امروز فهمیدم مخاطب تمام شاعرانه هایم
یک بی سواد بود و بس…
_________________
یادتون باشه
خاکی بودن آسفالت شدن را در پى دارد…
_________________
ابراهیم نیستم
اما کودک درونم را قربانی کسی کردم که
ارزشش کمتر از گوسفند بود …
_________________
انقدر دست هایت را باز نکن مترسک
کسی تورا در آغوش نمیگیرد
ایستادگی تنهایی می اورد.
من امتحانش کرده ام
_________________
اونقدر فراموشت کردم که
حتی برای ابراز تنفر هم تو ذهنم نمیای…!
_________________
یه وقتایی بود
وقتی خودتو میزدی به کوچه علی چپ ، تنها بودی
الان که میری میبینی همه اونجان …
_________________
دوستت دارم هایت را پس میدهم!
بر دلم سنگینی میکند این همه دروغ…
_________________
از درد های کوچک است که آدم می نالد
وقتی ضربه سهمگین باشد ، لال می شوی
_________________
احساسم را به دار آویختم
منطقم را به گلوله بستم
لعنت به هر دو که عمری بازیم دادند
دیگر بس است، میخواهم کمی به چشمانم اعتماد کنم!
_________________
هیچ گاه به خاطر هیچکس از ارزش هایت دست نکش !
چون اگر روزی آن فرد از تو دست بکشد ،
تو می مانی و یک ” من ” بی ارزش !
_________________
بالشت خودم را ترجیح میدهم
چرا که شانه های امروزی مثل بالشت های مسافرخانه اند
خوب میدانم سرهای زیادی را تکیه گاه بودند!
_________________
نیازی نیست اطرافمون پر از آدم باشه …
همون چند نفری که اطرافمون هستند ، آدم باشند کافیه !
_________________
آدمیزاد بی غذا دو ماه دوام می آورد
بی آب ، دو هفته
بی هوا ، چند دقیقه
بی”وجـــدان”، خـیلی . . .
متاسفانه خیلی !
_________________
هرکس مرا میبیند…
تو را نفرین میکند!
_________________
خسته ام ، نه اینکه کوه کنده باشم ، نه
دل کنده ام …