"اماسسی اسکار" در شبانهروز تقریبا هزار کیلومتر را طی میکند. بدین ترتیب این کشتی برای هر صد کیلومتر ۲۸ هزار لیتر گازوئیل مصرف میکند که اگر بر مقدار کانتینرهای گنجایش آن تقسیم شود، برای هر کانتینر یک و نیم لیتر گازوئیل در صد کیلومتر مصرف کرده است. این درحالی است که یک کامیون برای جابجایی یک کانتینر در صد کیلومتر چند برابر این میزان مصرف گازوئیل دارد.
اما وقتی صحبت از کانتینر میشود، یعنی چه؟ تا سالهای دهه ۵۰ میلادی وقتی یک کشتی باری در اسکله برای تخلیه بار لنگر میانداخت، کالاها بایستی با طناب، تور، پالت، جرثقیل و زحمت بسیار از درون کشتی به بیرون تخلیه میشدند. در دهه ۳۰ میلادی مالکوم مکلین، مالک آمریکایی یک شرکت حمل و نقل، ایده ساخت یک "جعبه" استاندارد برای حمل و نقل کالا را داشت، اما این ایده تازه در دهه ۶۰ میلادی عملی شد.
کانتینرهای اولیه ۶ متر و ۱۰ سانتیمتر طول، ۲ متر و ۴۴ سانتیمتر عرض و بین ۲ متر و ۴۴ تا ۲ متر و ۹۰ سانتیمتر ارتفاع داشتند. اما استاندارد کانتینرهای امروزین دوبرابر شده است.
در بعضی از اسکلههای جهان تخلیه کانتیر از درون کشتی بصورت تماما اتوماتیک توسط چرثقیلهای مخصوص صورت میگیرد.
کشتی "اماسسی اسکار" ۳۵ نفر خدمه دارد. در کنار کاپیتان و معاون او، دوافسر و ۲۴ نفر دیگر این کشتی غولآسا را هدایت میکنند. گرچه با توجه به عظمت این کشتی تعداد خدمه کم بهنظر میرسد، اما سیستمهای الکترونیکی هدایتگر و رهیاب بخش عمدهای از کار را برعهده دارند.
حجم باری را که در درون کشتی "اماسسی اسکار" جای میگیرد میتوان با ۳۹ هزار اتومبیل یا ۱۱۷ میلیون جعبه کفش به تصویر کشید. اما واقعیت این است که بار این کشتی بسیار متنوع است و با پهلو گیری در اسکلههای گوناگون تنها بخشی از آن را تخلیه میکند.
گرچه کشتی "اماسسی اسکار" با قابلیت حمل ۱۹ هزار و ۲۴۴ کانتینر فعلا بزرگترین کشتی جهان محسوب میشود و قرار است در ماه آوریل سال ۲۰۱۵ "خواهر خوانده" آن "اماسسی اولیو" به دریا انداخته شود، اما بزودی کشتیهای بزرگتر و غولپیکرتری نیز وارد خواهند شد. این درحالی است که متخصصان در دهه ۹۰ میلادی سقف حمل بار توسط کشتیهای باری را ۱۰ تا ۱۲ هزار کانتینر میدانستند.