این دو دستور رهبری؛ محکی برای سنجش مدعیان ولایت‌مداری

عصر ایران - ایران در یکی از کم پول ترین دوره های خود به سر می برد. هر چند در دو سال اخیر ، تحریم جدیدی بر کشور تحمیل نشده و با توافق ژنو، اندکی بر صادرات نفت ایران افزوده شده و بخشی - ولو اندک - از پول های کشور آزاد شده است، ولی واقعیت این است که دولت پول کافی در اختیار ندارد.
برای درک عمق فاجعه کافی است بدانیم کل درآمد نفتی کشور در حال حاضر معادل 70 هزار میلیارد تومان در سال است و رقمی که باید به کارمندان و مستمری بگیران پرداخته شود، 80 هزار میلیارد تومان!

کمبود منابع، نکته ای است که رهبر معظم انقلاب در سخنان اخیر خود بدان اشاره و تصریح کردند:
« بنده هم می دانم که ما دچار کمبود منابعیم و تحریم هم تأثیر داشته است در این کمبود منابع - این را ما شکی نداریم - لکن وقتی انسان کمبود منابع دارد، باید چکار کند؛ باید دو دستی به سر خودش بزند؟ باید شیون کند؟ نه، راه علاج پیدا کنید. راه علاج دارد؛ یکی از راه‌های علاج صرفه‌جویی است، صرفه‌جویی کنید؛ در تقسیم و توزیع منابع داخلی، اولویت ها را رعایت کنید؛ اینها راه علاج است. »

در روزهای اخیر، یازدهمین همایش بین المللی دکترین مهدویت در تهران برگزار شد. این همایش با تبلیغات فراوان و با حضور 80 نفر از 52 کشور جهان در مرکز همایش های صدا و سیما برگزار شد.

قبل از ادامه بحث، به جهت جلوگیری از سوء تفاهم و برچسب زنی - که سکه رایج شده است - تأکید می کنیم که ما نیز به عنوان مسلمانانی معتقد، دلبسته و منتظر امام زمان(عج) هستیم. بنابراین، آنچه نقد می شود، بریز و بپاش های بی فایده ای است که در این شرایط در کشور انجام می شود و لاغیر.

با این تأکید، سوال اینجاست که برگزاری همایش های متعدد که همایش بین المللی دکترین مهدویت یکی از آنهاست، آیا واقعاً آن طور که رهبر معظم انقلاب تصریح کردند، جزو "اولویت ها"ی کشور است؟!

این که هزینه های کلانی کنند و از 54 کشور جهان، مهمان دعوت کنند و هزینه شان را بدهند و کلی تبلیغ کنند که داریم همایش دکترین مهدویت برگزار می کنیم، اساساً چه دردی از جامعه برگزار می کند و چه اثری در نزدیکی دل ها به آقا امام زمان(عج) یا تعجیل در ظهور حضرتش دارد؟!

این که عده ای معتقد به امام زمان(ع)، دور هم جمع شوند و حرف هایی به هم بگویند که هم گویندگان بلد هستند و هم شنوندگان بهتر از گویندگان ، آنها را می دانند، چه سودی دارد؟
در یک کلاس یا در یک مسجد، معلم یا خطیب، سخنی می گوید که مستمعین، آن را نمی دانند و یاد می گیرند ولی  همایش های این چنینی که همه شرکت کنندگان در آن، اعم از گوینده و شنونده، آنچه ذکر می شود را می دانند و فقط دور هم جمع شده اند، چه بار آموزشی یا نفع دیگری برای جامعه و دین جامعه دارد؟!

11 بار این همایش را برگزار کرده اند و هنوز دارند برگزار می کنند، بی آن که گزارش مستند بدهند که چه دستاوردی داشته است؟!

البته می گویند که این همایش ها برای ترویج فرهنگ مهدویت و انتظار است ولی باید به طور "جدی و بسیار جدی" پرسید مگر میلیون ها مؤمن به امام زمان(عج)، در ایران و کشورهای دیگر، در طول تاریخ، با برگزاری همایش های پرخرج این چنینی به وجود منجی آخرالزمان باورمند شده اند؟

این هزینه های کلان که به نام مقدس امام زمان(عج) صورت می گیرد، نه تنها ایمان مردمان را قوی تر نمی کند، بلکه این سؤال را در ذهن مردم ایجاد می کند که در وضعیت مالی کنونی کشور، که بسیاری از امور اساسی و "اولویت"دار بر زمین مانده اند، چه نیازی به این مراسم است؟! آیا این قبیل برنامه ها ، ولو این که نام ها و اهداف مقدسی هم دنبال کنند، در تضاد با دو دستور رهبری مبنی بر "صرفه جویی" و "رعایت اولویت ها" نیست؟!

بیانیه همایش را بخوانید (اینجا) : بیانیه، به معنی دستاورد همایش است که نشان می دهد که این همه شرکت کننده از دهها کشور جهان، توانسته اند به چه دستاوردی نائل شوند.
بند اول، به بازگشت دوباره به تمدن اسلامی اشاره دارد، بند دوم، می گوید که خشونت طلبانی مانند داعش،ذائقه مسلمانان را تلخ کردند و چهره اسلام را خشن جلوه دادند. بیانیه در ادامه با محکومیت ترور، تاکید می کند که باید به اندیشه های اصیل اسلامی بازگشت.

انصاف باید داد که کدام یک از این ها کشفیات تازه ای هستند که لازم بود برایشان همایشی با این همه هزینه برگزار کنند و نتیجه اش این باشد که بگویند داعش بد است و باید به دامان اسلام ناب برگشت؟!

آیا معنی صرفه جویی که رهبر معظم انقلاب به عنوان علاج درد کنونی کشور بدان تأکید کردند، برگزاری همایش های این چنینی است؟

آیا ولایتمداری که بسیاری دم از آن می زنند، فقط در این جلوه گری می کند که راهپیمایی و تظاهرات کنند یا این که باید در راستای تبعیت از ولی فقیه، از خرج تراشی های بی فایده بپرهیزند، صرفه جویی کنند و اولویت ها را رعایت کنند، ولو این که این رویکرد، مستلزم این باشد که از مواهب برگزاری برخی برنامه ها محروم شوند. ولایتمداری در این آزمون ها محک می خورد.