عصر ایران؛ مهرداد خدیر- صدور حکم قطعی حبس ، ردّ مال و جریمه برای معاون اول محمود احمدی نژاد هر چند از جانب افراد و محافل و رسانه های مدعی مبارزه با فساد با سکوت نسبی رو به رو شده و چندان به آن نمی پردازند اما این رخداد از منظرهای گوناگون قابلیت تحلیل دارد.

در این گفتار غرض این است که تنها بر یک وجه اشاره شود و آن رابطه تملق و فساد است. در ساختار سالم اداری افراد با نقد و همان «امر به معروف و نهی از منکر» ارتقا می یابند چون حساسیت وعلاقه خود را به منافع عمومی و مصالح کلان ابراز کرده اند. اما چنانچه نقد و انتقاد پر هزینه شود افراد با تملق و چاپلوسی خودزمینه ارتقای خود را فراهم می آورند.

محمد رضا رحیمی در دولت دوم هاشمی رفسنجانی استاندار بود. مانند خود احمدی نژاد که استاندار اردبیل بود. با تشکیل مجلس هفتم اما رییس این مجلس محمد رضا رحیمی را به ریاست دیوان محاسبات منصوب کرد.

روز چهارشنبه 17 خرداد 1385 دیوان محاسبات به ریاست محمد رضا رحیمی میزبان محمود احمدی نژاد بود که کمتر ازیک سال قبل به ریاست جمهوری رسیده بود. احمدی نژاد به نشان سوگ پدر لباس مشکی بر تن داشت.

محمد رضا رحیمی در دومین روز گردهمایی مدیران دیوان پشت تریبون رفت و چنین گفت:

« سال گذشته همایش را دکتر حداد عادل افتتاح کرد. همان جا گفتم سال بعد و در دولت جدید با تخلفات کمتری رو به رو می شویم. امسال هم در خدمت شما آمار نمی دهم چون در دولت شما که پر از وزرای کاردان و پاکدامن است تخلفات به شدت کاهش می یابد. دیوان خود را موظف می داند با دولت همکاری کند. وجود شما را مغتنم می دانیم و فرض می کنیم پاره ای از دولت شما هستیم.»

دیوانی که نقش نظارتی برای آن تعریف شده و رییس آن از جانب قوه مقننه ماموریت می یابد خود را «پاره ای از دولت» توصیف کرد و آمار هم نداد چون پیشاپیش به پاکدامنی وزیران آن رای داده بود.

رحیمی به این هم بسنده نکرد و آن عبارت مشهور را در همین همایش و همان روز گفت:«در سوریه یک مسلمان گفت اگر بنا بود بعد ازپیامبر اسلام پیامبر دگری بیاید می گفتم آن پیامبر احمدی نژاد است.»_{-[ روزنامه شرق – 18 خرداد 1385- صفحه 4]}

به این هم اکتفا نکرد و باز ادامه داد:«در دیوان، گامی خلاف میل شما و قانون برداشته نمی شود. اگر مساله ای شما را آزرده کرد در دیوان اصلاح می شود.»

اندک زمانی بعد احمدی نژاد او را به ریاست جمهوری برد و معاونت حقوقی را به او سپرد. مشهور ترین اقدام وی در این مسوولیت اعزام فردی برای رایزنی با نمایندگان مجلس هشتم برسر استیضاح علی کردان و پرداخت کمک تحت عنوان کمک به مساجد به برخی نمایندگان بود که با واکنش صریح نماینده ای رو به رو شد که با سیلی به صورت فرد اعزامی نواخت و افتضاحی به بار آمد که حاصل آن به زیان وزیر وقت کشور تمام شد.

سال بعد و در گرماگرم تابستان پرحادثه 88 احمدی نژاد، رحیمی را به معاونت اولی ارتقا داد و دیگر سخن تملق آمیزی از او شنیده نشد چون احساس می کرد به بالای نردبان رسیده غافل از این که:
نردبان این جهان، ما و منی است
عاقبت این نردبان افتادنی است

اگر خطای دیگری از آقای م.ر سر زده بود چه بسا قابل اغماض بود اما احساس می شود او با تملق این و آن ولو دو رییس جمهور با دو دیدگاه مختلف باشند در صدد ارتقای خود بود و این با روح انقلاب اسلامی سر نا سازگاری دارد.

این روزها سالروز بازگشت امام خمینی به میهن است. در همان 12 بهمن 1357 که گروهی در مقابل رهبر فقید انقلاب صف بستند ایشان گفتند و تیتر روزنامه ها هم شد که: به رسم طاغوت، دست بسته نایستید.

تملق، فساد می زاید و از این روست که مولا علی^_عمی گوید: بر دهان متملق، خاک بپاشید و مرحوم امام از جملات ستایش آمیز مرحوم فخرالدین حجازی در دیدار نمایندگان مجلس اول و نیز مرحوم مشکینی در دیدار اعضای خبرگان اول آزرده شدند و گفتند: «خوف آن دارم که این حرف ها را باور کنم.»

آیا احمدی نژادی که چنین بی محابا پشت رحیمی ایستاد همان احمدی نژادی بود که در دادگاه روزنامه سلام گفت: «من در دوران استانداری اردبیل پول قبض آب و گاز منزل را هم خودم می دادم با این که خانه استاندار با استانداری است. ولی من احتیاط می کردم و پول قبض آب و گاز را می دادم.» او این سخنان را در اثبات پاک دستی و این که امکان ندارد دخالتی در انتخابات داشته باشد بیان کرد اما روزی که از ریاست جمهوری می رفت 16 میلیارد تومان را به حساب دانشگاهی که تنها روی کاغذ وجود داشت ریخت و البته وادار شد پس دهد.

آیا احمدی نژاد مفتون تملق های محمد رضا رحیمی شده بود یا داستان فراتر از اینهاست؟ هر چه باشد بهانه ای است تا به یاد آوریم انقلابی که 36 سال پیش به پیروزی رسید تنها علیه تحقیر و تبغیض نبود. علیه تملق هم بود.

حکم صادره درباره یکی از تملق گویان را به منزله آسیب شناسی و خود ترمیمی در جمهوری اسلامی از منظر مقابله با تملق نیز باید به فال نیک گرفت.