در تب و تاب مذاکرات خبرهای عجیبی از برخی خبرنگاران ایرانی منتشر می شود. برخی می گویند روحانی در روزهای اتی به هتل کوبورگ خواهد رفت وشماری دیگر خبر از تغییر محل مذاکرات داده اند.
به گزارش ایرنا، در شرایط پر تب و تاب مذاکرات، یکی از تغییر محل مذاکرات هسته ای می نویسد و هنگامی که خبرش به سرعت در فضای مجازی منتشر می شود، با خوشحالی به دیگران می گوید این خبر ، کار او بوده است.
دیگری می نویسد حسن روحانی رییس جمهوری برای اعلام توافق نهایی به وین خواهد آمد . خبری که حتی اگر یک درصد هم احتمال صحتش برود، ولوله ا ی در محافل مطبوعاتی و سیاسی به پا می کند.
علت بازگشت ظریف به تهران هم موضوع دیگری برای خبرهایی از این دست است ؛ ایضا ورود علی اکبر صالحی رییس سازمان انرژی اتمی و حسین فریدون دستیار ویژه رییس جمهوری به وین.
اگر تیم مذاکره کننده ایران ناگزیر بود در مذاکرات لوزان در هر ساعت خبر یکی از رسانه های خارجی را تکذیب کند، این بار و در وین این کار را با رسانه های ایرانی باید انجام دهد.
هرچند که هنوز مذاکره کنندگان ایرانی نخواسته اند رو در روی رسانه های خودی قرار گیرند ولی روند اطلاع رسانی انبوه خبرنگارانی که از تهران به وین آمده اند، نشان از اصول حرفه ای روزنامه نگاری ندارد.
عده ای معتقد بودند اگر تیم مذاکره کننده ارتباط بیشتری با خبرنگاران داشته باشد بازار شایعات کم رونق می شود ولی نشستی که دو روز پیش برگزار شد و پاسخی که برخی خبرنگاران به اعتماد مذاکره کنندگان دادند، این فرضیه را برای همیشه باطل کرد.
به نظر می رسد مشکل، نه در نشست های توجیهی و ارتباطات تیم دیپلماتیک و تیم رسانه ای، که در « شناخت جنس و نوع خبر » و« شیوه اطلاع رسانی» است.
مشخص نیست اکنون مذاکره کنندگان باید توجهشان را به تیم مقابل مذاکره کننده معطوف کنند و تک های آنها را پاتک کنند یا مشغول خنثی کردن مین هایی باشند که رسانه های خودی پیش پایشان می کارند.
تا پیش از سفر شمار زیادی از خبرنگاران به وین، رسانه ها بر این باور بودند که یک جناح خاص سیاسی بیشترین اشکال تراشی را در راه مذاکرات می کند اما اکنون که فرصت به رسانه ها رسیده است، باید از مذاکره کنندگان پرسید که کدامیک آسیبشان بیشتر است؟