقتی که مثل دیدار تراکتورسازی – پرسپولیس بازی کم‌رمق، فاقد جذابیت و خمیازه آور می‌شود و آنها حتماً گوشه ای از چمن ایستاده می‌خوابند!

شاید رویاپردازانه به نظر برسد اما دیر یا زود همه اهالی فوتبال به این نتیجه می‌رسند که از ابزارهای مناسب تصویربرداری برای کمک به داوری در فوتبال بهره گرفته شود. چیزی فراتر از عبور توپ از خط دروازه.

وقتی ورزش هایی مثل والیبال برای رعایت عدالت به ویدیو چک پناه می‌برند یا رد و بدل شدن امتیازات در ورزشی مثل کشتی با بررسی تصاویر تلویزیونی ممکن می‌شود این همه سماجت و اصرار برای استفاده از داوران پرخطا در فوتبال چه فایده ای دارد؟

فوتبال پرطرفدارترین ورزش دنیاست، هزینه‌های سرمایه گذاری در آن خیره کننده است و یک سوت اشتباه سرمایه‌های مادی و معنوی و گاهی اعتماد اجتماعی را بر باد می‌دهد، زمینه شورش خیابانی را هموار می‌سازد، مثل دیدار تراکتور – نفت در لیگ سال گذشته موجب ایجاد موجی از خشم،نارضایتی، بغض و اشک می‌شود. فوتبال فراتر از یک ورزش است و انتظار دارند یک بازی ورزشی «پاک» برگزار شود.

وقتی «‌فوتبال جزئی از اشتباهات داوری شده!». چه اصرار و سماجتی وجود دارد همچنان بگوئیم « اشتباهات داوری جزئی از فوتبال است»؟! در چند سال اخیر همین اشتباهات ناچیز! سرنوشت تیم ها، بازیکنان، مربیان و حتی هواداران را رقم زده است. یک سوت غلط میلیاردها تومان را دود کرده و به هوا فرستاده و سرمایه گذاری را به خاک سیاه نشانده است. بازیکنی را از صعود به تیم ملی به خداحافظی و انزوا و بیغوله نشینی کشانده یا قلب لرزان هوادار پرشوری را از تپیدن بازداشته و او را راهی سینه قبرستان کرده است و ... چه تقدسی در داوری فوتبال وجود دارد که در داوری والیبال و کُشتی نیست؟

این تعارف ها که داوری با کمک ابزارهای الکترونیک از «جذابیت» فوتبال می‌کاهد از کجا می‌آید؟ از «جذابیت» کاسته نشود مهم است اما «عدالت» از بین برود مهم نیست؟

این که سهم یک تیم خواه استقلال و پرسپولیس پرهوادار یا راه آهن پرشور و بی ادعا با یک سوت داور دزدیده شود مهم نیست؟ به نظر شما شعارهای «شیر سماوردار» به اصلاح داوری و نزدیک شدن به عدالت کمک می کند یا استفاده از ویدیو چک؟