به گزارش ایسنا، عرض پرزدارترین کهکشان‌ها تقریبا به اندازه کهکشان راه شیری (حدود 60 هزار سال نوری) است؛ اما آن‌ها میزبان فقط یک درصد ستارگان موجود در راه شیری هستند.

با این که کهکشان راه شیری دریایی از ستارگان است، کهکشان‌های جدید مانند حلقه‌هایی از ابر می‌مانند. دانشمندان به دنبال ارائه ایده‌هایی درباره چگونگی زاده‌شده و زنده‌ماندن این اجرام کیهانی هستند.

این ستارگان در ناحیه متراکم و خشنی از فضا قرار دارند که مملو از ماده تاریک بوده و کهکشان‌هایی نیز در اطراف آ‌ن‌ها مدارگردی می‌کنند، بنابراین ستارگان مزبور در نوعی سپرهای ماده تاریک مرئی پوشیده شده‌اند و این سپرها از آن‌ها در مقابل هجوم‌های بین‌کهکشانی محافظت می‌کنند.

تیم علمی با ترکیب‌کردن داده‌های یکی از کوچک‌ترین تلسکوپ‌های دنیا و همچنین بزرگ‌ترین تلسکوپ جهان این یافته‌ها را ارائه داده است.

«آرایه تله‌فتو Dragonfly » از دوربین‌های 14 سانتی‌متری مجهز به لنز تله‌ فتو برای تولید تصاویر دیجیتالی از این اشیای بسیار کم‌نوراستفاده کرد. تلسکوپ 10 متری Keck I متعلق به رصدخانه کک نیز با طیف‌نگار تصویرگر با تفکیک‌پذیری پایین خود، نور یکی از این اجرام را به رنگ‌های آن جداسازی و فاصله و ترکیبش را شناسایی کرد.

داده‌های رصدخانه کک نشان داد این حباب‌های افشاننده، بسیار بزرگ و بسیار دوردست بوده و در فاصله 300 میلیون سال نوری قرار دارند. می‌توان این اجرام را کهکشان‌های فوق‌افشاننده (UDGs) خواند.

کهکشان‌های پرزدار کشف‌شده به تنوع بالای کهکشان‌هایی می‌افزاید که پیش‌تر شناخته شده بودند. از میان این اجرام می‌توان به کهکشان‌های بیضوی عظیم نورانی‌تر از کهکشان راه شیری تا کوتوله‌های فوق‌فشرده اشاره کرد.

هم‌اکنون چالش بزرگ دانشمندان، درک منشا این کهکشان‌هاست و گام بعدی آن‌ها تعیین میزان دقیق ماده تاریک موجود در آن‌هاست که این اندازه‌گیری بسیار چالش‌برانگیز خواهد بود.

جزئیات این یافته‌ها در مجله Astrophysical Journal Letters ارائه شده است.

سفر به ایران قدیم؛ خرمشهر در سال های قبل و بعد از جنگ(عکس)

تماشاخانه