یکی این سامورایی را بگیرد!

عصرایران؛ احسان محمدی-  ارامنه ایران همیشه محجوب بوده اند. کم ادعا. دوست داشتنی و بی حاشیه. فرقی نمی کند لورئیس چکناواریان آهنگساز و رهبر ارکستر باشد یا ساموئل خاچیکیان کارگردان یا سومبات هاکوپیان صنعتگر وکارآفرین.

برای ما که فوتبال دوست داشتیم خواندن اسم بازیکنان آرارات در مجله کیهان ورزشی مثل حفظ کردن شعرهای کتاب فارسی دوست داشتنی بود. ضرباهنگ خوبی داشت. وازگن صفریان، سامسون پطروسیان، مارکار آقاجانیان، ماسیس هاکوپیان، مائیس میناسیان، فرد ملکیان،  ژورس قازاریان و ... بعدها البته ادموند اختر برای استقلالی ها و ادموند بزیک برای پرسپولیسی ها به دو چهره دوست داشتنی تبدیل شدند. شاید وجه اشتراک همه آنها نرم خویی و متانت بود. وقتی آرارات به دلیل مشکلات مالی از سطح اول فوتبال به پائین لغزید کمتر ارامنه فرصت ستاره شدن  داشتند تا این که آندرانیک تیموریان پشت سر برادرش سرژیک خوش درخشید و ماه مجلس شدند.

نام اصلی او البته آندرانیک تیموتیان سامرانی است اما در فوتبال او را با تیموریان و در چند سالی که گزارشگرها خودشان را زیادی با بازیکنان صمیمی می گیرند «آندو» شناخته می شود. او از آرارات شروع کرد، در استقلال پا گرفت و در ابومسلم خراسان به یک چهره تبدیل شد. آندارانیک را بهترین بازیکن ارمنی تاریخ تیم ملی به شمار می آورند. او حتی این فرصت را پیدا کرد که در لیگ برتر جزیره بازی کند. برای بولتون و فولام و بارنزلی در سطوح مختلف فوتبال جزیره بازی کرد اما یک مصدومیت نابهنگام آندرانیک را از انگلستان دور کرد.

او اما در تیم ملی به یک ستاره بی همتا تبدیل شده بود. یک گلادیاتور که در میانه میدان به کسی رحم نمی کرد. بی وقفه می دوید و از وارد شدن به هیچ جنجالی خودداری نمی کرد. نگران پاهایش نبود و از مصدومیت نمی ترسید. بعدها مشخص شد که در خلال دیدار با کره جنوبی بیش از 60 دقیقه با دست شکسته فداکارانه مقابل کره جنوبی بازی کرده است. اتفاقی که باعث شد او را با فرانس بکن باوئر مقایسه کنند اما تیموریان گفت: برای بازی با دست شکسته منتی ندارم!

آندرانیک در لیگ قهرمانان آسیا علاوه بر گل فوق العاده ای که به ثمر رساند، پروانه گرفتار آمده لابه لای چمن ها را با دو دست گرفت و بیرون از زمین بُرد. اتفاقی که از چشم عکاسان دور نماند و از او چهره ای مهربان و حامی محیط زیست ساخت.

تصویری از او که بعد از دیدار مقابل بوسنی پیراهن تیم ملی را روی صورت کشیده بود هم یکی از عکس های ماندگار این چهره ورزشی است که دوستان ملی پوشش می گویند مثل یک سامورایی عاشق وطن برای کشورش می جنگد. اما این بازیکن دوست داشتنی هم پرخاشگر شده است. جدال های طولانی او با باشگاه استقلال بعد از شکست در داربی به شکل دیگری رخ نمون کرد.

او گفت اگر پولش را ندهند از استقلال می رود. روز بعد گفت مشکل دیگری دارد و فقط پول نیست. روز بعد خبر درگیری اش با لیدرهای استقلال منتشر شد گرچه تکذیب کرد و .... اینکه چرا بازیکنی مثل آندارانیک تیموریان به این درجه از پرخاشگری نزدیک می شود که مثل بازیکنان بی افتخار و کم سن و سال اما پرادعای فوتبال قدر خودش را نمی داند ماجرایی است که خوب است اهل فن به آن بپردازند.

او در سن بازنشستگی قرار دارد. سنی که انتظار می رود به پاس سال ها دویدن در لباس تیم ملی محترم و محجوب کنار برود نه اینکه خاطره ای مثل دست به یقه شدن با لیدرهای فربه و پهن پیکر در ذهن بماند.

کسی این سامورایی را بگیرد پیش از آنکه مثل یکی از آن تکل های ویرانگرش که بازیکن و چمن را توامان ویران می کرد، همه خاطرات خوبش در ذهن مان را به نابودی بکشد!